در اين سه آيه كريمه براى طالبان و سالكان مقام لقاى رب تعالى، چند مقدمه ذكر فرموده است:
1- عمل صالح: كه شامل تمام آداب و فرائض و سنن عقلى و شرعى مى شود.
2- اخلاص در عمل: و آن روح عمل است و ارزش هر عملى با بودن و داشتن روح آن عمل مى باشد و تحقق اين صفت در همين قسمت تحليه و صفات روحانى اجمالًا معلوم گرديد.
و حقيقت اخلاص، خالص كردن عمل است از هر غرض و نظر و فكر و آلودگى به امرى غير از اطاعت امر پروردگار متعال و انجام وظيفه عبوديت و بندگى او و آلوده بودن نيت، خواه به غرض هاى دنيوى باشد، مانند خودنمايى و كسب اعتبار و عنوان و بدست آوردن فوائد مادى يا بر غرض هاى روحانى باشد مانند در نظر گرفتن بهشت و نعمت هاى بهشتى و آثار طبيعى عبادت از نورانيت و مكاشفه و غير آن ها.
و تا عبادت فقط براى خداى متعال و خالصاً لوجهه، صورت نگرفته است به حساب خود خداوند عزيز نمى شود آورد و در اين صورت انتظار توقع لقاى او را نمى توان داشت.
[أَلا لِلَّهِ الدِّينُ الْخالِصُ ] .
آگاه باشيد! كه دين خالص ويژه خداست.
3- مجاهده و كوشش كردن: اين كدح و مجاهده به هر صورت، اختيارى يا قهرى در مسير لقا بايستنى است و تا انسان زنجيرهاى تعلقات مادى را پاره نكرده و از محدوديت ها و قيود جهان طبيعت آزاد نشود به سر منزل لقاى مقصود كه در ماوراى عالم دنيا است نخواهد رسيد، پس بدون مجاهده و تحمل زحمت و رنج كسى نتواند قدم فراتر نهد.
4- صبر: در اين مسير صبر و تحمل و بردبارى از اهم لوازم است و سالك در همه حال مى بايد صابر و حليم و متحمل باشد و در مقابل حوادث گوناگون و تحول حالات و اختلاف مردم و سخنان و نظرهاى متفاوت و ابتلائات زمان و رنگ هاى متلوّن دوران، چون جبل راسخ، هيچ گونه متأثر و متلون نبوده و تغيير شكل و رنگ و حال و عمل نداده و از سلوك مستقيم خود هرگز توقف و تسامح و غفلتى بخود راه ندهد.
[إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ أَلَّا تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتِي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ ]
بى ترديد كسانى كه گفتند: پروردگار ما خداست؛ سپس [در ميدان عمل بر اين حقيقت ] استقامت ورزيدند، فرشتگان بر آنان نازل مى شوند [و مى گويند:] مترسيد و اندوهگين نباشيد و شما را به بهشتى كه وعده مى دادند، بشارت باد.
آرى، صبر مانند وجود و هستى در ماهيات است و هر موضوع و مفهومى از ابتداى سلوك تا پايان آن، هنگامى نتيجه بخش و مفيد و مؤثر مى شود كه توأم با صبر باشد.
در مقام تحقيق از مبدأ و معاد بايد صبر و حوصله به خرج داد.
در مقام عبادات و انجام وظائف بايد متحمل و صابر گشت.
در قسمت پرهيز از محرمات و ترك آن ها بايد قدرت و صبر نشان داد.
در منزل اجتناب و تطهير صفات ذميمه بايد استقامت و صبر داشت.
در قسمت اتصاف به محامد صفات بايد با صبر و تأنى رفتار كرد و هم چنين در جزئيات هر يك از مراحل و منازل، يا در كليات آن ها كه كوچك ترين بى صبرى و بى ثباتى و عدم استقامت و تحمل، چه بسا مجاهدات فراوان و اعمال و عبادات و طاعات ممتد را، يك مرتبه از دست سالك مى گيرد.
و به طور اجمال صبر براى تكميل موضوع است و هر موضوعى تا به حد تماميت و كمال نرسد، نتيجه بخش و مفيد نخواهد بود، اين است كه براى صبر و صابر آثار عجيبى ذكر شده است.
اين آثار به تفصيل در قرآن و معارف و حالات صابران آمده كه با خواست حضرت حق در تشريح باب صبر در فصل نود و يكم «مصباح الشريعة» خواهد آمد.
5- صلاة: نماز مهم ترين عبادت و جامع ترين عملى است كه بين مخلوق و خالق انجام مى گيرد.
در تركيب نماز همه رقم، از اظهارات عبوديت در پيشگاه پروردگار متعال آميخته شده است.
در نماز بعد از تطهير بدن و توجه و تهيأ براى عرض بندگى، شروع مى شود به تكبير خداوند متعال و حمد و ستايش او و تجليل و توصيف او و توحيد او در عبادت و درخواست هدايت و توحيد ذات و صفات و تسبيح و خضوع و سجده كامل و تكرار اين مراتب.
پس سالك اگر با شرايط و دقت توجه، اين عبادت را انجام بدهد، تمام مراحل سلوك را عملًا بجا آورده است.
پس با اين مقدمات روشن مى شود كه سالك در اثر مجاهدات در طاعات و مراقبت در تهذيب نفس و توسل و استعانت و توجه، به هر اندازه اى كه از زندگى دنيوى مادى منقطع و علاقه و محبت او به دنيا كمتر باشد به همين ميزان به زندگى آخرت گرايش و محبت و علاقه پيدا كرده و قهراً حالات روحانى و صفات متناسب با زندگى معنوى نورانى در نفس او افزايش خواهد يافت.
در اينجا سالك تا ممكن است مى تواند نهايت مجاهدت و كوشش خود را به عمل آورده و اطمينان پيدا كند كه در اين مرحله تزكيه موفق شده و نتيجه مطلوب كه طهارت و صفاى دل باشد بدست آورده است.
و بايد توجه داشت كه طهارت نفس مقام بسيار ارزشمندى است و اگر سالك به اينجا مشرف گرديد، ابواب خير و رحمت و معرفت و نور براى او فتح شده و با عالم بالا ارتباط پيدا خواهد كرد.
منبع : پایگاه عرفان
