انسان میوه عالم خلقت

ای انسان‌ها، شما بهترین میوه عالم هستید. عرفا جهان خلقت را به درخت تشبیه کرده و گفته‌اند که تمام موجودات عالم حتی ملائکه شاخه‌های این درخت‌‌اند و میوه این درخت انسان است. به علت این که عقل، فطرت، انصاف و وجدان و روح الهی در وجود اوست، پس انسان میوه عالم خلقت است و خاصیت انسان از تمام نعمت‌های الهی بیشتر است و ما باید این خاصیت را بروز بدهیم. بروز این خاصیت هم به این است که پیوند قلبی و عملی‌مان را با وجود مقدس حق حفظ کنیم. پس ما باید همگی ملکوتی و الهی بشویم وگرنه ادعای محبت خدا را نکنیم و بگوییم دوستش داریم!

امام صادق(ع) یک رباعی دارد که صاحب تحف العقول و بحارالانوار هم این رباعی را نقل کرده‌اند:

مخالفت می‌کنی، بیراهه می‌روی و معصیت می‌کنی و بعد هم می‌گویی دوستش دارم! این یک چیز نو و حرف نوی است که می‌زنی، حرفی که در انبیا و ائمه سابقه نداشته است. اگر دوستی تو صادقانه بود او را اطاعت می‌کردی، چون دوست سخن دوستش را اطاعت می‌کند.

گوشواره دختر ابی عبدالله را گرفته بود و می‌کشید، گوش هم در حال پاره شدن بود و خون می‌ریخت. این شخص گریه هم می‌کرد. آن دختر فرمود: اکنون که گوشواره را با این وضع می‌بری، گریه‌ات برای چیست؟ یعنی اگر دلت می‌سوزد چرا ظلم می‌کنی؟ او گفت که گریه‌ام برای مظلومیت شماست، بردن گوشواره هم برای این است که اگر من نبرم دیگری می‌برد.کار یک عده‌ای این گونه است. این یک چیز جدیدی است که دین و قرآن می‌پسندد که من بگویم او را دوست دارم و بعد هم نسبت به او نافرمانی کنم!!