دنياى آباد براى آن افرادى بود كه سه روز، روزى چند نان خشك را به يتيم و اسير و مسكين در خانه دادند. ببينيد خداوند متعال براى زندگى اين‌ها در قرآن چه عظمتى قائل شده است:
«إِنَّ الْأَبْرارَ يَشْرَبُونَ مِنْ كَأْسٍ كانَ مِزاجُها كافُوراً* عَيْناً يَشْرَبُ بِها عِبادُ اللَّهِ يُفَجِّرُونَها تَفْجِيراً* يُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ يَخافُونَ يَوْماً كانَ شَرُّهُ مُسْتَطِيراً* وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى حُبِّهِ مِسْكِيناً وَ يَتِيماً وَ أَسِيراً* إِنَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِيدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً* إِنَّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِيراً* فَوَقاهُمُ اللَّهُ شَرَّ ذلِكَ الْيَوْمِ وَ لَقَّاهُمْ نَضْرَةً وَ سُرُوراً»
دنياى درست اين است. ما نيز هم به يتيم و اسير و مسكين خدمت كرديم، هم عبادت. اين تعريف خدا از سه روز دنيايى اين خانواده است.
تازه اين نان‌ها از درآمد اميرالمؤمنين عليه السلام نبوده است، بلكه از درآمد فروش پشمى بود كه حضرت زهرا عليها السلام ريسيده بود. مزد آن را داد و نان خريد و سه شبانه روز به مسكين و يتيم و اسير دادند. اين مال يك نفر يعنى خانم خانه بوده است.
دنيا چه فايده‌اى دارد كه هميشه هزينه شكم كنيم و بعد، مگر سود شكم چيست؟ چند خروار كود. شكم اين‌ها را توليد مى‌كند. خودشان كه محتويات شكم را دور ريختند و از آن فرارى بودند، محتويات شهوت نيز همين طور. مگر با شهوت خود چه كار كردند؟ چند فرزند درست كردند كه پيغمبر صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد: اگر گرگ و مار و عقرب مى‌ساختند، «2» از اين بچه‌ها بهتر بود. عمر سعد و شمر سازى كار شد؟ عرق خور، زناكار، بوش و صدام سازى چه عملى است.
شما مبادا حرف مردم زمان حضرت موسى عليه السلام نسبت به قارون را بزنيد! كه به پروردگار گفتند: اين نماز را ما مى‌خوانيم، روزه را ما مى‌گيريم، مجالس مذهبى را شركت مى‌كنيم، اما همه پول‌ها را به قارون دادى، اين چه وضعى است؟ چند وقت بعد را ببينيد كه قارون با ثروتش دارد فرو مى‌رود. اين آيات در سوره مباركه قصص آيات 76 تا 79 آمده است.
منبع: ارزش عمر و راه هزينه آن
منبع : پایگاه عرفان
