انسان باید امید به اجابت دعا از جانب خدا داشته باشد. خداوند در چند جای قرآن امید به اجابت دعای دعا کننده‌گان را داده است.
خداوند می فرماید: «واذا سالک عبادی عنی فانی قریب اجیب دعوة الداع اذا دعان فلیستجیبوا لی...» (بقره، آیه۱۸۶).
و هنگامى كه بندگان من، از تو درباره من سؤال كنند، (بگو:) من نزديكم! دعاى دعا كننده را، به هنگامى كه مرا مى‌خواند، پاسخ مى‌گويم! پس بايد دعوت مرا بپذيرند، و به من ایمان بياورند، تا راه يابند.
این آیه درباره امیدوار ساختن بندگان به اجابت دعای آنان از سوی خداوند است.
مهم‌ترين شرط اجابت دعا عبارت از حُسن ظن به خداي متعال و اميد به استجابت اوست، و اين که انسان از اوّل با نااميدي به دعا بپردازد يا سوء ظنّ به لطف الهي داشته باشد خود از موانع اجابت دعاست.گاهي از اوقات دير اجابت شدن دعا به خاطر اين است که خدا راز و نياز و صداي مناجات بنده‌اش را دوست مي‌دارد و لذا اجابت او را به تأخير مي‌اندازد تا بيش‌تر صدايش را بشنود.
امام علی(ع) فرمود: خداوند تبارك و تعالي اجابت خود را در دعاها پنهان كرده است، پس هيچ دعايي را كوچك نشمار، چرا كه ممكن است اجابت در همان دعا باشد و تو نداني. امام صادق(ع) نیز فرمودند: هرگاه دعا می کنی با دل (به خدا به خدا) روی آر و چنین پندار که حاجت و خواسته تو بر در خانه است.
منبع : پایگاه عرفان
