دعا براي خود و دوستان
در اين دعا امام زين العابدين عليه السلام خود و اهل ولايت خويش ، اعم از افرادي كه سرپرستي آنان را به عهده دارد و نيز دوستان و دوستداران را مد نظر قرار داده و براي خود و آنان دعا كرده است . در اين ميان آن حضرت بيشتر حوائج معنوي و استواري بر صراط مستقيم عبوديت و بندگي خداوند را در نظر دارد و نيازهاي ديگر را در طول آن مورد توجه قرار داده است .
يا من لا تنقضى عجائب عظمته، صل على محمد و آله، و احجبنا عن الالحاد فى عظمتك، و يا من لا تنتهى مده ملكه، صل على محمد و آله و أعتق رقابنا من نقمتك، و يا من لا تفنى خزائن رحمته، صل على محمد و آله و اجعل لنا نصيبا في رحمتك. اى آن كه شگفتى هاى خلقت او پايان ندارد، بر محمد صلى الله عليه و آله و سلم و آلش درود فرست و از انكار عظمت خود ما را باز دار. و اى آن كه سلطنت و قدرت تو بى پايان است، بر محمد صلى الله عليه و آله و سلم و آلش درود فرست و ما را از آتش جهنم آزاد گردان. و اى آن كه هرگز خزائن او فنا نپذيرد بر محمد صلى الله عليه و آله و سلم و آلش درود فرست و نصيبى از رحمت خود بر ما ارزانى دار.
خداوند متعال وجودى است كه در ذات و جميع صفات و افعال غير متناهى است و هيچ گونه حد و مرزى را در هيچ گونه از شؤ ون خود ندارد و برماست كه پيوسته جناب حق را به صفات غير متناهى اش بستاييم.
در اين فراز از دعا امام عليه السلام خداى متعال را چنين ستوده است كه البته بى نهايت، از هر حد و مرزى خارج است و كسى را توان آن نيست كه بتواند بى نهايت از همه جهات را بستايد و لذا در قرآن كريم فرمود: سبحان الله عما يصفون الا عباد الله المخلصين و اين مهم فقط در توان امام معصوم حضرت امام سجاد عليه السلام است كه بتواند چنين الهى را رعايت فرمايد.
منزه است خداوند از آنچه كه (آن جاهلان) او را توصيف مى كنند، مگر (توصيف) بندگان پاك شده.
در اولين فراز از اين دعا مى فرمايد: يا من لا تنقضى عجائبه؛ يعنى عجايب خلقت تمام شدنى نيست براى نمونه به علم طب مى نگريم كه از عمر اين علم بيش از 4 الى 5 هزار سال مى گذرد و پيوسته دانشمندان مستعد و تيز فهم عمر خود را در اين فن گذرانده اند و چه كتابخانه ها كه مالامال از نوشته و تحقيق ها نكرده اند، ولى پس از گذشت اين عمر دراز است كه هنوز مى بينيم جراحى در اين علم سهم بسيار زيادى دارد.
ابن سينا مى گويد: جراحى دليل بر عجز طب است؛ زيرا علم طب بايد از عهده تداوى امراض و انحراف هاى بدن انسان برآيد اين كلام به خوبى دليل بر آن است كه انسان و عوارض طبيعى آن پس از گذشت چندين هزار سال هنوز از ابهام بسيارى برخوردار بوده و دقايق وجودى او هنوز كشف نگرديده است. امام سجاد عليه السلام خداى را به اين صفت خوانده و سپس با درود بر ولى مطلق او حضرت محمد صلى الله عليه و آله و سلم و آل او درخواست فرموده كه حجاب الحاد را از ما دور ساخته و عظمت خود را بر بندگانش بنمايد و نيز خداى متعال را به صفت قدرت غير متناهى او خوانده كه از عذاب و غضب خود ما را در امان دارد و به ابديت رحمتش توسل جسته تا از رحمت بى دريغ حضرت حق - جل و على - بى نصيب نباشيم.
