خداوند، امانت‌دار بندگان

خداوند حکیم در قرآن مجید می‌‌فرماید: )فَإِنَّ اللهَ شاكِرٌ عَليم  یعنی وقتی شما نعمت را درست مصرف کردی، من هم امانتدار و شاکر شما می‌‌شوم. بنابراین انسان به مقامی می‌‌رسد که خدا می‌‌فرماید من امانتدارت هستم و خوبی‌هایت را نگه می‌‌دارم و هیچ خطری هم خوبی‌هایت را تهدید نمی‌‌کند؛ و چه امینی بالاتر از پروردگار بزرگ عالم! آدم به این نقطه که می‌‌رسد تمام ترس‌ها و غصه‌هایش می‌‌ریزد و از اولیای خدا محسوب می‌‌شود: )لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ * الَّذينَ آمَنُوا وَ كانُوا يَتَّقُونَ

مسئله دیگری را که باید از طریق قرآن به آن توجه کرد، این است که هیچ موجودی در این عالم مالک نیست و تمام موجودات مملوکند: )وَ لِلهِ مُلْكُ السَّماواتِ وَ الْأَرْض فقط خدا مالک است و بقیه همگی مملوکیم.

ما طبق آیات قرآن مجید، کارگر حق هستیم و این نعمت‌هایی که در اختیار ماست ملک خداست و ما اجازه تصرف مالکانه در آنها را نداریم. ما باید طبق اجازه وجود مقدس او در اموال تصرف کنیم. بنابراین، سفره خدا پهن است و من مالک نیستم که با این مال هر کاری دلم خواست بکنم، من مملوک و عبدم و مولای من هر گونه دستور بدهد همان را باید اطاعت کنم.