هشتم شوال 1344ق، روزی است که بقعه‌های متبرک امامان آرمیده در زمین پاک بقیع، به دست گروه منحرف «وهّابی» به ویرانه‌ای تبدیل گشت و هجوم وحشیانه و جاهلانه این گروه، باعث خرابی گنبد و بارگاه چهار امام معصوم علیهم‌السلام گردید. این عمل وهابیت، در حالی صورت گرفت که جهان کنونی، همگی بر حفظ میراث فرهنگی خود و نشانه‌های تمدّن خویش، می‌کوشند و بر آن تاکید می‌ورزند.
بقیع، مزار خوبان
در قبرستان بقیع، افزون بر مزار ساده و غریب چهار امام معصوم، یعنی امام حسن مجتبی علیه‌السلام ، امام سجّاد علیه‌السلام ، امام باقر علیه‌السلام و امام صادق علیه‌السلام چهره‌های دیگری نیز در خاک پاک آن آرام گرفته‌اند که عبارت‌اند از: عبداللّه پدر پیامبر صلی‌الله‌علیه و‌آله ، عباس عموی پیامبر، ابراهیم پسر پیامبر، صفیه عمه پیامبر، زینب، ام کلثوم و رقیّه دختران پیامبر، حلیمه سعدیّه دایه پیامبر، فاطمه بنت اسد و عقیل مادر و برادر امیرمؤمنان علی علیه‌السلام ، تعدادی از همسران رسول خدا، و نیز تعدادی از صحابه و تابعین همچون: مقداد، جابربن عبداللّه انصاری، مالک اشتر، عثمان بن مظعون، سعد بن معاذ، ابن مسعود، محمد حنفیه و....
پیامبر صلی الله علیه و‌آله و زیارت بقیع
در کتاب‌های حدیثی و تاریخی اهل سنت، به سیره پیامبر در زیارت بقیع اشاره شده و به نقل از عایشه، آمده است: «پیامبر صلی‌الله‌علیه و‌آله در آخرین بخش شب، خانه را به قصد زیارت بقیع ترک می‌کرد و هر زمان وارد این سرزمین می‌شد، به آنان چنین خطاب می‌نمود: درود بر شما ای ساکنان خانه‌های مؤمنان، آنچه به وقوع آن در آینده وعده داده می‌شدید، سراغتان آمد و میان مرگ و رستاخیز به سر می‌برید، ما نیز از پی شما خواهیم آمد. پروردگارا، اهل بقیع را بیامرز». خاطره‌های دیگر نیز از زیارت بقیع توسط پیامبر گرامی‌اسلام صلی‌الله‌علیه و‌آله ، در تاریخ به ثبت رسیده است.
در بررسی اسلامی نیز می‌توان به بناگذاری ساختمان قبر پیامبر اسلام صلی الله علیه و‌آله و نیز برخی از یاران آن حضرت اشاره کرد که هیچ یک از گروه‌های اسلامی آن را ممنوع ندانسته‌اند؛ با این حال، بقعه‌های موجود بر فراز قبر چهار امام بزرگوار، در قبرستان بقیع، در سال 1344ق، به دست گروهی منحرف، ویران گردید.
گواهان اصالت تاریخی
هر حادثه‌ای، در روزهای نخست وقوع خویش، در چشم معاصران آن، از قطعیت برخوردار است، ولی مرور زمان و بی تفاوتی مردم، به تدریج از قطعیت آن حادثه می‌کاهد و پس از مدتی، غبار شک و تردید بر چهره آن نشسته، گاهی حالت افسانه به خود می‌گیرد. شکل‌گیری این روند در مورد اسلام، بیش از دیگر ادیان، خطرساز و مشکل‌زاست؛ زیرا اسلام، آیینی ابدی و جاودانی است و مردم جهان، باید تا روز رستاخیز از پرتو آن کسب نور کنند. از این رو، ضروری است در حفظ هر آنچه دوام قطعیت را باعث می‌شود، کوشید و بی‌شک حفظ آثار تاریخی مربوط به زندگی رهبران دینی و نمادهای به جا مانده بر قبور آنها، یکی از راه‌های استمرار قطعیت است. قبرستان بقیع نیز، که آرامگاه و پذیرای وجود چند تن از امامان و بزرگان دین است، از جاهایی است که حفظ و صیانت از آن ضروری است.
بقعه گذاری
برخی از منحرفان، با استناد به دلایل بسیار ضعیف و ناپذیرفتنی، بقعه گذاری و ساختمان سازی بر فراز قبرها را ممنوع دانسته و آن را شرک و کفر دانسته‌اند؛ در حالی که بررسی دلایل محکم دینی و نیز عملکرد صحابه و عموم مسلمانان نشان می‌دهد که این عمل، از زمان صدر اسلام و حتی پیش از آن، جایز و مباح بوده است.
وجود قبرهایی در اطراف بیت المقدس مانند قبر داوود نبی علیه‌السلام در قدس و قبر حضرت ابراهیم علیه‌السلام و پسرانش در شهر الخلیل، که همگی دارای بناهای مرتفعی است، دلیلی بر جواز این کار و رواج آن در شریعت‌های دیگر می‌باشد. در بررسی اسلامی نیز می‌توان به بناگذاری ساختمان قبر پیامبر اسلام صلی الله علیه و‌آله و نیز برخی از یاران آن حضرت اشاره کرد که هیچ یک از گروه‌های اسلامی آن را ممنوع ندانسته‌اند؛ با این حال، بقعه‌های موجود بر فراز قبر چهار امام بزرگوار، در قبرستان بقیع، در سال 1344ق، به دست گروهی منحرف، ویران گردید.
بازسازی قبور بزرگان در اسلام
قرآن مجید، همگان را به بزرگداشت نشانه‌های الهی در میان مردم فراخوانده و آن را نشانه پارسایی دل‌ها می‌داند. به یقین، پیامبران و اولیای الهی، از بزرگ‌ترین و بارزترین نشانه‌های دین خداوند هستند که وسیله ابلاغ دین و مایه گسترش آن در میان مردم بوده‌اند و یکی از راه‌های بزرگداشت آنها، حفظ آثار و قبرهای آنان و محافظت از نابودی آن مزارهای شریف و بناهای اسلامی‌اش می‌باشد
نوشته ی: ابراهیم اخوی
منبع : پایگاه تبیان
