معناى رضا در كلام فيض

فيض ، آن شخصيت بزرگ علمى و اخلاقى در كتاب « الحقايق » درباره تحصيل رضا مى گويد :انسان بايد بداند هر امرى را كه خداى تعالى در نامه قضاى او ثبت كرده و در موقع مقتضى جارى فرموده به صلاح اوست و انسان عالم به حقيقت نيست و وسيله اى براى درك واقعيّت آن ندارد و هرچه غصّه بخورد و اندوهناك شود فايده اى ندارد و قضاى الهى را بدين وسيله نمى تواند تغيير دهد ، چه آن كه بديهى است ، هر امرى كه مقدّر است موجود مى شود و هرچه پرونده تقدير آن امضا نشده پيدا نمى گردد .و نيز بلا شك ندامت برگذشته و تدبير و چاره جويى براى آينده ، بركت را از وقت سلب مى كند و به نتيجه اى نمى رسد و موجبات شكنجه شخص را فراهم مى سازد ، بلكه بايد عاشق حق طورى رفتار كند كه درد و رنج را احساس ننمايد ، مانند آدم عاشق كه در راه رسيدن به معشوق ، هيچ گونه خطر و ناراحتى در خود احساس نمى كند و نيز علم به پاداش بى اندازه خدا ، شدت و زحمت او را خنثى مى سازد . چنان كه شخص بيمار ، براى رفع بيمارى خانمان سوز خود از خوردن هيچ گونه داروى تلخ طبيعت روگردان نمى باشد و شخص بازرگان براى سود تجارت خود تمام خطرات دريا و صحرا را بر خود هموار مى سازد و بالاخره كار خود را به خدا كه بيناى به بندگان است تفويض نمايد .امام صادق عليه السلام مى فرمايد : اخلاق نبىّ اكرم صلى الله عليه و آله اين نبود كه هرگاه چيزى از او گرفته شود ، بگويد اگر غير از اين طور مى شد ، بهتر بود .يعنى حضرتش در برابر هرگونه قضاى الهى تسليم بود و چون و چرايى نداشت ، وَفَتْحُ الْقَلْبِ فى الرِّضا عَنِ اللّهِ .