دارالعرفان/ مفّسر، محقق و پژوهشگر قرآن کریم نکات ارزشمندی را پیرامون سؤال جمعی از ارادتمندان خاندان عصمت و طهارت(ع) با این مضمون که آیا ماه رمضان، تنها ماه آمرزش برای گناهان می‌باشد، ارائه کردند.
به گزارش روابط عمومی و اموربین الملل مؤسسه علمی فرهنگی دارالعرفان، استاد حسین انصاریان در بخشی از کتاب ارزشمند «حسنات و سیئات» آورده‌اند؛ رمضان، ماه آمرزش گناهان است. حال ممکن است سؤالی مطرح شود که اگر در ماه مبارک رمضان خداوند گناهان را می‌بخشد، آیا در ماه‌های دیگر بخشش و مغفرت خداوند به حالت تعلیق درمی‌آید؟ آیا در ایام دیگرِ سال حسنات مقبول نیست و سیئات بخشیده نمی‌شود؟ آیا در ماه شوال و ذی‌القعده خداوند غفار و رحیم نیست؟
ایشان در پاسخ به این سؤالات نوشته اند؛ پروردگار عالم در همه ایام و ساعات و لحظه‌ها غفارالذنوب و قبول کننده حسنات است. دَرِ لطف و رحمت پروردگار همیشه به روی بندگانش گشوده است. ولی همان‌طور که اشاره شد در ماه مبارک رمضان، زمینه و بستر بیشتری برای آمرزش گناهان و قبولی حسنات فراهم است.
استاد اخلاق و تربیت حوزه علمیه ادامه داد: برای نزدیکی مسأله به ذهن، ذکر مثالی کمک خواهد کرد؛ «کسانی که مشمول پرداخت مالیات به اداره مالیات هستند، اگر تا تاریخ مقرر مالیات را پرداخت نکنند، به آن‌ها جریمه تعلق می‌گیرد. حال اداره مالیات برای تشویق مؤدیان مالیاتی، اطلاعیه‌ای صادر می‌کند که اگر مثلاً تا نیمه شعبان مالیات پرداخت شود، جریمه برداشته می‌شود و چند درصد هم از مالیات تخفیف داده می‌شود». مثال دیگر این‌که؛ «برخی از زندانیان به تناسب جرمی که مرتکب شده‌اند و یا به دلیل رفتار مناسب آن‌ها در زندان، از سوی حاکم شرع در مناسبت‌‌های مختلف مورد عفو قرار می‌گیرند. اگر بندگان خداوند این‌گونه بخشش‌ها را که خارج از عدالت و منطق نیست، نسبت به یکدیگر دارند، پروردگار کریم که فراتر از عدالت و از ناحیه فضل خود با بندگان رفتار می‌کند، تا چه اندازه بخشنده و غفور است».
استاد انصاریان افزود: این‌که حکمت عنایت و توجّه ویژه پروردگار نسبت به ماه مبارک رمضان چیست، خداوند خود بدان آگاه‌تر است، ولی شاید یکی از حکمت‌های آن این باشد که بخاطر ویژگی ماه رمضان بندگانی که بار گناهشان سنگین است و دچار دلسردی و ناامیدی شده‌اند، خداوند به آن‌ها فرصت ویژ‌ه‌ای برای اصلاح و به خودآمدن می‌دهد. البته آداب و اعمال مخصوص این ماه و فضای معنوی حاکم بر آن، خود زمینه‌ساز توبه و رشد معنوی انسان است و به تبع آن، زمینه برای قبولی حسنات و آمرزش سیئات فراهم می‌شود.