يا من لا تنقضى عجائب عظمته، صل على محمد و آله، و احجبنا عن الالحاد فى عظمتك، و يا من لا تنتهى مده ملكه، صل على محمد و آله و أعتق رقابنا من نقمتك، و يا من لا تفنى خزائن رحمته، صل على محمد و آله و اجعل لنا نصيبا في رحمتك. اى آن كه شگفتى هاى خلقت او پايان ندارد، بر محمد صلى الله عليه و آله و سلم و آلش درود فرست و از انكار عظمت خود ما را باز دار. و اى آن كه سلطنت و قدرت تو بى پايان است، بر محمد صلى الله عليه و آله و سلم و آلش درود فرست و ما را از آتش جهنم آزاد گردان. و اى آن كه هرگز خزائن او فنا نپذيرد بر محمد صلى الله عليه و آله و سلم و آلش درود فرست و نصيبى از رحمت خود بر ما ارزانى دار.
خداوند متعال وجودى است كه در ذات و جميع صفات و افعال غير متناهى است و هيچ گونه حد و مرزى را در هيچ گونه از شؤ ون خود ندارد و برماست كه پيوسته جناب حق را به صفات غير متناهى اش بستاييم.
در اين فراز از دعا امام عليه السلام خداى متعال را چنين ستوده است كه البته بى نهايت، از هر حد و مرزى خارج است و كسى را توان آن نيست كه بتواند بى نهايت از همه جهات را بستايد و لذا در قرآن كريم فرمود: سبحان الله عما يصفون الا عباد الله المخلصين و اين مهم فقط در توان امام معصوم حضرت امام سجاد عليه السلام است كه بتواند چنين الهى را رعايت فرمايد.
منزه است خداوند از آنچه كه (آن جاهلان) او را توصيف مى كنند، مگر (توصيف) بندگان پاك شده.
در اولين فراز از اين دعا مى فرمايد: يا من لا تنقضى عجائبه؛ يعنى عجايب خلقت تمام شدنى نيست براى نمونه به علم طب مى نگريم كه از عمر اين علم بيش از 4 الى 5 هزار سال مى گذرد و پيوسته دانشمندان مستعد و تيز فهم عمر خود را در اين فن گذرانده اند و چه كتابخانه ها كه مالامال از نوشته و تحقيق ها نكرده اند، ولى پس از گذشت اين عمر دراز است كه هنوز مى بينيم جراحى در اين علم سهم بسيار زيادى دارد.
ابن سينا مى گويد: جراحى دليل بر عجز طب است؛ زيرا علم طب بايد از عهده تداوى امراض و انحراف هاى بدن انسان برآيد اين كلام به خوبى دليل بر آن است كه انسان و عوارض طبيعى آن پس از گذشت چندين هزار سال هنوز از ابهام بسيارى برخوردار بوده و دقايق وجودى او هنوز كشف نگرديده است. امام سجاد عليه السلام خداى را به اين صفت خوانده و سپس با درود بر ولى مطلق او حضرت محمد صلى الله عليه و آله و سلم و آل او درخواست فرموده كه حجاب الحاد را از ما دور ساخته و عظمت خود را بر بندگانش بنمايد و نيز خداى متعال را به صفت قدرت غير متناهى او خوانده كه از عذاب و غضب خود ما را در امان دارد و به ابديت رحمتش توسل جسته تا از رحمت بى دريغ حضرت حق - جل و على - بى نصيب نباشيم.
