فَانَّكَ فَعّالٌ لِماَ تَشاء[1] هرچه را که بخواهد انجام می‌دهد، او حاکم است و ما محکوم او هستیم. نمی‌توانیم خداوند را محدود در قانون و ضابطه‌ای خاص بدانیم، مرگ و حیات دست اوست؛ اکنون در آفریقا مارهایی زندگی می‌کنند که نزدیک به هزار سال از عمرشان می‌گذرد. ملائکه میلیاردها سال است که زنده‌اند. نمی‌توان برای خداوند قانونی تعیین کرد و گفت اگر بخواهد فرزندی را به دنیا بیاورد، به‌ناچار باید از پدر و مادر او را متولد کند. اگر او بخواهد حضرت آدم(ع) را بدون پدر و مادر و حضرت عیسی(ع) را بدون پدر به دنیا می‌آورد. قانون تولد فرزند از پدر و مادر، قانون ما انسان‌هاست. او { فَعَّالٌ لِما يُريد }[2] است. او اگر بخواهد، آتش نمی‌سوزاند و برای ابراهیم(ع) سرد و گلستان می‌شود.[3] او اگر بخواهد یونس(ع) را در شکم ماهی زنده نگه می‌دارد.[4]
مادر حضرت موسى(ع) حملش آشكار نبود، امّا قابله‌اى از قابله‌هاى قِبطى مأمور مراقبت از وى بود، وقتى زمان ولادت موسى(ع) فرا رسيد و به دنيا آمد، ناگهان نورى از ميان دو چشم موسى تابيد كه در اثر آن تمام بدن آن قابله به لرزش در آمد و محبّت موسى(ع) در قلب او جاى گرفت و راضى نشد که گزارش تولّد او را بدهد، هنگامی‌که قابله بيرون رفت، بعضى‌ها كه آن نور را ديده بودند، وارد خانه شدند تا علّت آن را بدانند، خواهر موسى(ع) گفت: نگهبان‌ها بيرون خانه هستند و ممكن است وارد شوند و کودک را بكشند، مادر موسى(ع) بسيار نگران شد و با حالت دستپاچگى كودك را در پارچه‌اى پيچيد و آن را درون تنور روشن قرار داد، سربازان وارد خانه شدند و همه جا را گشتند، وقتى چيزى نيافتند از آنجا رفتند. با رفتن آنها مادر موسى(ع) به حال عادى برگشت و از خواهر موسى(ع) پرسيد: كودك كجاست؟ او گفت: نمى‌دانم، ناگهان صداى گريه كودك از ميان تنور برخاست و هر دو هراسان به طرف آن رفتند و ديدند كه به قدرت الهى كودك در ميان تنورِ روشن، سالم و ايمن است.[5]
اعتقاد به این‌که پروردگار عالم { فَعَّالٌ لِما يُريد } است، نهال توکل را در انسان بارور می‌کند و انگیزه دعا و درخواست از خداوند را در انسان تقویت می‌کند. اگر با مشکلی مواجه شود، توجه نمی‌کند به این‌که خداوند چگونه و از چه راهی آن را برطرف می‌کند؛ بلکه باور دارد به این‌که خداوند راه علاجش را می‌داند و اگر اراده کند، کارهای نشدنی را شدنی می‌کند.
پی نوشت
---------------------------------------------------------------
[1] . مصباح الکفعمی: 559، دعای کمیل.
[2] . هود (11): 107.
[3] . انبیا(21): 69. { قُلْنا يا نارُ کُوني بَرْداً وَ سَلاماً عَلي إِبْراهيم}. (امر کردیم: ای آتش بر ابراهیم سرد و بی آسیب باش.)
[4] . صافات(36): 143 و 144. { فَلَوْلَا أَنَّهُ كَانَ مِنَ الْمُسَبِّحِينَ* لَلَبِثَ فِي بَطْنِهِ إِلَى يَوْمِ يُبْعَثُونَ}. (پس اگر نه از تسبيح‌گويان مى‌بود، تا روز قيامت در شکم ماهى مى‌ماند.)
[5] . قصص الأنبیا، جزائری: 226 ـ 227؛ زبدة التفاسیر: 5/140.
مطالب فوق برگرفته شده از کتاب:
حسنات و سیئات
نوشته استاد حسین انصاریان
منبع : پایگاه عرفان
