محمد بن ابى عمير از چهره هاى معروف شيعه و از ياران حضرت موسى بن جعفر عليه السلام بود.
وى به جرم اين كه نام شيعيان را مى دانست و در اختيار حاكم بنى عباس قرار نداد، مورد خشم قرار گرفت تا آنجا كه تمام دارايى اش را مصادره و خودش را به چهار سال زندان محكوم نمودند!!
زمانى كه دوران محكوميتش به پايان رسيد، او را احضار كردند و دوباره اسامى شيعيان و آدرس هر يك را از وى خواستند. محمد بن ابى عمير اين بار نيز از فاش كردن نام شيعيان و آدرس آنان خوددارى كرد.
به دستور حاكم بنى عباس به اندازه اى با چوب و تازيانه بر بدنش زدند كه خون از هر طرفش جارى شد و به صورت نيمه جان بر زمين افتاد و بعد از آن تا مدتى طولانى بدنش مجروح و زخم آلود بود و از آن بدتر كمترين سرمايه و مايه اى نداشت كه با آن به كسب مشغول شود و گشايشى براى زن و فرزندش در امر معاش ايجاد نمايد.
روزى شنيد درِ خانه اش را مى زنند، هنگامى كه در را باز كرد با مردى روبرو شد كه كيسه اى محتوى ده هزار درهم در دست داشت و به محمد گفت: اين كيسه را از من بستان. آورنده پول يكى از تجار ورشكسته اى بود كه از گذشته با وى آشنايى داشت و طرف داد و ستد او بود و معادل اين مبلغ به ابن ابى عمير بدهى داشت. به او گفت: تو كه ورشكسته بودى، اين پول ها را از كجا آوردى؟
آيا ارثى نصيب تو شده؟ بدهكار گفت: نه، محمد گفت: آيا كسى به تو بخشيده؟ گفت: نه، گفت: آيا ملك و باغى داشته اى كه از راه فروش آنها اين پول ها را به دست آورده اى؟ گفت: نه، پرسيد پس از كجا آورده اى؟
گفت: با اين كه خود ورشكسته و تهيدست بودم، فكر كردم تو سال ها گرفتار زندان و شكنجه بوده اى و همه سرمايه ات از دست رفته و اكنون كه آزاد شده اى نه سرمايه كسب دارى و نه توانايى كار و تهيه معاش، به اين خاطر دلم به حالت به رقت آمد و خانه اى كه محل زندگى خود و عائله ام بود فروختم و اينك پول خانه است كه آورده ام تا قرض خود را به تو بپردازم.
محمد گفت: وضعم همين گونه است كه تو فكر كرده اى و هم اكنون هم نيازمند به يك درهم از اين پول ها هستم ولى به خدا سوگند يك درهم آن را نمى پذيرم زيرا از امام صادق عليه السلام برايم روايت شده كه آن حضرت فرمود: قرض موجب آن نمى شود كه انسان خانه و زادگاهش را از دست بدهد و به خاطر آن بى خانه شود، الآن برگرد و پول ها را به صاحبش برگردان و خانه ات را پس بگير
منبع : پایگاه عرفان