يا من لا تنقضى عجائب عظمته، صل على محمد و آله، و احجبنا عن الالحاد فى عظمتك، و يا من لا تنتهى مده ملكه، صل على محمد و آله و أعتق رقابنا من نقمتك، و يا من لا تفنى خزائن رحمته، صل على محمد و آله و اجعل لنا نصيبا في رحمتك. اى آن كه شگفتى هاى خلقت او پايان ندارد، بر محمد صلى الله عليه و آله و سلم و آلش درود فرست و از انكار عظمت خود ما را باز دار. و اى آن كه سلطنت و قدرت تو بى پايان است، بر محمد صلى الله عليه و آله و سلم و آلش درود فرست و ما را از آتش جهنم آزاد گردان. و اى آن كه هرگز خزائن او فنا نپذيرد بر محمد صلى الله عليه و آله و سلم و آلش درود فرست و نصيبى از رحمت خود بر ما ارزانى دار.
خداوند متعال وجودى است كه در ذات و جميع صفات و افعال غير متناهى است و هيچ گونه حد و مرزى را در هيچ گونه از شؤ ون خود ندارد و برماست كه پيوسته جناب حق را به صفات غير متناهى اش بستاييم.
در اين فراز از دعا امام عليه السلام خداى متعال را چنين ستوده است كه البته بى نهايت، از هر حد و مرزى خارج است و كسى را توان آن نيست كه بتواند بى نهايت از همه جهات را بستايد و لذا در قرآن كريم فرمود: سبحان الله عما يصفون الا عباد الله المخلصين و اين مهم فقط در توان امام معصوم حضرت امام سجاد عليه السلام است كه بتواند چنين الهى را رعايت فرمايد.
منزه است خداوند از آنچه كه (آن جاهلان) او را توصيف مى كنند، مگر (توصيف) بندگان پاك شده.
در اولين فراز از اين دعا مى فرمايد: يا من لا تنقضى عجائبه؛ يعنى عجايب خلقت تمام شدنى نيست براى نمونه به علم طب مى نگريم كه از عمر اين علم بيش از 4 الى 5 هزار سال مى گذرد و پيوسته دانشمندان مستعد و تيز فهم عمر خود را در اين فن گذرانده اند و چه كتابخانه ها كه مالامال از نوشته و تحقيق ها نكرده اند، ولى پس از گذشت اين عمر دراز است كه هنوز مى بينيم جراحى در اين علم سهم بسيار زيادى دارد.
ابن سينا مى گويد: جراحى دليل بر عجز طب است؛ زيرا علم طب بايد از عهده تداوى امراض و انحراف هاى بدن انسان برآيد اين كلام به خوبى دليل بر آن است كه انسان و عوارض طبيعى آن پس از گذشت چندين هزار سال هنوز از ابهام بسيارى برخوردار بوده و دقايق وجودى او هنوز كشف نگرديده است. امام سجاد عليه السلام خداى را به اين صفت خوانده و سپس با درود بر ولى مطلق او حضرت محمد صلى الله عليه و آله و سلم و آل او درخواست فرموده كه حجاب الحاد را از ما دور ساخته و عظمت خود را بر بندگانش بنمايد و نيز خداى متعال را به صفت قدرت غير متناهى او خوانده كه از عذاب و غضب خود ما را در امان دارد و به ابديت رحمتش توسل جسته تا از رحمت بى دريغ حضرت حق - جل و على - بى نصيب نباشيم.
و يا من تنقطع دون رؤيته الابصار، صل على محمد و آله، و أدننا الى قربك. و يا من تصغر عند خطره الأخطار صل على محمد و آله و كرمنا عليك و يا من تظهر عنده بواطن الاخبار صل على محمد و آله و لا تفضحنا لديك. اى كسى كه چشم از ديدن او باز مى ماند، بر محمد و آلش درود فرست و ما را به قرب و رحمت خود نزديك فرما و يا آن كه هر بزرگى در كنار قدرت او كوچك است، بر محمد و آلش درود فرست و ما را در نزد خود گرامى دار، و اى كسى كه خبرهاى پوشيده بر او ظاهر است درود بر محمد و آل محمد فرست و هرگز ما را رسوا در نزد خود نگردان.
