در ميان اصحاب حضرت موسى بن جعفر، عليه‌السلام، مرد دانشمند و آگاهى بود كه در ايام نوجوانى محضر مبارك حضرت صادق، عليه‌السلام، را نيز درك كرده بود و در 35 سالگى از دنيا رفت. امام صادق، عليه‌السلام، براى او احترام ويژه‌اى قائل بود، تا حدّى كه نوشته‌اند احترام حضرت به او در زمانى كه هنوز مو در صورتش نروئيده بود، سبب پرسش ديگران قرار گرفت؛ زيرا آن حضرت مانند ريش سفيدان شيعه به او احترام مى‌گذاشت.
ائمه ما براى شيعه احترام فراوانى قائل بودند. در روايتى از كتاب كم‌نظير كامل الزيارات، در باب ارزش دادن به شيعه، از حضرت صادق، عليه‌السلام، مى‌خوانيم:
«نفس المهموم لنا المغتم لظلمنا تسبيح».
كسى كه در مصائب ما اندوهناك باشد يا در رنج شيعه ما غصه‌دار شود، تسبيح كرده است.
ريش‌سفيدها مى‌ديدند كه حضرت صادق، عليه‌السلام، و بعد از ايشان امام موسى بن جعفر، عليه‌السلام، به اين جوان احترام ويژه‌اى مى‌گذارند. لذا گفتند: ما هم مؤمن و شيعه هستيم و امام ما را نيز قبول دارند. پس چگونه به ما اين همه احترام نمى‌گذارند؟
البته، كار امام كار خدايى است و جاى پرسش ندارد. با اين حال، امام جواب دادند: اين احترام به سبب علم اوست، زيرا از همه شما داناتر است. اين است كه در روايات آمده گناه غيبت عالم دو برابر ديگران است؛مانند گناه زنان پيامبر كه دو برابر ديگران است.
منبع : پایگاه عرفان
