می دانیم خداوند فیاض مطلق است وغنی با لذات ،وهمه مخلوقات فقیر ونیازمند فیوضات و الطاف خداوندی هستند و دریا فت هر فیضی وابسته به قابلیت دریافت کننده است که آن ، شناخت منبع فیض و خالق هستی و ارتباط با او است که از راه های گوناگون حاصل می شود ودعا ازبهترین و نزدیکترین این راه ها است که بنده را با خالقش مرتبط می کند و مایه ارتقای روحی و معنوی او می گردد. بنا براین دعا که نجوای بنده با خداست باید به گونه ای باشد که غفلت را از بنده دور کند تا بفهمد نیاز واقعیش چیست و برآورنده آن نیاز فقط خدا است و باید از او بخواهد. و به دست آوردن چنین حالتی گاه با تکرار دعا میسر می شود . آری کسی که تکرار می کند ، در واقع نیازخود را هر لحظه عیان می کند و هر لحظه اعلام نیاز می کند و این حالت ما را ازحالت غفلت به حالت توجه و حضور در پیشگاه الهی می آورد. خداوند نه فراموش می کند ، نه از ما دور است که به نیاز ما آگاهی نداشته باشد. ما اگر عرض حاجت به درگاهش نیاورم ، باز او آگاه است ، اما عرض حاجت ما ، اعلام نیاز ما است ، پس هر چه طلب بیشتر باشد ، به طور طبیعی دریافت و رسیدن هم بیشتر است. هر چه توجه به خدا و ذکر و یاد او بیشتر باشد ، بهره مندی و آثار آن بیشتر است و دعا نیز ذکر و یاد خدا است.
2- به اعتقاد ما و بر طبق آیات قرآن، انسان های بزرگ ، مانند شهداء و اولیای الهی همیشه زنده و جاودان هستند و اگر جسم خاکی آنان در زیر خاک مدفون است ، روح آنان زنده و جاودان است ؛ همان گونه که در زیارت می خوانیم: شهادت می دهم که تو کلام مرا می شنوی و از مقام من آگاهی و...؛ بنابراین اگر به هنگام زیارت امامان بر آنان درود می فرستیم و حتی تعظیم می کنیم ، تعظیم به روح بزرگ و همیشه زنده آنان است ، نه مقبره و ضریح و بارگاه شان.
