سؤالى در اينجا مطرح كنم و جواب آن را نيز بدهم: اين همه در اين كره زمين، در اروپا، آمريكا، آفريقا، آسيا، كشورهاى اسلامى، مملكت خودمان، مال حرام مى‌خورند، با رشوه، دزدى، غصب، قاچاق فروشى، كلاه بردارى، حيله، غشّ در معامله، مخلوط كردن جنس خوب و بد، در حالى كه براى مشترى قابل تشخيص نيست و جنس را به عنوان جنس سالم به مردم دادن، در همه چيز جاده تقلّب باز است، روغن، لبنيات، عسل، پنير، كره، پارچه، برنج، گندم، اين جنس دوپا در همه چيز راه تقلّب را باز كرده است. آيا اين مال حرامى كه مردم كره زمين گرفتارش هستند، اين روزى پروردگار است كه نمى‌شود از آن فرار كرد؟
يعنى اين لقمه حرام را خدا ثبت كرده است كه از گلوى فلان كس بايد فرو برود؟
اگر خدا چنين حكمى را ثبت كرده باشد و حرام را روزى اين‌ها قرار داده باشد، پس محاكمات روز قيامت نسبت به مال حرام و حرام خورى براى چيست؟
چرا پيغمبر عزيز صلى الله عليه و آله فرمود: اگر در خانه هر كسى، قيراطى از حرام باشد؛ يعنى مال ناحق، تا زمانى كه اين قيراط در اين خانه هست، خدا به صاحب آن خانه نظر رحمت نخواهد كرد؟ اگر روزى، حكم، ثبت و اراده خدا است كه حرام بايد از اين گلو پايين برود، پس اين آيات و روايات، محاكمات روز قيامت و «وَ باؤُ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ» يعنى چه؟
از طرفى حكم كرده است كه اين حرام بايد نصيب فلانى شود؛ يعنى اراده كرده است كه اين لقمه از اين گلو پايين برود، از طرف ديگر مى‌فرمايد: «وَ باؤُ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ»
منبع : پایگاه عرفان
