اين حالت ارزشى، انسانى و اخلاقى، قناعت است. درباره قناعت گفته‌اند:
«قَدْ عَزَّ مَنْ قَنَعَ» آن انسانى كه داراى روحيه و حالت قناعت است، انسان بزرگوار و عزيزى است.
ضدّ قناعت، طمع و حرص است كه اين حالت خيلى‌ها را دچار حرام و پايمال كردن حقوق ديگران و شكست در كسب و كار كرد. خيلى‌ها را به خاك سياه نشاند و به زندان انداخت و آبروى آنها را بر باد داد.
اين‌ها همه از عوارض طمع است. آن كسى كه داراى بيمارى طمع است، علاقه دارد كه يك روزه ثروتمند شود و ثروت انبوهى را به دست بياورد. با اين حالت مجبور مى‌شود راه‌هاى مختلفى را طى كند. خود را به مكر، حيله، كلاهبردارى و نيرنگ آلوده كند و اغلب نيز در اين زمينه پيروز و موفق نمى‌شوند؛ چون در تاريخ ثابت شده است كه گناه و حالات زشت اخلاقى در عمل پيروزى ندارد.
منبع : پایگاه عرفان
