امام باقر عليه السلام خوش داشتن خوبى ها و نفرت از بدى ها را معيار شناخت خير در وجود آدمى دانسته اند:
«إذا أردْتَ أنْ تَعْلَمَ أنَّ فِيكَ خَيْراً فَانْظُر إلى قَلْبِكَ فَإنْ كَانَ يُحِبُّ أهْلَ طَاعَةِ اللَّهِ وَيُبْغِضُ أهْلَ مَعصِيَتِهِ فَفيكَ خَيرٌ وَاللَّهُ يُحِبُّكَ وَإن كَانَ يُبْغِضُ أَهْلَ طاعَةِ اللَّهِ وَيُحِبُّ أهْلَ مَعصِيَتِهِ فَلَيْسَ فِيكَ خَيْرٌ وَاللَّهُ يُبْغِضُكَ وَالمَرءُ مَعَ مَنْ أحَبَّ» .
هنگامى كه مى خواهى بدانى در وجودت خير هست به قلبت نظر كن، اگر اهل طاعت خدا را دوست دارى و اهل نافرمانى اش را دشمن دارى، پس در تو خير وجود دارد و خدا تو را دوست دارد واگر با اهل طاعت خدا دشمنى و اهل معصيت را دوست دارى در تو خيرى وجود ندارد و خدا دشمن توست و انسان با همان كسى است كه او را دوست دارد.
آنان كه براى خدا و در راه خدا با يكديگر دوستى دارند در قيامت از عنايت ويژه حق بهره مند مى شوند.
عبداللَّه بن مسعود از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله روايت مى كند كه آن حضرت فرمود:
«المُتَحابُّونَ فِى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ عَلى أعْمِدَةٍ مِنْ يَاقُوتٍ أَحْمَرَ فِى الجَنَّةِ يُشْرِفُونَ عَلى أهْلِ الجَنَّةِ فَإذَا اطَّلَعَ أحَدُهُم مَلَأَ حُسْنُهُ بُيُوتَ أهْلِ الجَنَّةِ فَيَقُولُ أهْلُ الجَنَّةِ: أخْرُجُوا نَنْظُر المُتَحابّينَ فِى اللَّه عَزَّوَجَلَّ قَالَ: فَيَخْرُجُونَ وَيَنْظُرُونَ إلَيْهِم أحَدُهُمْ وَجْهُهُ مِثْلُ القَمَرِ فِى لَيْلَةِ البَدْرِ، عَلى جِبَاهِهِمْ:
هَؤلَاءِ المُتَحَابُّونَ فِى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ» .
آنان كه در راه خدا دوستى مى ورزند در بهشت بر پايه هايى از ياقوت سرخ قرار دارند، بر اهل بهشت مشرف اند. هرگاه يكى از آنان آشكار شود زيبايى اش خانه هاى اهل بهشت را پر مى كند، پس اهل بهشت مى گويند:
از خانه ها بيرون آييد تا دوستداران در راه خداى عزوجل را ببينيم، بيرون مى آيند و به تماشاى آنان مى نشينند، هر يك را مى بينند صورتش چون ماه شب چهارده است، بر پيشانى آنان ثبت است كه: اينان دوستداران براى خدا و در راه خدا هستند.
منبع : پایگاه عرفان
