عشق ورزى به امامان بزرگوار كه اهل بيت پيامبر (عليهم السلام) خدا هستند و پيروى از آنان ، مايه سعادت دنيا و آخرت و رهايى از عذاب اليم و نجات از شدايد و مصايب اخروى است . از رسول خدا (صلى الله عليه وآله) روايت شده :« حُبّى وَحُبُّ أهل بَيتى نافِعٌ فى سَبْعَةِ مَواطِنَ أهوالُهُنَّ عَظيمَةٌ : عِنْدَ الوَفاةِ وفِى القَبْرِ وعنْدَ النُّشُورِ وعِنْدَ الكِتابِ وعِنْدَ الحِسابِ وعِنْدَ الميزانِ وعِنْدَ الصّراطِ » .محبت به من و محبت به اهل بيتم در هفت جا كه هراس هايش بزرگ است سودبخش است : هنگام مردن و در قبر و وقت زنده شدن در قيامت و هنگام رسيدگى به پرونده و زمان حساب و كنار ترازوى سنجش اعمال و هنگام عبور از صراط .جلوه رحمت حق در اهل بيت (عليهم السلام) چنان گسترده و وسيع است كه نقل شده اميرالمؤمنين (عليه السلام) هنگام عبور بر كشته هاى دشمن در جنگ جمل با صداى بلند گريست كه چرا اينان به جاى انتخاب حق ، باطل را برگزيدند و چرا با گشوده بودن درهاى رحمت الهى به دوزخ راه سپردند ؟ ! .و نيز روايت شده حضرت امام حسين (عليه السلام) پس از شهادت همه ياران و فرزندان و اهل بيتش به دشمن خطاب كرد :
تا خون گلويم را بر زمين نريخته ايد باب رحمت خدا به رويتان باز است ، توبه كنيد تا نجات يابيد .لشكر يزيد مى خواستند امام را به قتل برسانند ، ولى آن حضرت مى كوشيد تا جان مرده آنان را زنده كند و قلب تاريكشان را به نور ايمان منور سازد .لشكر يزيد مى خواستند حضرت امام حسين (عليه السلام) را چون ديگر يارانش قطعه قطعه كنند و او را به درد و رنج اسلحه دچار سازند ، ولى آن حضرت اراده جدى داشت كه آنان را از عذاب ابد برهاند و به بهشت برساند ، راستى مهر و رحمت و لطف و مهربانى امام معصوم (عليهم السلام)و جانشين به حق پيامبر (صلى الله عليه وآله) تا كجاست ؟ !
با چنين حسن و ملاحت اگر اينان بشرنداز ديار دگر و آب و هواى دگرند
آرى ; رحمت اينان به بشر در طول رحمت همان حقيقت حقّه اى است كه در قرآن مجيد فرموده است :
. . . وَنَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ .
. . . و ما به او از رگ گردن نزديك تريم .
منبع : برگرفته از کتاب جلوه های رحمت الهی استاد حسین انصاریان