نديدن خداوند متعال با چشم و ايمان آوردن به او، امرى غريب نيست، چرا كه بسيارى از حقايق هستى را كه چاره اى از تصديق آن ها نداريم هرگز با چشم، رؤ يت نمى كنيم و چه بسا اگر دقت كنيم قسمت عمده پايه هاى زندگى انسانى بر واقعيت هاى عقلانى بنا نهاده شده كه چشم و گوش و لمس سهمى در دريافت آن ها ندارند و اين چنين نيست كه همه چيز را بتوان با ابزار حواس ظاهرى دريافت.
كتابخانه هاى جهان همگى با عقل انسان رابطه دارند و با او سخن مى گويند و هرگز چيزى را به چشم و يا گوش ارايه نمى كنند، بلكه جملگى قواعد علمى است كه ابزار فهميدن آنان عقل محض است و بر همين گونه است شناخت اخلاق مردم و حالات روحى آنان كه با خرد خاص قابل دريافت است. و هرگز با چشم نمى توان به آن پى برد. بزرگى و كوچكى، عظمت و كوتاهى موجودات امرى نسبى است، بسيارى از چيزها كه از نظر بعضى مهم و بزرگ است، چه بسا از نظر ما كوچك و حقير باشد و هر كس به هر مقدار داراى عظمت و قدرت باشد در برابر بسيارى از حوادث و واقعيات به عجز و ناتوانى مى رسد و چاره اى جز تسليم ندارد، چنان كه نسل انسانى در مقابل دستگاه تكوينى عالم غير از آنكه رابطه ها را شناخته و خود را بر حسب آنان تطبيق دهد، كار ديگرى از او ساخته نيست. به هر حال هر كه باشد و به هر جا كه برسد عاقبت در مقابل ناملايمات چاره اى جز تسليم خاضعانه، نخواهد داشت.
اينك آن خدايى كه همه چيز از نظر او كوچك بوده و هيچ بزرگى نيست، مگر آن كه در پيشگاه او خرد و ناتوان است و هر مهمى در كنار او ناچيز است اگر بنا گذارد كه كسى را تحقير نمايد و پرده از اسرار او بردارد، او به هيچ مخفى گاه و پناهگاهى راه ندارد و به هر جا كه بگريزد به سرعت سوى هدف قرار گرفتن حركت مى كند.
هيچ مانعى نمى تواند او را از اين نصيب حتمى به كنار زند؛ زيرا با تقدير الهى هيچ تدبيرى سود نمى دهد.
و لذا امام عليه السلام پس از آنكه كهن ترين را نزد خداوند، كوچكترين دانست؛ بدان معنى كه ذلت لقدرتك الصعاب همه چيز در قبال قدرت او كوچك است و كوچك و بزرگ در آن افق بى معنى است، و با درود بر پيامبر و آلش درخواست فرمود كه با ما با اسم ستارى خود معامله كند و پرده اسرار را كنار نزند.
و يا من تنقطع دون رؤيته الابصار، صل على محمد و آله، و أدننا الى قربك. و يا من تصغر عند خطره الأخطار صل على محمد و آله و كرمنا عليك و يا من تظهر عنده بواطن الاخبار صل على محمد و آله و لا تفضحنا لديك. اى كسى كه چشم از ديدن او باز مى ماند، بر محمد و آلش درود فرست و ما را به قرب و رحمت خود نزديك فرما و يا آن كه هر بزرگى در كنار قدرت او كوچك است، بر محمد و آلش درود فرست و ما را در نزد خود گرامى دار، و اى كسى كه خبرهاى پوشيده بر او ظاهر است درود بر محمد و آل محمد فرست و هرگز ما را رسوا در نزد خود نگردان.
نديدن خداوند متعال با چشم و ايمان آوردن به او، امرى غريب نيست، چرا كه بسيارى از حقايق هستى را كه چاره اى از تصديق آن ها نداريم هرگز با چشم، رؤ يت نمى كنيم و چه بسا اگر دقت كنيم قسمت عمده پايه هاى زندگى انسانى بر واقعيت هاى عقلانى بنا نهاده شده كه چشم و گوش و لمس سهمى در دريافت آن ها ندارند و اين چنين نيست كه همه چيز را بتوان با ابزار حواس ظاهرى دريافت.
