ماوراى علم و عقل انسان‏

خواجه نصير الدين طوسى، نقل مى‏كند كه يكبار در يكى از مسافرت‏هايم به روستايى رسيدم. كنار آسياب ايستادم و به آسيابان سلام كردم. او هم كه ديد من مسافرم، دعوتم كرد شب نزد او بمانم.
پس از شام، چون هوا خوب بود، از او اجازه خواستم روى پشت بام آسياب بخوابم، اما او گفت: داخل بخوابيد بهتر است، چون امشب باران مى‏بارد! گفتم: هوا هيچ‏گونه نشانه باران ندارد؟ گفت: حال كه چنين مى‏گويى برو روى پشت بام بخواب!
نيمه‏هاى شب بود كه باران شديدى گرفت. بيدار شدم و رختخواب را جمع كردم و پايين آمدم. آسيابان داشت گندم آرد مى‏كرد، گفت: چه شد؟ گفتم: باران شديدى مى‏آيد. بعد پرسيدم: تو كجا درس خوانده‏اى؟ گفت: من اصلًا درس نخوانده‏ام. در اين‏جا سگى دارم كه هر شبى مى‏خواهد باران بيايد به لانه‏اش مى‏رود. شب‏هايى هم كه باران نمى‏آيد، بيرون لانه مى‏چرخد. آمدن باران را از كار اين سگ تشخيص مى‏دهم!