دارالعرفان/ محقق، مفسر، مترجم و پژوهشگر علوم و معارف قرآنی گفت: کسی که اهل مخالفت با خدا، اهل محرّمات و اهل گناهان باشد، به لحظه مرگ که می‌رسد آخرین لحظهٔ خوشی‌اش است و این لحظه که تمام شود، از این لحظه به بعد تا ابد در عذاب الهی است، نجات هم ندارد؛ اما اگر اهل ایمان، اهل خدا، اهل تقوا و اهل عمل صالح است، زمان مرگ آخرین لحظهٔ درد و رنجش است و این لحظه را که بگذراند، بعد خوشی و لذت و راحتی شروع می‌شود تا ابد.
به گزارش روابط عمومی و امور بین الملل مؤسسه علمی فرهنگی دارالعرفان، استاد حسین انصاریان در سخنرانی خود در حسینیهٔ هدایت، اظهار داشت: هرگاه خداوند بنده‌ای را دوست بدارد، محبت به بنده‌ای داشته باشد و عاشق عبدی باشد، او را به حوزهٔ هشت خصلت راه می‌دهد، اولین خصلت بیان‌شده این است: «غض البصره عن المحارم» یک حالی برای عبد پیش می‌آید که از همهٔ مُحرّمات الهی چشم می‌پوشد یا به‌عبارت ساده‌تر، دست می‌کشد و دست برمی‌دارد و خود را برای این چند روزهٔ زندگی محدود و از دست‌رفتنی به حرام‌های اعلام شده آلوده نمی‌کند.
حرام‌ها از همان لحظه‌ای که فرد مرتکب می‌شود، به آتش تبدیل می گردد
وی ادامه داد: دو نکتهٔ بسیار مهم دربارهٔ حرام‌ها در قرآن مجید و روایات دیده می‌شود که این دو نکته خیلی سنگین است و دائم باید به وجود مقدس حق پناه برد که او پناه‌دهنده است و کراراً هم در قرآن امر فرموده به خود من پناه بیاورید، از من بخواهید که شما را پناه بدهم و پناه می‌دهد. نکتهٔ قرآنی آن این است که حرام‌ها از همان لحظه‌ای که فرد مرتکب می‌شود، طبق نظامی که پروردگار بر عالم حاکم کرده است، به آتش تبدیل می‌شود. اینکه از قدیم می‌گفتند «آخرت نسیه است»، حرف دروغی است و آخرت نقد است؛ هم همهٔ خوبی‌هایش و هم همهٔ عذاب‌هایش نقد است.
همان وقتی که مجرم شروع به جرم می‌کند، جرم به عذاب تبدیل می‌شود
مبلغ عرصه بین الملل گفت: پیغمبر اکرم(ص) می‌فرمایند: بهشت را در شب معراج به من ارائه کردند، کامل نبود و سازندگان داشتند بهشت را می‌ساختند. قصر، چشمه، رود، درخت‌کاری و گل‌کاری بود، ولی کارشان مداوم و پیوسته نبود؛ من از جبرئیل پرسیدم که چرا اینها به دنبال هم کار نمی‌کنند؟ جبرئیل گفت: یارسولالله! مصالح ساختن بهشت باید فرستاده شود. مصالح آن عمل صالح است که وقتی اهل ایمان مشغول عمل صالح می‌شوند، مصالح به دست اینها می‌رسد؛ اما وقتی خواب هستند یا استراحت می‌کنند یا بیکار هستند و عمل صالحی را انجام نمی‌دهند، اینها هم مصالح ساختن ندارند. عذاب هم همین‌طور است؛ یعنی همان وقتی که مجرم شروع به جرم می‌کند، جرم به عذاب تبدیل می‌شود.
