رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود:
«إِذَا أَحَبَّ اللَّهُ عَبداً مِن أُمَّتِى قَذَفَ فِى قُلُوبِ أصفِيَائِهِ وَأروَاحِ مَلائِكَتِهِ وَسُكَّانِ عَرشِهِ مَحَبَّتَهُ لِيُحِبُّوهُ فَذلِكَ المُحِبُّ حَقَّاً طُوبَى لَهُ ثُمَّ طُوبَى لَهُ وَلَهُ عِندَاللَّهِ شَفَاعَةٌ يَومَ القِيَامَةِ» «1».
هنگامى كه خدا عبدى از امتم را مورد محبّت خود قرار دهد، محبتش را در قلوب اصفيا و فرشتگان و ساكنان عرشش مى‌اندازد تا او را دوست بدارند و محب حقيقى اين است، خوشا به حالش، باز خوشا به حالش، براى او در قيامت نزد خدا مقام شفاعت است.
عشق ورزى به حق و محبّت به حضرت رب العزه كه محصول معرفت و شناخت عاشق از معشوق است تا جايى ارزش و قيمت دارد كه حضرت حق در حديثى قدسى به موسى بن عمران فرموده كه مرا نزد عاشق و محبم مى‌توانى يافت آنجا كه مى‌فرمايد:
«يا مُوسى! مَرِضتُ فَلَمْ تَعُدْنِى فَقالَ: يا رَبِّ وَكَيْفَ ذَلِكَ؟ قال: مَرِضَ فُلانٌ فَلَمْ تَعُدْهُ وَلَوْعُدْتَهُ لَوَجَدْتَنِى عِنْدَهُ» «2».
اى موسى! بيمار شدم و تو از من عيادت نكردى، گفت: پروردگارا! مگر مى‌شود تو بيمار شوى؟ خطاب رسيد: فلانى بيمار شد و تو از او عيادت نكردى، اگر از او عبادت مى‌كردى مرا نزد او مى‌يافتى.
حضرت محبوب آن چه جز او نمى‌داند براى محب خود آماده كرده است:
«أعدَدْتُ لِعبَادِىَ الصَّالِحينَ مَا لاعَينٌ رَأتْ وَلَا أذُنٌ سَمِعَتْ وَلَا خَطَرَ عَلَى قَلبِ بَشَرٍ» «1».
براى بندگان شايسته‌ام چيزى آماده كردم كه چشمى نديده و گوشى نشنيده و بر قلب بشرى خطور نكرده است.
منبع: فرهنگ مهرورزى،
منبع : پایگاه عرفان