كتابخانه هاى جهان همگى با عقل انسان رابطه دارند و با او سخن مى گويند و هرگز چيزى را به چشم و يا گوش ارايه نمى كنند، بلكه جملگى قواعد علمى است كه ابزار فهميدن آنان عقل محض است و بر همين گونه است شناخت اخلاق مردم و حالات روحى آنان كه با خرد خاص قابل دريافت است. و هرگز با چشم نمى توان به آن پى برد. بزرگى و كوچكى، عظمت و كوتاهى موجودات امرى نسبى است، بسيارى از چيزها كه از نظر بعضى مهم و بزرگ است، چه بسا از نظر ما كوچك و حقير باشد و هر كس به هر مقدار داراى عظمت و قدرت باشد در برابر بسيارى از حوادث و واقعيات به عجز و ناتوانى مى رسد و چاره اى جز تسليم ندارد، چنان كه نسل انسانى در مقابل دستگاه تكوينى عالم غير از آنكه رابطه ها را شناخته و خود را بر حسب آنان تطبيق دهد، كار ديگرى از او ساخته نيست. به هر حال هر كه باشد و به هر جا كه برسد عاقبت در مقابل ناملايمات چاره اى جز تسليم خاضعانه، نخواهد داشت.
اينك آن خدايى كه همه چيز از نظر او كوچك بوده و هيچ بزرگى نيست، مگر آن كه در پيشگاه او خرد و ناتوان است و هر مهمى در كنار او ناچيز است اگر بنا گذارد كه كسى را تحقير نمايد و پرده از اسرار او بردارد، او به هيچ مخفى گاه و پناهگاهى راه ندارد و به هر جا كه بگريزد به سرعت سوى هدف قرار گرفتن حركت مى كند.
هيچ مانعى نمى تواند او را از اين نصيب حتمى به كنار زند؛ زيرا با تقدير الهى هيچ تدبيرى سود نمى دهد.
و لذا امام عليه السلام پس از آنكه كهن ترين را نزد خداوند، كوچكترين دانست؛ بدان معنى كه ذلت لقدرتك الصعاب همه چيز در قبال قدرت او كوچك است و كوچك و بزرگ در آن افق بى معنى است، و با درود بر پيامبر و آلش درخواست فرمود كه با ما با اسم ستارى خود معامله كند و پرده اسرار را كنار نزند.
و يا من تنقطع دون رؤيته الابصار، صل على محمد و آله، و أدننا الى قربك. و يا من تصغر عند خطره الأخطار صل على محمد و آله و كرمنا عليك و يا من تظهر عنده بواطن الاخبار صل على محمد و آله و لا تفضحنا لديك. اى كسى كه چشم از ديدن او باز مى ماند، بر محمد و آلش درود فرست و ما را به قرب و رحمت خود نزديك فرما و يا آن كه هر بزرگى در كنار قدرت او كوچك است، بر محمد و آلش درود فرست و ما را در نزد خود گرامى دار، و اى كسى كه خبرهاى پوشيده بر او ظاهر است درود بر محمد و آل محمد فرست و هرگز ما را رسوا در نزد خود نگردان.
نديدن خداوند متعال با چشم و ايمان آوردن به او، امرى غريب نيست، چرا كه بسيارى از حقايق هستى را كه چاره اى از تصديق آن ها نداريم هرگز با چشم، رؤ يت نمى كنيم و چه بسا اگر دقت كنيم قسمت عمده پايه هاى زندگى انسانى بر واقعيت هاى عقلانى بنا نهاده شده كه چشم و گوش و لمس سهمى در دريافت آن ها ندارند و اين چنين نيست كه همه چيز را بتوان با ابزار حواس ظاهرى دريافت.
