هركس سرّ مقدس عالم را در نهاد خود مى‌يابد و در باطن امر، به خداى متعال قرار دارد؛ اگرچه به صورت ظاهر انكار كند.
اگر سئوال شود اين دستگاه نظام آفرينش را چه كسى خلق نموده و پيدايش ماده اصلى از چيست؟ جوابى جز اين داده نخواهد شد كه رشته اين عالم از مبدئى سرچشمه مى‌گيرد كه تمام شدنى نيست و فنا و زوال ندارد.
پس هر كسى اقرار و اعتراف دارد، يا لااقل در باطن امر عقيده‌مند است كه براى جهان و موجودات آن، پروردگارى است كه خلقت و اداره كردن اين مملكت پهنار و به دست اوست.
خلاصه اين كه تمام افراد بشر ذاتاً به اين عقيده پاى بندند و گاهى اين عقيده چنان در انسان قوى مى‌شود كه اثرات آن ظاهر گشته و در مقام عمل هم متوجه او شده و دست زارى به طرف او دراز مى‌كند.
براى اين كه توجه به مبدأ در بشر ارادى و هميشگى باشد؛ يعنى انسان جز ذات او چيز ديگرى اراده نكند و نيت خود را از تمام آلودگى‌ها پاك كرده و براى او خالص گرداند، افرادى از طرف حق برگزيده شده‌اند كه بشر را به ياد حق آورده و همان چيزى كه فطرت بشر خواهان اوست در مقام عمل هم متوجه او نمايد و حق را مراد و مقصود زندگى گرداند. اين افراد كه پيامبران الهى بودند، اول آنها حضرت آدم و آخرين آنان محمّد بن عبداللَّه صلى الله عليه و آله بوده كه نبوت به او ختم شده و آيين مقدسش تا روز قيامت براى بشر كافى است.
نبى مكرم اسلام گوهرى بود كه دست قدرت، او را در عاليترين معدن هستى پرورش داد، و نهال وجودش را باغبان آفرينش با آب فضيلت و تقوى سرسبز و سيرآب ساخته بود.
هنگام بعثت او جهان در درياى آشوب غرق بود و بشر بويژه مردم عرب در آتش فجور مى‌سوختند.
براى نخستين بار كه فرشته سعادت اين آيه آسمانى را كه «خداى يگانه را بپرستيد تا رستگار شويد» به نيروى خدا در فضاى خاموش گيتى طنين انداز ساخت، معلوم است كه مردم با چه وضعى با او روبرو شدند.
ولى روح استقامت كه بر بالاى مقاصد و اهداف مقدسش آشيانه داشت، از سنگباران قوم و زبان بدگوى دشمن، ترك آشيان خود نگفت.
آرى! او آن مرد آسمانى و آن رجل الهى و آن آيه رحمت ربانى، مردم را دعوت كرد تا از دروغ‌گويى، دشنام، ظلم، جنايت، تقلب، خيانت، دزدى، آدمكشى، كم‌فروشى، بى‌عفتى، بى‌عصمتى، فساد، قمار، شرابخوارى، رباخوارى، غارتگرى، سوء اخلاق، بپرهيزند و به درستى، فضيلت، حريت، آدميت، عفت، عصمت، پاكى، مهربانى، مواسات، برادرى، دوستى، صلح، صفا، يگانگى، يكرنگى، عزت، صميميت، واقعيت، شجاعت، سخاوت، روى آورند، كه هر يك از اين صفات داراى شرحى مفصل است.
اينها و هزاران نوع از نمونه‌هاى فضيلت هدف نبى‌اكرم را تشكيل مى‌داد كه با اين صحنه‌ها هرگز آيين او كهنه نخواهد شد.
بر روح پاك تواناى محمد صلى الله عليه و آله آفرين باد كه بر آسمان فضايل درخشيدن گرفت، و آثار انبياى گذشته را در پرتو همّت خيره‌كننده خود پنهان ساخت.
نبى مكرم اسلام با تعليمات مقدس قرآن مجيد، در وحشتكده حجاز بهشت عشق و آشنايى به وجود آورد، و آن ريگزار سوزان و تفتيده را به نام بزرگترين و عاليترين مدارس علم، به جهان معرفى فرمود.
محمد صلى الله عليه و آله به دنبال تمام پيامبران به دنيا آمد و پيشاپيش همه پيامبران قرار گرفت و فرمان برترى خويش را با امضاى خداى متعال دريافت كرد.
منبع : پایگاه عرفان
