آيه را ببينيد كه چقدر لطايف و اسرار در آن هست:
«كِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَيْكَ لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ»
اينجا سه مسأله مطرح است؛ «انزلناه» خداست، «كتاب» قرآن و «اليك» پيغمبر اسلام صلى الله عليه و آله.
اين نگاه رحيميه خدا به ما، براى پرورش ماست. همان طور كه بدن ما را با جفتى كه در رحم مادر بود و شيرى كه در سينه مادر داشتيم و غذاهايى كه با درآمدن دندان، خورديم و بدن ما را رشد داد، همان طور نيز با قرآن و پيغمبر صلى الله عليه و آله مى‌خواهد ناحيه ديگر وجود ما- روح- را رشد بدهد كه ما دزد، ظالم، آدم كش، فرعون، يزيد، رباخور، بى‌حجاب، زناكار، رياكار، منافق، بخيل، حريص، كينه دار، عصبانى و بى‌محبت نشويم.
براى اين كه اين همه بلا بر سر ما نيايد، و شكل باطنى بدى پيدا نكنيم و هر ديو و جنّى بدتر و زشت‌تر و وحشتناك‌تر نشويم، گفته است:
«كِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَيْكَ»
حبيب من! خودم، قرآنم و وجود مقدس تو را با هم به ميدان آوردم كه دست اين جنس دو پا را بگيريم و از تاريكى‌ها در بياوريم و به جانب عرصه‌گاه نور ببريم.
«بِإِذْنِ رَبِّهِمْ إِلى صِراطِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ»
كه وقتى وارد عرصه‌گاه نور كرديم، در راه عزيز و حميد بيفتند. عزيز، يعنى راه شكست‌ناپذير خدا.
منبع : پایگاه عرفان
