طلیعه نوز

جشن های نیمه شعبان، سال ها و سال هاست که برقرار است. کوچه ها چراغان، طاق نصرت ها و ریسه های لامپ، همه حاکی از شور و نشاط است. قلب ها گرچه شاد است اما در میان خنده ها و شادی ها، غمی سترگ حاکم است، غم انتظار، غم نیامدن محبوب، تصور آمدنش اشک شوق در چشمان جمع می کند. طپش قلب ها را شدید می نماید. از آن روزی که پیامبر صل الله علیه و آله و سلم، از مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف سخن گفت. شادی به همراه اشک، اشک شوق به همراه دلواپسی و انتظار به هم آمیخت از آن روزی که بشارت آمدن مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف مطرح شد، آن روزی که پیامبر صل الله علیه و آله و سلم حسن علیه السلام و حسین علیه السلام را بر زانوانش نشاند و بشارت آمدن مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف که نهمین نسل حسین علیه السلام است را به آن ها داد.[1] و بارها و بارها قبل از آن، همه و همه اشارتی به شعبان داشت، به نیمه آن، بشارتی که برای همیشه تاریخ مانده است. هنوز ندای زیبای رسول خدا صل الله علیه و آله و سلم (که أُبَشِّرُکُمْ بِالْمَهْدِی،[2] مژده تان دهم که مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف خواهد آمد. مژده مژده نک همی آید بهار.[3]) در جان و دل عاشقان و تشنگان عدالت و زیبایی طنین انداز است. چه آن روز که بشارت ولادت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف بود و چه آن روز که بشارت ظهور و آمدن او، همه و همه بشارتی است که آزاد مردان را شاد و مستکبران و ظالمان را نگران و ترسان می کند[4] ولادت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف، در جان و دل زمانی صورت می پذیرد که چون ولادت پیامبر صل الله علیه و آله و سلم کنگره ها را فرو ریزد و آتشکده ها را خاموش کند. [5] شب نیمه شعبان را شب قدر گفته اند تا تو کنگره های کاخ بدی جانت و آتشکده های هوسرانی و بت های کعبه قلبت را بشکنی، اگر به مقام امامت معرفت یابی، آتشکده های وجودت خاموش و ظلمت دوری از هدایت و راه حق نورانی می گردد. نور الهی در جانت تابیدن می گیرد و تمام وجودت چراغانی می شود. آنگاه با رفتار زیبایت، نه تنها ظاهر را چراغان می کنی و ریسه بندان، که دیگران را، اطرافت را، جامعه ات، کشورت را و جهان را ریسة نور می زنی و طاق نصرت می بندی.

شب نیمه شعبان، زیارت امام حسین علیه السلام[6] وارد شده است. به منزله شب قدر گفته شده است. احیای آن چون شب قدر پرفضیلت و زیباست.

زیارت امام حسین علیه السلام وارد شده است تا تأمل کنی که عشق به مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف و چراغانی برای او گرچه زیباست اما در میدان امتحان، و در محک آزمایش، درست و باطل آن روشن می گردد.

گویا ولادت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف و ولادت حسین علیه السلام و اباالفضل علیه السلام و سجاد علیه السلام بایستی در یکماه باشد تا برای آنکه تابلوی عاشورا را بنگری و در کنار حزن و اندوه شهادت حسین علیه السلام (که پیامبر صل الله علیه و آله و سلم چون نوزاد عزیزش را به آغوش گرفت، گریست[7])، به آینده بنگری و ببینی که حسین زمان تو، (نهمین فرزند حسین علیه السلام، مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف تو)، پیرو و تابع اباالفضل علیه السلام می خواهد که در رکاب او باشد و خواستة امام را بر خود مقدم کند و یا چون سجاد علیه السلام که اگر در صف مبارزه نباشد. یک لحظه از کار فرهنگی خستگی ناپذیر دست بر ندارد. که یاران حضرت مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف؛ الدُّعَاةُ إِلَی دِینِ اللَّهِ سِرّاً وَ جَهْرا؛[8] خستگی ناپذیر، پنهان و آشکارا، دیگران را به حق فرا می خوانند.

پی نوشت ها:

--------------------------------------------------------------------------------

1. کمال الدین، ج 1، ص 269.

2. بحارالانوار، ج 51، ص 74، باب 1.

3. مولوی، مثنوی معنوی.

4. و ننزل من القرآن ما هو شفا و رحمة للمومنین و لایزید الظالمین الاخسارا، اسراء / 82.

5. آیت الله جعفر سبحانی، فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام؛ تاریخ یعقوبی؛ ج 2، ص 15.

6. مفاتیح الجنان، آداب شب نیمه شعبان.

7. اعلام الوری، ص 218؛ بحارالانوار، ج 33، ص 7.

8. بحارالانوار، ج 52، ص 122.