نگاه بنده نسبت به دعا و نیایش چه تغییری کند که ناامیدی به سراغ آنها نیاید؟

 در سیره انبياء و اولياء الهی حق، در حالي که به کم‌ترين متاع دنيا قانع بودند امّا بيش‌ترين بهره را از فيض دعا و راز و نياز با حق داشتند، زيرا آن‌ها به دعا به عنوان يک عبادت و ارتباط مي‌نگريستند. و مهم‌ترين شرط اجابت دعا عبارت از حُسن ظن به خداي متعال و اميد به استجابت اوست، و اين که انسان از اوّل با نااميدي به دعا بپردازد يا سوء ظنّ به لطف الهي داشته باشد خود از موانع اجابت دعاست. گاهي از اوقات دير اجابت شدن دعا به خاطر اين است که خدا راز و نياز و صداي مناجات بنده‌اش را دوست مي‌دارد و لذا اجابت او را به تأخير مي‌اندازد تا بيش‌تر صدايش را بشنود.

امام على(ع) می فرماید: گاه چیزى را (از خدا) مى خواهى اما به تو داده نمى شود و دیر یا زود بهتر از آن به تو داده مى شود، یا به خاطر آنچه خیر و مصلحت تو در آن است از برآورده شدن خواسته ات دریغ مى شود، زیرا بسا خواسته اى كه اگر برآورده شود به نابودى و تباهى دین تو مى انجامد، پس، چیزى بخواه كه زیبایى و نیكیش برایت مى ماند و پیامد سوئى ندارد.

دعا داراي شرايطي است که وقتي آن آداب و شرايط جمع شود به استجابت نزديک مي‌شود، البته ممکن است تمام شرايط را دعا کننده فراهم کند اما مصلحت او اين باشد که دعايش مستجاب نگردد يا در اجابت تأخير گردد، که در اين صورت نيز در احاديثي وارد شده است که اگر خداي متعال استجابت دعا را به مصلحت بنده‌اش نبيند به گونه‌اي ديگر براي او جبران مي‌کند يا آن دعا را براي او به عنوان عمل صالح ذخيره مي‌کند .در حالات بعضي انبياء الهي و معصومین(ع) آمده است که مدت‌هاي مديدي اجابت دعاي آن‌ها به تأخير مي‌افتاد.