دين و علم‏

علم به معناى دانستن است و يكى از مراتب آن عبارت است از: درك واقعيات و حقايق.

آن كسى كه از معلومات و حقايق استفاده كند، و آن را در راه به ثمر رساندن انسانيت به كار اندازد، هم خود به سعادت نزديك شده و هم ديگران را به خوشبختى سوق داده است.

انسان از ابتدا دانشى ندارد؛ ولى چون قوه درك علم و دانش در او هست در جستجوى حقايق و كسب معلومات مى‏كوشد.

انسان براى به دست آوردن و هماهنگ شدن با محيط، محتاج به علم و دانش است، علمى كه با استمداد آن، انسان را به مسائل خلقت و نوع زندگى با بركت آشنا كند، علمى كه ضامن سلامت جسم و روح او گردد، و وى را بسوى هدف عالى خلقت رهنمون شود، دانشى كه بر محور فضايل اخلاقى استوار باشد و در تمام برترى‏ها مانند نوع دوستى يارى نمايد؛ نه دانشى كه راه بهتر كوبيدن و غارت كردن را به او بياموزد!

شما نيز قبول داريد كه تعليم يافتگان فرهنگ امروز و مهدهاى علمى، دچار بلاها و خطاهاى خانمان سوزى هستند؛ زيرا علم در جهان امروز، از مهمترين عامل بهتر زيستن غافل است و در صورت توجه، راه درستى را نمى‏تواند پيشنهاد كند تا در پرتو آن به گوهر ارزشمند حيات حقيقى دست يابد.

بنابراين در ميان تمام مكتب‏هاى عالم، تنها مكتبى كه بشر را به وسيله دانش در راه بهتر زيستن تربيت مى‏كند اسلام است.

در قرآن مجيد كتاب آسمانى اسلام و اخبار و روايات رسيده از رهبران عالى‏مقام اسلام، تأكيد فراوانى بر فراگيرى و كسب علم و دانش شده است، آن هم نه دانش محدود و محصور؛ بلكه مطلق علمى كه خدمتگذار راه انسانيت است.

اسلام آيين دانش، عقل، فطرت، وجدان و فضيلت است. قرآن براى علم و عالم مقامى بس ارجمند قائل است، تا جايى كه «دين» در كتاب آسمانى اسلام به محور عقل و دانش استوار است.

قرآن مجيد و روايات، جمود بر عقايد و انديشه‏هاى غلط گذشتگان را، جنايت بر فطرت بشر و سلب مزيت عقلانى از انسان دانسته و مى‏گويد:

«متابعت از گمان و آراء و افكار و معلومات بسيارى از گذشتگان منحرف، تمسك به چيزى است كه نزد خدا ارزش ندارد.