كتابخانه هاى جهان همگى با عقل انسان رابطه دارند و با او سخن مى گويند و هرگز چيزى را به چشم و يا گوش ارايه نمى كنند، بلكه جملگى قواعد علمى است كه ابزار فهميدن آنان عقل محض است و بر همين گونه است شناخت اخلاق مردم و حالات روحى آنان كه با خرد خاص قابل دريافت است. و هرگز با چشم نمى توان به آن پى برد. بزرگى و كوچكى، عظمت و كوتاهى موجودات امرى نسبى است، بسيارى از چيزها كه از نظر بعضى مهم و بزرگ است، چه بسا از نظر ما كوچك و حقير باشد و هر كس به هر مقدار داراى عظمت و قدرت باشد در برابر بسيارى از حوادث و واقعيات به عجز و ناتوانى مى رسد و چاره اى جز تسليم ندارد، چنان كه نسل انسانى در مقابل دستگاه تكوينى عالم غير از آنكه رابطه ها را شناخته و خود را بر حسب آنان تطبيق دهد، كار ديگرى از او ساخته نيست. به هر حال هر كه باشد و به هر جا كه برسد عاقبت در مقابل ناملايمات چاره اى جز تسليم خاضعانه، نخواهد داشت.
اينك آن خدايى كه همه چيز از نظر او كوچك بوده و هيچ بزرگى نيست، مگر آن كه در پيشگاه او خرد و ناتوان است و هر مهمى در كنار او ناچيز است اگر بنا گذارد كه كسى را تحقير نمايد و پرده از اسرار او بردارد، او به هيچ مخفى گاه و پناهگاهى راه ندارد و به هر جا كه بگريزد به سرعت سوى هدف قرار گرفتن حركت مى كند.
هيچ مانعى نمى تواند او را از اين نصيب حتمى به كنار زند؛ زيرا با تقدير الهى هيچ تدبيرى سود نمى دهد.
و لذا امام عليه السلام پس از آنكه كهن ترين را نزد خداوند، كوچكترين دانست؛ بدان معنى كه ذلت لقدرتك الصعاب همه چيز در قبال قدرت او كوچك است و كوچك و بزرگ در آن افق بى معنى است، و با درود بر پيامبر و آلش درخواست فرمود كه با ما با اسم ستارى خود معامله كند و پرده اسرار را كنار نزند.
اللهم أغتنا عن هبه الوهابين بهبتك و اكفنا وحشه القاطعين بصلتك، حتى لا نرغب الى أحد مع بذلك، و لا نستوحش من أحد مع فضلك. خدايا ما را از بخشش بخشندگان بى نياز گردان و ما را از ترس آنان كه از ما بريده اند نگهدار به طورى كه بعد از تو به هيچ فردى رغبت نورزيم و با فضل تو از احدى هراس به دل راه ندهيم.
بر اندام هر آنچه كه در عالم، وجود دارد، به جز حضرت حق، نشان حد و مرز ترسيم يافته و همه چيز در عرصه تنگناى فقر و امكان قرار گرفته و از اين قانون هيچ چيزى استثنا نپذيرفته است.
بر اين اساس محدوديت ذاتى بر وجود مخلوقات نقش بسته، محدوديت افعالى ايشان به وضوح محسوس و ملموس است.
دل چون به غير خدا بند شود او به ناپايدارى كه قرين عجز و تنگ نظرى است ارتباط يافته است كه گاهى او خوف زوال داشته، مانع از عنايت به اين مسكين است و گاهى با توهم نقصان دست از عطا برگيرد و به بخل گرايد و گاهى هم اغراض خاص وهمى مانند طلب تملق و چاپلوسى و تحقير نيازمندان به محروميت آنان مى انجامد.
و لذا در دعاى ابوحمزه مى فرمايد: و لا تلكنى الى الناس فانهم يهينوئى؛ يعنى خدايا مرا به مردم حواله نده كه اينان مرا خوار خواهند كرد.