اگر مجرم توبهٔ واقعی کند، توبه آتش برافروخته‌شده‌اش را خاموش می‌کند
وی به تنها محبت خاص خداوند مهربان به مجرم اشاره و خاطرنشان کرد: اگر مجرم توبهٔ واقعی کند، توبه آتش برافروخته‌شده‌اش را خاموش می‌کند، البته به شرطی که در دنیا توبه کند؛ اما توبهٔ بعد از مرگ، قدرت خاموش کردن عذاب را ندارد. مردم باید این مسائل را باور کنند و براساس طرح پروردگار برای خودشان برنامه‌ریزی کنند.
صورت قیامتی گناه تاریکی و ظلمت متراکم است
استاد انصاریان ظهور حرام‌ها را به‌صورت تاریکی محض در قیامت دانست و افزود: نکته‌ای که در روایات هست؛ اولین روایتش از رسول خداست که می‌فرمایند: این گناهان و حرام‌ها در قیامت به‌صورت تاریکی‌ها برای مرتکب‌شونده ظهور می‌کند. خیلی سنگین است که انسانی وارد قیامت شود، به‌شدت نیازمند به نور حق، نور نبوت، نور امامت، نور اعتقاد و ایمان و نور عمل صالح باشد، ولی محروم باشد و فقط خودش را در تاریکی محض ببیند. خداوند در قرآن می فرماید: «فِی سَمُومٍ وَ حَمِیمٍ × وَ ظِلٍّ مِنْ یحْمُومٍ» (سورهٔ واقعه، آیات 42-43)، گناه در دنیا صورت عملی دارد، ولی صورت قیامتی آن تاریکی و ظلمت متراکم است.
دفع محرّمات اعتقادی پیش از توحید و خداست
وی ادامه داد: وقتی روایات ما می‌خواهند مردم را آگاهی دهند و مسائل الهی را رده‌بندی کنند، اول به سراغ محرّمات می‌آیند و در آگاهی دادن می‌گویند: خود را از آلوده شدن به حرام‌های الهی حفظ کن. این آگاهی دادن به مردم امر به تقواست و فراوان هم به تقوا امر شده است؛ یعنی خود را از آلوده شدن به حرام‌های الهی نگاه بدارید و حفظ کنید. کلمهٔ طیبهٔ «لا اله الا الله» یعنی دفع محرّمات اعتقادی پیش از توحید و خداست. اوّل هرچه ضد خدا در اعتقاد است، باید دفع شود؛ چون اگر دفع نشود، جا برای طلوع توحید باز نمی‌شود.
نویسنده کتاب ارزشمند «حرام و حلال مالی» به هشدار فقها به مردم در موضوع محرمات اشاره و اظهار کرد: «لا إله إلا الله» در تمام فقه شیعه سریان داده شده است؛ یعنی اهل‌بیت(ع) از خود پیغمبر(ص) تا امام عسکری(ع) که روایاتشان در دسترس است، این «لا إله» را در تمام فقه سریان داده‌اند؛ چون تا «لا إله» عملی نشود، سلامت هیچ عبادتی رخ نشان نخواهد داد. به عنوان مثال من می‌خواهم نمازی بخوانم که پروردگار عالم مُهر صحت به این نماز بزند و بگوید نماز صحیح است. نماز که صحیح باشد، قبولی‌اش قطعی است؛ اما نماز که صحیح نباشد، بسیاری از فقهای مکتب اهل‌بیت(ع) می‌گویند که اصلاً نام نماز بر او اطلاق نمی‌شود. فقهای بزرگ شیعه یک بحث تحت عنوان صحیح و اعم در علم اصول دارند و به ما طلبه‌ها در مدارس یاد داده‌اند که آیا می‌شود اسم نماز را روی نماز باطل گذاشت یا نه؟ این نماز نیست و یک سلسله حرکات بدنی و زبانی باطل است و اسم ندارد. وقتی نشود نماز گفت، دیگر جایی هم برای قبولی ندارد؛ چون نماز نبوده است. حال برای اینکه یک نمازی صحیح انجام بگیرد، فقه اهل‌بیت(ع) آمده است «لا اله» را به نماز سریان داده‌اند. ازجمله در مقدمات نماز: آبی که نمازگزار برای وضو به‌کار می‌برد غصبی نباشد، با پول حرام تهیه نشده باشد و صاحب آب ناراضی نباشد؛ بعد به سراغ مکان می‌آیند، جایی که نمازگزار می‌خواهد بایستد و نماز بخواند، هر کجا که باشد(خانه‌اش، خانهٔ پدرش، خانهٔ پدرزنش یا خانهٔ عمویش)، زمین خانه نباید غصبی و حرام باشد؛ لباسی که به تن می‌کند و می‌خواهد نماز بخواند، یک تار آن پارچه یا یک دکمهٔ روی دست نباید حرام و غصبی باشد.
