همانگونه كه پيشتر اشاره كرديم منظور از «خودشناسى» شناخت ظاهرى نيست؛ گر چه شناخت ظاهر انسان نيز، داراى بركات و مايه تحريك انسان به سوى فضايل اخلاقى مى شود؛ امّا آنچه مورد نظر مربيان حقيقى بشر يعنى رسول گرامى اسلام و اهل بيت عليهم السلام است، معرفت و شناخت به مقام و موقعيت خويش است.
كسى كه قدر و منزلت خويش را شناخت و از جايگاه و موقعيت خويش آگاه شد، با صدور فاكتورهاى عملى به دنبال فتح قلّه هاى موفقيّت خويش، راه صد ساله را يك شبه مى پيمايد.
با توجه به آنچه ذكر شد «زندگى» يكى از واژه هاى مقدسى است كه در پرتو «خودشناسى» قداست و احترام دو چندانى مى يابد. با اين وجود آلوده كردن اين نعمت مقدس از محرمات قطعى است كه شديداً از آن نهى شده است. تمام آيات و رواياتى كه پيرامون عذاب و مجازات انسان مطرح شده است دليل بر قداست زندگى است.
قداست زندگى تنها در پرتو «خودشناسى» محقق مى شود. كسى كه خود را نشناخت ارزشمندترين سرمايه خود را كه همان زندگى است، خرج امور نامقدس مى كند و براى درك لذّت چند ساعته دنيا، عمر خويش را به حراج مى گذارد. كسانى كه از مقام و موقعيت خود غافل باشند، در اصل جنس خود ضرر مى كنند؛ ضررى كه هرگز قابل جبران نيست.
منبع : پایگاه عرفان