و اما اگر دل به خداى غنى مطلق ربط يافت نه خوف زوال و نه توهم نقصان و نه اغراض وهمى نابجا در كار نخواهد بود، بلكه تكيه بر آن غنى مطلق آن چنان دل را آرام مى كند كه نظر بر غير را ديگر حرام دانسته و كمترين رغبتى به ديگران نخواهد داشت؛ زيرا به غناى مطلق تكيه زده و غنى ترين اغنياى عالم در مقابل او كمترين و ناچيزترين بحساب آيند.
و بر همين قياس اگر به قدرت حضرت حق وصل شويم، نيروى محدود، اهرم بازو را به قدرت الهى مرتبط كرده و به نيروى لايزال او دست توكل زده و از هيج قدرتى هراس نخواهيم داشت.
يكى از اسرار، بلكه سر الاسرار مكتب انبيا كه پيوسته با كمترين امكانات در مقابل عظيم ترين قدرت هاى زمان خود مى ايستادند اين بود كه با علم و آگاهى به قدرت خداى متعال و اطمينان به يارى او آن چنان شجاعانه اقدام مى كردند كه مايه حيرت نادان هاى زمان قرار مى گرفت.
حشمت و عظمت ظاهرى قارونيان هرگز چشم بندگان مخلص و راستين حضرت ربوبى را پر نمى كرد، و هم چنانكه پس از فرو رفتن در قعر زمين عده اى گفتند: و يكانه لا يفلج الكافرون پيامبر زمان او وى را با تمام قدرتش و قبل از فرو رفتن او را ناپايدار و ناموفق و به دور از رستگارى مى ديد.
و پيامبر با عظمت اسلام نيز به تنهايى در مقابل تمامى كافران و منافقان مى ايستد و با قلب مطمئن از خطاب و ينصرك الله دست به ارشاد و هدايتى موفقيت آميز كه عالمى را در سيطره نور و هدايت وحى قرار داد.
اللهم فصل على محمد و آله و كد لنا، و لا تكد علينا، و امكر لنا، و لا تمكر لنا، و أدل لنا و لا تدل منا. اللهم صل على محمد و آله، و قنا منك، و احفظنا بك، و اهدنا اليك، و لا تباعدنا عنك ان من تقه يسلم، و من تهده يعلم و من تقربه اليك يغنم. خدايا بر محمد صلى الله عليه و آله و سلم و آلش درود فرست و به سود ما تدبير فرما نه به زبان ما و مكر خود را نه با ما، بلكه بر دشمنان قرار بده و ما را پيروز گردان و آنان را بر ما پيروز مگردان. و بر محمد و آلش درود فرست و ما را از خشم خود نگهدار، ما را محفوظ بدار و به سوى خود راهنمايى فرما و از خودت دور مگردان كه هر كس را كه تو حافظى به سلامت باشد و هر كه را هدايت كنى آگاه است و هر كسى را كه به خود نزديك فرمايى به غنيمت تمام مى رسد.
لفظ كيد و مكر كه امام عليه السلام در اين فراز از دعا به كار برده اند با استفاده از قرآن كريم است كه در موارد خاصى در مقابل كيد و مكر مكاران كه با نفاق تمام سد راه هدايت مى شوند به خود نسبت داده است؛ همانند آيه شريفه انهم يكيدون كيداَ و أكيد كيداَ فمهل الكافين أمهلهم رويدا.
و با آيه شريفه و مكروا و مكر الله و الله خير الماكرين.
و البته از قرينه موجود در آيات استفاده مى شود كه اين كيد و مكر كه بر خداى متعال نسبت داده شده مكر و كيد سوء نيست، بلكه راهى براى جلوگيرى از كيدها و مكرهاى منافقانه اى است كه نسل و حرث؛ يعنى نفوس مسلمين و اقتصاد آنان و اسلام و مسلمين را به خطر مى انداخته و در اين صورت چاره اى جز انديشه خلاصى از شر اسرار نيست.
