قرآن كريم بحث بسيار مهم و ريشه‌دارى را درباره بصير وأعمى مطرح فرموده است. براى أهل حقيقت نيز ثابت و يقينى است كه آن‌چه در ظاهر انسان مى‌گذرد، در باطن او هم مى‌گذرد. اميرالمؤمنين، عليه‌السلام، مى‌فرمايد:
همان طور كه جسم انسان بيمار مى‌شود، باطن انسان هم بيمار مى‌شود.
يعنى همان طور كه انسان از چشم ظاهر برخوردار است، از چشم باطن هم برخوردار است. پس، همان طور كه ممكن است يك نفر كور باشد و اشيا را در ظاهر نبيند، ممكن است باطن يك نفر هم كور باشد و حقايق را نبيند. مايه‌هاى ديد باطن به همه انسان‌ها داده شده و علاج كورى باطن امكان‌پذير است كه شاهد آن توبه واقعى تائبان عالم است. آرى، افرادى كه جداى از حق مى‌زيستند و به حق فكر نمى‌كردند و گوش آن‌ها به تعبير قرآن، دچار بيمارى «وقر» و سنگين بود، با توبه به راه حق برگشتند و بيمارى‌هاى باطنى‌شان درمان پذيرفت.
سيزده سال تمام، پيامبر اسلام، صلى‌الله‌عليه‌وآله، حكيمانه‌ترين و زيباترين حرف‌ها را زدند، ولى بعضى گويى كر بودند و آن‌گونه كه بايد صداى ايشان را نمى‌شنيدند.
منبع : پایگاه عرفان
