هر مسلمانى مى داند كه امر به معروف و نهى از منكر، دو فريضه از فرايض مهم الهى است، اداى اين دو فريضه بر هر مسلمانى از واجبات، و ترك آن از محرمات است، كه مهمترين علت براى سقوط يك ملت، در بدبختى است.
مردم مؤمن بايد هميشه يك ديگر را به آراسته شدن به حق و دور ماندن از برنامه هاى شيطانى دعوت كرده، و استقامت در راه خدا را به يك ديگر سفارش كنند.
«معروف» مجموعه خوبى ها و حقايق و واقعياتى است كه خداوند در قرآن و پيامبران و امامان در روايات براى انسان بيان كرده و آراسته شدن هر مسلمانى را به حسنات اخلاقى كه از اهم مصاديق آن است دعوت نموده اند.
كسى كه آراسته به حسنات اخلاقى گردد، و از رذايل و صفات ناپسند دور بماند، به مقام احسن تقويمى و خليفة الهى نايل آمده، و مصداق آيه شريفه «وَ لَقَدْ كَرَّمْنا بَنِي آدَمَ» «1» شده است. خليفه و نايب خدا، آن انسانى است كه در خور استعدادش، آثار كسى كه نايب او شده است را در خود ظهور داده باشد و در حقيقت، تجلى گاه صفات «منوب عنه» گرديده است.
اگر انسان از فروغ پر بهاى حسنات اخلاقى محروم بماند، نه اينكه خليفه خدا نيست؛ بلكه از ميدان آدميت دور مانده و جز حيوان شرور و جنبنده اى پليد چيز ديگر نيست.
منبع : پایگاه عرفان