برای دفع سختی بسیار سنگین لحظه مرگ چه کنیم؟
استاد اخلاق حوزه های علمیه در مورد راه دفع سختی و سنگینیِ سرازیری قبر بر انسان، گفت: رسول خدا(ص) از منزل بیرون آمدند، دیدند که جمعیتی جنازه‌ای را برای دفن کردن می‌برند، حضرت هم وارد جمعیت شدند. با جمعیت وارد قبرستان شدند و ایستادند تا قبر آماده شد، میّت را میان قبر سرازیر کردند. پیغمبر(ص) تمام راه را در قبرستان ساکت بودند، اما وقتی میّت را روی خاک خواباندند، همه یک‌مرتبه دیدند که صدای پیغمبر(ص) بلند شد: «آه من هذه الداحیة العظمی» وای از این وقت بسیار سنگین! پیغمبر(ص) که بالای قبر ایستاده‌اند، این جمله را گفتند و ساکت شدند. یک‌نفر که نزدیک رسول خدا(ص) بود، به پیامبر(ص) گفت: یارسولالله! برای دفع سختی بسیار سنگین این لحظه که فرمودید، چه‌کار باید کنیم؟ حضرت به سؤال سؤال‌کننده سه جواب دادند: اول، «اجتناب المحارم» از همهٔ حرام‌های خدا دوری کنید و در زندگی‌تان به حرام نزدیک نشوید که خطرناک است. دوم، انجام واجبات؛ سوم، آراسته شدن به حسنات اخلاقی. آن‌کسی که اهل دوری از محرَمات، اهل انجام واجبات و اهل آراستگی به حسنات اخلاقی است، سختی، مشکل، مصیبت، رنج و درد را در این لحظه نمی‌چشد.
وی عوامل تعیین خوشی و رنج در لحظه مرگ را بیان و ادامه داد: امام جواد(ع) یا موسی‌بن‌جعفر(ع) به عیادت شیعه‌ای آمدند که داشت می‌مُرد. آن شیعه متوجه هم نشد که حضرت بالای سرش آمده است و به قول امروزی‌ها، در کما و در حال سفر به قیامت بود. آن تعدادی که داخل اتاق نشسته بودند گفتند: یابن‌رسول‌الله! این آقا اکنون در چه حال است؟ امام راجع‌به این شخص معیّن نظر ندادند و فرمودند: کسی که اهل مخالفت با خدا، اهل محرّمات و اهل گناهان باشد، به این لحظه که می‌رسد آخرین لحظهٔ خوشی‌اش است و این لحظه که تمام شود، از این لحظه به بعد تا ابد در عذاب الهی است، نجات هم ندارد؛ اما اگر اهل ایمان، اهل خدا، اهل تقوا و اهل عمل صالح است، این آخرین لحظهٔ درد و رنجش است و این لحظه را که بگذراند، بعد خوشی و لذت و راحتی شروع می‌شود تا ابد.
استاد انصاریان در پایان گفت: راحت مُردن و راحت برخوردن به برزخ در گرو سه‌چیز است: یک، «اجتناب المحرمات»؛ دو، عمل به واجبات؛ سه، حسنات اخلاقی. اگر می‌خواهید در لحظه مرگ راحت باشید، از محرّمات الهی دور بمانید.
انتهای پیام /
برای مشاهده مطالب بیشتر اینجا کلیک نمایید.
منبع : پایگاه عرفان
