انسان، وقتى به سبب عشق به حقايق و محبّت به خدا و پيامبران تغيير و تبديل يافت، محبوب خدا و مورد اكرام حضرت حق مى‌شود و هنگامى كه بى‌مهر و بى‌محبّت و خشك و خشن نسبت به خود و به ديگران زيست، مورد غضب و نفرت خدا قرار مى‌گيرد.
اگر كسى نزد خدا پست شمرده شود، به خاطر پستى و رذالت خود اوست. پستى شخصيت و پستى عمل و پستى اخلاق نتيجه‌اش پست شمرده شدن نزد خداست.
[كَلَّا بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ* وَ لا تَحَاضُّونَ عَلى طَعامِ الْمِسْكِينِ* وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أَكْلًا لَمًّا* وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا] .
اين چنين نيست كه مى‌پنداريد، بلكه [زبونى، خوارى و دور شدن شما از رحمت خدا براى اين است كه] يتيم را گرامى نمى‌داريد* و يكديگر را بر طعام دادن به مستمند تشويق نمى‌كنيد* و ميراث خود را [با ميراث ديگران بى‌توجه به حلال وحرام بودنش] يك‌جا و كامل مى‌خوريد* وثروت را بسيار دوست داريد.
نه اين كه خدا بدون علت و بدون سبب آنان را پست شمرده و مستحق خزى دنيا و عذاب دانسته بلكه اينان به يتيم اكرام ننمودند و ديگران را تشويق به اطعام تهيدستان نكردند و ميراث زنان و كودكان و خواهران و برادران خود را هرچه بود خوردند و با حرص و آز به ثروت عشق ورزيدند و چيزى از آن را در راه خدا انفاق ننمودند.
منبع: فرهنگ مهرورزى
منبع : پایگاه عرفان
