كعبه در جايگاهى بنا شده است كه هيچ گونه وسيله تفريح و مناظر طبيعى خوشايندى ندارد، سنگلاخى در ميان اقيانوسى از ريگزارها و ديدگاه هاى خشن كه مجالى به انديشه هاى گسترده و عميق و فوق ضرورت هاى زندگى معمولى نمى دهد.
حكمت بالغه ايست كه كعبه را در اين جايگاه خسته كننده قرار داده است كه انسان ها از محيطهاى زيبا و خوش آب و هواى بهشتى روى به آن بياورند و هدفى جز چشيدن طعم تكليف نداشته باشند.
در حج خانه خدا هيچ يك از عوامل طبيعى و نفسانى و اجتماعى دخالتى در انجام تكليف ندارد، بلكه در آن تكاپو، انسان است و خدايش كه رويارويش قرار گرفته است.
همين نكته را اگر انسان در اين سفر ملكوتى بفهمد، به جايى مى رسد كه چشمى نديده و گوشى نشنيده، در آن صورت است كه تمام وجود انسان فرياد دوست دوست خواهد زد.
من از سر همه عالم گذشتم الا دوست نعيم دنيى و عقبى تو را و ما را دوست
مراد هر دو جهان مى كنند بر ما عرض دل از ميان همه مى كند تمنا دوست
رسد به مرتبه اى اتحاد ما با او كه هيچ فرق نماند ميان ما با دوست
طواف كعبه دل كن كه هست خانه او نه هر كجا كه كنى فرض باشد آنجا دوست
منبع : پایگاه عرفان
