انسان بايد به گونه‏اى رفتار كند كه مردم از او به خوبى، كرامت، بزرگوارى و حُسن عمل ياد كنند. انسان نبايد نگران اين مسئله باشد كه با جلب اعتماد و علاقه مردم ممكن است كارهايش از روى ريا انجام بگيرد، بلكه بايد به عمد خودش را مورد اعتماد مردم قرار دهد. در اين‏ صورت، شايد مدتى براى خوشامد ديگران عمل كند، ولى سرانجام هواى نفس انسان براى جلب توجه مردم تمام مى‏شود و پروردگار متعال توفيقى مى‏دهد كه انسان در گردونه اخلاص قرار بگيرد.
اگر كسى از ترس اين‏كه مبادا عملش دچار ريا شود دست از هر خيرى بكشد و درِ خيرات را به روى خود ببندد، كار اشتباهى انجام داده است. اگر ريا در واجبات عينى راه يابد، واجب را باطل مى‏كند، اما اگر در امور ديگر راه پيدا كند، معلوم نيست كه به اصل عمل ضربه‏اى بزند. بنابراين، بايد بناى كار را براى خدا و اخلاص گذاشت.
اگر مردم از كار كسى تعريف كردند و خوششان آمد و اعتماد بيشترى به او پيدا كردند، از پيامدهاى خوبى اوست. زيرا همه از انسان خوب تعريف مى‏كنند. انسان خوب كه نمى‏تواند خود را از تعريف ديگران مخفى كند يا كارى كند كه از عملش باخبر نشوند.
رهبر كبير انقلاب اسلامى نيز اگر مى‏خواستند چنين فكر و احتياطى كنند، مى‏بايست پس از فوت آيت اللَّه بروجردى حرفى نمى‏زدند. اما ايشان نگفتند اگر حرفى بزنيم و اعلاميه‏اى بدهيم، مشهور مى‏شويم و اگر خودمان حكومت اسلامى تشكيل دهيم، از ما تعريف مى‏كنند و ممكن است موجب ريا شود، پس جلو نرويم! زيرا اين احتياطها شيطانى است.