نعمت گوش و زبان

نعمت دیگر گوش است که آن را نیز باید در راه درست مصرف کرد. خداوند می‌‌فرماید: )فَبَشِّـرْ عِبادِ * الَّذِينَ يَسْتَمِعُونَ الْقَوْلَ فَيَتَّبِعُونَ أَحْسَنَهُ أُولئِكَ الَّذِينَ هَداهُمُ اللهُ وَ أُولئِكَ هُمْ أُولُوا الْأَلْباب (

امام علی(س) درباره مصرف‌کنندگان درست این نعمت می‌‌فرماید: « وَقَفُوا أَسْمَاعَهُمْ عَلَى الْعِلْمِ النَّافِع  لَهـُم ».

شخصی از امام صادق(س) می‌پرسید: همسایه‌ام خواننده زن و نوازنده دارد و من به دستشویی که می‌‌روم کمی برای گوش دادن بیشتر معطل می‌‌شوم، آیا اشکال دارد؟ امام(س) ناراحت شد و فرمود: شما این آیه را در قرآن نخوانده‌ای؟

)انَّ السَّمْعَ وَ الْبَصَـرَ وَ الْفُؤادَ كُلُّ اولئكَ كانَ عَنْهُ مَسْئوُل

روز قیامت از شنیده‌های گوشت می‌‌پرسند که چه گوش دادی؟

پس، از نعمت گوش باید درست بهره برد. پیامبرخدا(ص) دهان‌ها را بر دو قسم تقسیم کرده، می‌‌فرماید: بعضی از دهان‌ها، حرفشان مانند نسیم بهار است که تمام گیاهان مرده را زنده می‌‌کند و آن، دهانِ پاکان اولیای خدا و شایستگان است. قرآن مجید دستور می‌‌دهد که در مقابل این دهان‌ها انگشت در گوش نگذارید، بلکه گوش دهید و بپذیرید. این‌قدر مسأله گوش مهم است که خدا به پیامبرش می‌‌گوید از جانب من به گوشدارها بشارت بده که آنها به هدایت من وصل و صاحب عقل‌اند.

یکی از اعضای دیگر بدن، زبان است. قرآن مجید به مؤمنان دستور می‌‌دهد که زبان را در راه ایمان، امر به معروف و نهی از منکر، خواندن قرآن و نماز، وعظ و نصیحت و تذکر به مردم مصرف کنید. با مردم نیز که سخن می‌‌گویید نرم و خوب سخن بگویید، در حرف هایتان فحش و ناسزا، مسخره کردن و سرکوفت زدن و هجوم به شخصیت مردم نباشد. همچنین در زبانتان، دروغ، تهمت، مجادله و لجبازی نباشد. حرفتان، حرف مهر و محبت و کرامت و آقایی و بزرگواری باشد. لقب بد به کسی ندهید. اگر نعمت زبان در راه خودش مصرف شود آبروی کسی نمی‌‌ریزد و کسی دلگیر، دلسرد و ناامید نمی‌‌گردد. امیرمؤمنان(س) می‌‌فرماید: یک واعظ هنرمند کسی است که مردم را ناامید از خدا نکند، مغرور به خدا هم نکند. پس مصرف صحیح نعمت زبان خیلی مهم است.