حال گفتار حضرت امير عليه السلام با امام مجتبى عليه السلام در ارائه زندگى صحيح، همراه با سلامت همه جانبه را ملاحظه بفرماييد: «يا بنىّ»
اولًا لحن كلام را ببينيد، روى موج عاطفه و محبت است؛ پسرم! يعنى اين احساس را بكند كه پدر تكيه‌گاه و يار او است و دوستش دارد. اين براى فرزند خيلى ارزش دارد. اگر مقدارى در عمق اين كلمه برويم، معنى زيبايى دارد؛ يعنى دلبندم، عزيزم، پاره تنم، وصل به وجودم.
ببينيد چقدر لحن صحبت حضرت زيباست، حتى نمى‌گويد: پسرم! يا پسركم! يعنى كوچولوى نپخته، اين‌ها تلخ است. مى‌فرمايد: فرزندم! عزيزم! متصل به وجودم، دلبندم. خود اين كلمات، معانى و مفاهيم اثر مى‌كند. كلمات با مشاعر طرف مقابل و مستمع كار مى‌كند. عكس العمل درون مردم در مقابل «بنشين، بتمرگ، بفرما، محبت كنيد، تشريف داشته باشيد، در خدمت باشيم» و امثال اين‌ها با هم خيلى فرق مى‌كند.
پدرى را من شاهدش بودم كه وقتى فرزندانش را صدا مى‌زد، كلمه «آقا» را دو بار به كار مى‌گرفت. مثلًا اسم فرزندش «محمد» بود، وقتى مى‌خواست او را صدا بزند، با لحن نرم و صداى پايين مى‌گفت: «آقاى محمد آقا! محبت كنيد تشريف بياوريد، من كار مختصرى با شما دارم».
پسر نيز دست به سينه مى‌گرفت و جلو مى‌رفت و مى‌گفت: جانم بابا! بفرماييد.
مى‌گفت: اگر وقت داريد، به درس و مشق شما لطمه نمى‌خورد، چند نان بگيريد و بياوريد. اين برخورد او با اين فرزندانش بود.
البته آن بچه ها الان بزرگ هستند و همه با ادب، با وقار، اهل خير، بزرگوار، مسجدى و جلسه‌گردان، محسن و داراى شخصيت كه تمام اين‌ها محصول برخورد مناسب و گفتارهاى مثبت آن پدر بزرگوار بود كه خود من نيز از آن برخورد اثر مى‌گرفتم.
منبع : پایگاه عرفان
