چرا ما دعا ها را تکرار می کنیم خداوند که فراموش نمی کند یا اینکه نیازی به این ندارد که ما چند بار خواستمون رو تکرارکنیم؟

 می دانیم خداوند فیاض مطلق است وغنی با لذات ،وهمه مخلوقات فقیر ونیازمند فیوضات و الطاف خداوندی هستند و دریا فت هر فیضی وابسته به قابلیت دریافت کننده است که آن ، شناخت منبع فیض و خالق هستی و ارتباط با او است که از راه های گوناگون حاصل می شود ودعا ازبهترین و نزدیکترین این راه ها است که بنده را با خالقش مرتبط می کند و مایه ارتقای روحی و معنوی او می گردد. بنا براین دعا که نجوای بنده با خداست باید به گونه ای باشد که غفلت را از بنده دور کند تا بفهمد نیاز واقعیش چیست و برآورنده آن نیاز فقط خدا است و باید از او بخواهد. و به دست آوردن چنین حالتی گاه با تکرار دعا میسر می شود . آری کسی که تکرار می کند ، در واقع نیازخود را هر لحظه عیان می کند و هر لحظه اعلام نیاز می کند و این حالت ما را ازحالت غفلت به حالت توجه و حضور در پیشگاه الهی می آورد. خداوند نه فراموش می کند ، نه از ما دور است که به نیاز ما آگاهی نداشته باشد. ما اگر عرض حاجت به درگاهش نیاورم ، باز او آگاه است ، اما عرض حاجت ما ، اعلام نیاز ما است ، پس هر چه طلب بیشتر باشد ، به طور طبیعی دریافت و رسیدن هم بیشتر است. هر چه توجه به خدا و ذکر و یاد او بیشتر باشد ، بهره مندی و آثار آن بیشتر است و دعا نیز ذکر و یاد خدا است.

2- به اعتقاد ما و بر طبق آیات قرآن، انسان های بزرگ ، مانند شهداء و اولیای الهی همیشه زنده و جاودان هستند و اگر جسم خاکی آنان در زیر خاک مدفون است ، روح آنان زنده و جاودان است ؛ همان گونه که در زیارت می خوانیم: شهادت می دهم که تو کلام مرا می شنوی و از مقام من آگاهی و...؛ بنابراین اگر به هنگام زیارت امامان بر آنان درود می فرستیم و حتی تعظیم می کنیم ، تعظیم به روح بزرگ و همیشه زنده آنان است ، نه مقبره و ضریح و بارگاه شان.