همنشينى با پيامبران‏

انتخاب بر پايه بصيرت

بى ترديد اگر انسان در انتخاب هر دوست و همنشينى و در اجراى هر كارى و ادامه رفاقت و دوستى با هر كسى بر پايه بصيرت و آگاهى وارد شود، به اهداف مفيد و مباركى كه در آن كار و آن دوستى وجود دارد مى رسد.

اين آگاهى و بصيرت فقط از راه مطالعه دقيق، انديشه صحيح، مشورت با خردمندان، تكيه بر معارف الهى و حدود دينى به دست مى آيد.

بصيرت و آگاهى به اندازه اى مهم است كه خداى مهربان به پيامبرش مى فرمايد: راه و رسم و آيين و دين و خطمشى خود را براى مردم بگو كه من و پيروانم بر اساس بصيرت و آگاهى، انسان ها را به سوى خدا مى خوانيم چنانكه در اين آيه است:

[قُلْ هذِهِ سَبِيلِي أَدْعُوا إِلَى اللَّهِ عَلى بَصِيرَةٍ أَنَا وَ مَنِ اتَّبَعَنِي...] .

بگو: اين راه من است كه من و هر كس از من پيروى كرد با بصيرت و بينايى به خدا دعوت مى كنيم...

آنان كه بر پايه خردورزى و تعقل و انديشه و بصيرت و بينايى به انتخاب دوست برخاستند و به ويژه در حوزه معنويت دست دوستى در دست پيامبران و امامان گذاردند، نهال وجودشان از بركت اين ارتباط معنوى و اتصال روحى، به درختى پر ثمر، با ارزش، مفيد و سودمند تبديل شد و به عبارت ديگر از طريق اين ارتباط تبديل به وجود دوم دوست و يار خود شدند.

قرآن اشخاصى را معرفى مى كند كه پيش از برخورد با پيامبران، شمعى ضعيف از تعقل و خردورزى و شعله اى كم سو از علاقه به ارزش ها در باطنشان روشن بود كه همان شمع ضعيف و شعله كم سو از آلوده شدنشان به انواع مفاسد بنيان سوز و افتادنشان در هلاكت ابدى، مانع بود.

آنان هنگامى كه از پى تعقل و اندك نور باطن با پيامبران همراه و همراز شدند و از فرهنگ اصيل آنان و مكتب الهى و سعادت بخششان براى رشد و كمالشان بهره بردند، به مقامات و درجاتى رسيدند كه هر انسانى را مات و مبهوت و متحيّر و شگفت زده مى كند.

از جمله آنان مؤمن آل فرعون، آسيه همسر فرعون و حبيب نجار است.