تمام كسانى كه رزق بدن را با حرام تأمين مى‌كنند، چه در كشورهاى اسلامى و چه در كشورهاى غير اسلامى، كسانى هستند كه از اين حكيمان و طبيبان دارند بريده زندگى مى‌كنند؛ يعنى منهاى دلالت و هدايت آنها.
چون اگر آنها در زندگى ما دخيل نباشند، يقيناً شيطان يا هواى نفس در زندگى ما دخيل خواهند بود و بنا بر آيات قرآن، اگر كسى به وجود مقدس آنان مراجعه نكند، يا هواى نفس خود را عبادت كرده است، يا شيطان را و عاقبت اين عبادت، آلوده بودن زندگى در دنيا و تسلّط ظلم، جور، فساد و گناه بر تمام جوانب زندگى مردم عالم و در نهايت غضب و دوزخ پروردگار است.
يعنى وقتى مردم كره زمين، خود را با دست خود از هدايت اين حكيمان محروم بكنند، بايد «باركش غول بيابان شوند»، حمّال شيطان و هواى نفس. اين جريمه را بايد به دست خود بپردازند كه تمام وجود خود را باركش شيطان و هواى نفس كنند و تمام نواحى زندگى را با عبادت هوى و شيطان، از آلودگى پر كنند كه اين آلودگى زمينه پديد آمدن اين همه فساد و ظلم در همه جوانب زندگى انسان‌ها است.
فساد در تغذيه بدن، نفس، روح، قلب و عقل منجرّ به چنين فساد و ظلم همگانى در عالم شده است و اگر جهان توبه نكند، از اين بدتر مى‌شود و كار به جايى مى‌رسد كه- طبق روايات ما- بشر به دست خودش، دو سوم از نفراتش را نابود مى‌كند و يك سوم باقى مانده نيز همه فرياد مى‌زنند كه فريادرسى به داد آنان برسد و بر آنان ثابت مى‌شود كه بايد به دامان اين حكيمان برگردند؛ چون در آن زمان نياز خود به اين حكيمان را آشكارا مى‌بينند.
پروردگارى كه «ارحم الراحمين» است، با ظاهر كردن حكيم دوازدهم- وجود مبارك امام عصر عليه السلام- به فرياد مردم مى‌رسد و مردم در سايه او، با عشق و علاقه به طرف همه رزق‌هاى واقعى مربوط به اين نواحى كشيده خواهند شد.
منبع : پایگاه عرفان
