بالاخره پس از كشمكش‌هاى زيادى كه بين سيّد و دستگاه خائنانه شاه قاجار روى مى‌دهد، فرمان اخراج او صادر مى‌شود، در آن زمان سيّد در حضرت عبدالعظيم مسكن گزيده بود؛ پس از صدور فرمان شاه، مختارخان بيست فراش را مأمور مى‌كند كه سيّد را از بست بيرون كنند و دستور مى‌دهد كه اگر در حرم عبدالعظيم بود و به ميل خود نيامد بيرونش بكشيد.
فراشان به سَمْت عبدالعظيم حركت مى‌كنند، وقتى كه وارد آن محوطه مى‌شوند، ابتدا درب‌هاى صحن را مى‌بندند و سپس به محل اقامتش رفته و در حضور «معين التجار» به سيّد كه بيمار بوده مى‌گويند: بيرون بيا بايد بيرون بروى، وى اعتنا نمى‌كند؛ ولى در مقابل عدم توجه به گفته‌هاى آنان، به سرش مى‌ريزند و عمامه‌اش را از سرش برمى‌دارند، آنگاه گريبان و دست و پايش را گرفته با سرعت تمام، لگدزنان در ميان برف و گل با پاى برهنه، كشان‌كشان بيرونش مى‌برند، وى از شدت صدمات وارده، با حالت بيمارى بيهوش مى‌شود، با آن حال او را تا دارالاماره مختارخان مى‌رسانند كه در آنجا به هوش مى‌آيد؛ پس از آن يابويى آورده او را بر روى آن سوار كرده پاهايش را زير شكم يابو مى‌بندند و با سى سوار در حدود 27 يا 28 جماد الاولى 1308 حركتش مى‌دهند.
منبع : پایگاه عرفان
