یک محرم متفاوت

شما هم شور و حال حسینی را در خیابان ها حس می کنید؟! عجیب بوی محرم می آید... تکیه های عزاداری خیلی زودتر از آنچه فکرش را هم بکنیم بر پا شده است... اعلانیه های برگزاری مراسم عزاداری روی بیلبوردها نصب شده است... امسال هم مثل سال های قبل خودمان را برای محرم آماده کرده ایم اما من میخواهم محرم امسال را کمی به حال خودم گریه کنم!

چند روز پیش از خیابان رد میشدم که دیدم عده ای از جوانان در حال برپا کردن تکیه هستند اشک در چشمانم جمع شد. به همسرم گفتم خوش به سعادت اینها واقعا ادم چه لذتی میبره وقتی می بینه جوانها انقدر با عشق برای امام حسین جون میذارن اما با رفتار غیر منتظره ای از همسرم روبرو شدم که گفت : نمیخوا اینا خودشونو برای امام حسین بکشن! امام حسین نیازی به گریه و عزاداری نداره همینکه آدم باشی و دروغ نگی کافیه... این مردم! دروغ نگن ، غیبت نکنن روضه ی امام حسین و تکیه زدن و گریه زاری پیشکششون! با این حرفش کمی در فکر فرو رفتم.تصمیم گرفتم بیش از اینکه فکرم را درگیر پوشیدن لباس مشکی و شرکت در مراسم عزاداری و گریه برای امام حسین کنم کمی به حال و روز خودم گریه کنم! تصمیم گرفتم تمام کارهای امسالم را ورق بزنم و کمی به اعمال خودم نگاهی بیندازم... با خودم گفتم اصلا امسال میخواهم طوری فکر کنم که قرار است امشب شب آخر زندگیم باشد و محرم امسال را نبینم...می خواهم ببینم در این یکسال چقدر توانستم بر نفسم غلبه کنم؟!چقدر توانستم در تعامل با دوست و همکار و خانواده اخلاق مدار باشم ؟! چقدر توانستم با حیا و باغیرت باشم؟!

بعد از کلی فکر و خیال و سوال و جواب از خودم، به این نتیجه رسیدم که درست است که از خیلی کارها غافل ماندم و آنطور که باید اخلاق مدار نبودم اما من میتوانم با شرکت در همین مراسم های عزاداری درس هایی بیاموزم. در محرم است که ما میفهمیم امام ما همه چیز را باهم میخواست،اصلا برای آوردن همین پیام بزرگ شهید شد و بزرگ شد و شد "هستی یک بچه شیعه"ترک عزاداری حسین یعنی ترک تمام خوبی ها...ماه محرم هر سال به نوعی به عنوان پتکی بر سر ما است که تا کمی به خود بیاییم و آن حضرت را در جای جای زندگیمان به عنوان الگو قرار دهیم که یکی از مهمترین درس هایی که می توان از آن امام بزرگوار دریافت کرد رفتار با خانواده است .

سیره ائمه معصومین در زندگی اجتماعی و همچنین رفتار خانوادگی آنان برای همه شیعیان الگویی است که در سبک زندگی امروزی کاربردهای بسیاری دارد و اگرچه از سیره سیدالشهدا بیشتر به حوادث سال‌های آخر زندگی آن حضرت به‌ویژه قیام کربلا و رشادت‌های روز عاشورا توجه داریم اما سیره اخلاق خانوادگی سیدالشهدا نیز بهترین مشق زندگی و الگوی اخلاقی شیعیان است.

آن امام همام بالاترین حد تکریم را نسبت به فرزند و همسر داشت. حتی آنان را مورد عنایت خاص خود قرار داد و آنان نیز علاقه زیادی به حضرتش داشتند. مثلاً بانو رباب علاقه وافری به امام حسین (ع) داشت. او در سفر کربلا همراه امام بود و پس از شهادت آن حضرت نیز وفاداریش را به زبان شعر و نیز در عمل، نشان داد.

در تاریخ می خوانیم: روز عاشورا هنگامی که هلال بن نافع عازم میدان جنگ بود، همسر جوانش از رفتن او ناراحت شده و به شدّت می گریست. امام حسین(ع) متوجّه آن زوج جوان گردیده و به هلال فرمود:

إنَّ أهلک لایطیبُ لَها فِراقُکَ، فَلَو رأیتَ أن تَختارَ سُرُورَها علَی البَراز(4) همسرت جدایی تو را نمی پسندد، تو آزادی و می توانی خشنودی او را بر مبارزه با شمشیرها مقدم بداری.

لذا کاش از همین ابتدای آغاز ماه محرم این ذهنیت را در خود ایجاد کنیم که با شرکت در مراسم های عزداری تنها به فکر گرفتن حاجات دنیوی و اخروی نباشیم بلکه با الگو گرفتن و تغییر در رفتار و اعمال خود زمینه های یک رفتار حسینی را در خود ایجاد کنیم...