مردى همسايه ديوار به ديوار امام صادق عليه السلام بود و نسبت به آن حضرت از عمق جان و دل عشق مى ورزيد.
روزى حضرت شنيد همسايه اش قصد دارد خانه خود را به صد هزار درهم بفروشد، در حالى كه خانه بيش از چهل هزار درهم ارزش نداشت.
امام عليه السلام او را خواست و از او پرسيد چرا خانه ات را در معرض فروش گزارده اى؟ پاسخ داد: دچار مشكل اقتصادى شده ام و براى حلّ اين مشكل چاره اى جز فروش خانه ندارم.
حضرت فرمود: مى گويند ارزش خانه ات چهل هزار درهم است چرا مى خواهى آن را به صد هزار درهم بفروشى؟ با چشم گريان گفت: پسر رسول خدا صلى الله عليه و آله! من شيعه و عاشق شما هستم، يك لحظه راضى نيستم از كنار شما بروم، مشكل مادى سبب شده است كه من تن به فروش خانه بدهم و از كنار شما كوچ كنم! چهل هزار درهم قيمت عرفى خانه من است و شصت هزار درهم اضافه را بابت حق همسايگى با شما از خريدار طلب مى كنم.
امام صادق عليه السلام كه اخلاقش اخلاق خدا و پيامبران و پدران بزرگوارش عليهم السلام بود، برخود واجب مى دانست كه پاسخ محبت را با محبت بدهد و از طرف مقابلش با محبتش قدردانى كند و قاعده
[هَلْ جَزاءُ الْإِحْسانِ إِلَّا الْإِحْسانُ ] .
آيا پاداش نيكى جز نيكى است؟
را در حق او رعايت نمايد، به او فرمود: خانه ات را به من بفروش، به حضرت گفت: با كمال ميل آن را به شما هبه مى كنم، حضرت اصرار به فروش داشتند، مالك خانه گفت: اكنون كه به فروش اصرار مى ورزيد همان قيمت معمولش را كه چهل هزار درهم است عنايت كنيد، امام فرمود: به قيمتى كه به ديگران گفته اى به همان قيمت كه صد هزار درهم است مى خرم، آنگاه به غلام خود فرمود: صد هزار درهم براى مالك خانه بياور، غلام صد هزار درهم در اختيار مالك خانه گذاشت، او هنگامى كه خواست از نزد امام صادق عليه السلام بيرون رود، حضرت به او فرمودند: علاوه بر اين صد هزار درهم كه ارزش خانه است، عين خانه را هم به تو تمليك كردم.
آرى؛ انسان از همنشين با كمال و مثبت خود در دنيا بهره معنوى و مادى مى برد و در آخرت در كنار مقام و مرتبه او به فيوضات خاصه حضرت حق مى رسد و در كنار همنشين بى كمال و منفى، عمرش را تباه مى كند و هدر مى دهد و ارزش هاى انسانى اش را از دست مى نهد و خود را به خوارى دنيا و عذاب آخرت دچار مى سازد.
منبع : پایگاه عرفان
