حيات سَبُعى‏

اما يك زندگى هم زندگى سبُعى است؛ البته تا كسى حيوان نشود، درنده نمى‏شود و ممكن است مدتى آرام باشد، ليكن رفته رفته درنده مى‏شود، از اين رو خداوند مى‏فرمايد: افرادى كه به جان و مال مردم مى‏افتند و آبروى مردم را مى‏برند، درنده‏اند. خدا نكند انسان صفت درندگى پيدا كند. آنهايى كه بدون تحقيق پشت سر ديگران حرف مى‏زنند و آبروى آنها را مى‏برند و پس از روشن شدن حقيقت، براى عذرخواهى التماس مى‏كنند، قرآن آنها را درنده معرفى مى‏كند. در سوره اعراف مى‏فرمايد:
«وَ لَوْ شِئْنا لَرَفَعْناهُ بِها وَ لكِنَّهُ أَخْلَدَ إِلَى الْأَرْضِ وَ اتَّبَعَ هَواهُ فَمَثَلُهُ كَمَثَلِ الْكَلْبِ إِنْ تَحْمِلْ عَلَيْهِ يَلْهَثْ أَوْ تَتْرُكْهُ يَلْهَثْ». 

و اگر مى‏خواستيم [درجات و مقاماتش را] به وسيله آن آيات بالا مى‏برديم، ولى او به امور ناچيز مادى و لذت‏هاىِ زودگذرِ دنيايى تمايل پيدا كرد واز هواى نفسش پيروى نمود؛ پس داستانش چون داستان سگ است [كه‏] اگر به او هجوم برى، زبان از كام بيرون مى‏آورد.