كلُّ نَفْسٍ ذَائِقَةُ الْمَوْتِ ۗ وَإِنَّمَا تُوَفَّوْنَ أُجُورَكُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ ۖ فَمَن زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَأُدْخِلَ الْجَنَّةَ فَقَدْ فَازَ ۗ وَمَا الْحَیَاةُ الدُّنْیَا إِلَّا مَتَاعُ الْغُرُورِ ﴿آل عمران/١٨٥﴾
هر كسى مرگ را مى‌چشد، و جز این نیست كه روز قیامت پاداشتان به تمامى به شما داده مى‌شود. پس هر كه از آتش به دور داشته و در بهشت در آورده شود، به راستى رستگار شده است. و زندگى دنیا جز مایه فریب نیست.
این آیه خاطر نشان می سازد که همه ی انسان ها مشمول قانون عمومی مرگ هستند. هر چند ما آن را فراموش می کنیم ولی مرگ ما را لحظه ای فراموش نمی کند و خطر همین جاست.
چون قیامت برپا شود هر کسی نتیجه ی اعمال خود را به تمامی می گیرد و هر که از آتش نجات یابد و داخل بهشت گردد واقعا کامیاب شده است.
"ذَوق" در لغت به معنی چشیدن است. وقتی گفته می شود: " نفس مرگ را می چشد" یعنی نفس حیات خود را حفظ می کند و تلخی این انتقال را می چشد و برای نفس مرگی در کار نیست.
*برگرفته از تفسیر یک جلدی مبین