در چنين مواقعى هرگونه روشى كه بتواند نقشه هاى شوم آنان را خنثى كند، ضرورى و لازم است، از اين رو امام معصوم كه از خداوند متعال طلب مكر و كيد فرموده بر همين پايه است كه در امان ماندن از خيانت ها و نفاق ها گاهى مستلزم چاره انديشى خاصى است كه كيد و مكر آنان را دست و پاگير خود آنان نمايد. و نيز درخواست حفظ و هدايت از حضرت حق - جل و على - نموده و آن نعمتى است كه فوق آن ها نعمت ديگرى نخواهد بود؛ زيرا رهايى از حفظ و هدايت حق كنار رفتن از خط مستقيم و رها شدن در خطوط غير متناهى ضلالت است كه در وادى بيكران شر حيران و سرگردان خواهد بود، ولى آن كس كه در حمايت و حفظ او قرار گيرد از هيچ موج و طوفانى نهراسد، بلكه پيوسته دست در دست هدايت او قرار داده و به ساحل نجات ره خواهد يافت.
شب تاريك و سنگستان و مومست
قدح از دست مو افتاد و نشكست
نگهدارنده اش نيكو نگه داشت
و گرنه صد قدح نفتاده بشكست
اللهم فصل على محمد و آله و كد لنا، و لا تكد علينا، و امكر لنا، و لا تمكر لنا، و أدل لنا و لا تدل منا. اللهم صل على محمد و آله، و قنا منك، و احفظنا بك، و اهدنا اليك، و لا تباعدنا عنك ان من تقه يسلم، و من تهده يعلم و من تقربه اليك يغنم. خدايا بر محمد صلى الله عليه و آله و سلم و آلش درود فرست و به سود ما تدبير فرما نه به زبان ما و مكر خود را نه با ما، بلكه بر دشمنان قرار بده و ما را پيروز گردان و آنان را بر ما پيروز مگردان. و بر محمد و آلش درود فرست و ما را از خشم خود نگهدار، ما را محفوظ بدار و به سوى خود راهنمايى فرما و از خودت دور مگردان كه هر كس را كه تو حافظى به سلامت باشد و هر كه را هدايت كنى آگاه است و هر كسى را كه به خود نزديك فرمايى به غنيمت تمام مى رسد.
لفظ كيد و مكر كه امام عليه السلام در اين فراز از دعا به كار برده اند با استفاده از قرآن كريم است كه در موارد خاصى در مقابل كيد و مكر مكاران كه با نفاق تمام سد راه هدايت مى شوند به خود نسبت داده است؛ همانند آيه شريفه انهم يكيدون كيداَ و أكيد كيداَ فمهل الكافين أمهلهم رويدا.
و با آيه شريفه و مكروا و مكر الله و الله خير الماكرين.
و البته از قرينه موجود در آيات استفاده مى شود كه اين كيد و مكر كه بر خداى متعال نسبت داده شده مكر و كيد سوء نيست، بلكه راهى براى جلوگيرى از كيدها و مكرهاى منافقانه اى است كه نسل و حرث؛ يعنى نفوس مسلمين و اقتصاد آنان و اسلام و مسلمين را به خطر مى انداخته و در اين صورت چاره اى جز انديشه خلاصى از شر اسرار نيست.
در چنين مواقعى هرگونه روشى كه بتواند نقشه هاى شوم آنان را خنثى كند، ضرورى و لازم است، از اين رو امام معصوم كه از خداوند متعال طلب مكر و كيد فرموده بر همين پايه است كه در امان ماندن از خيانت ها و نفاق ها گاهى مستلزم چاره انديشى خاصى است كه كيد و مكر آنان را دست و پاگير خود آنان نمايد. و نيز درخواست حفظ و هدايت از حضرت حق - جل و على - نموده و آن نعمتى است كه فوق آن ها نعمت ديگرى نخواهد بود؛ زيرا رهايى از حفظ و هدايت حق كنار رفتن از خط مستقيم و رها شدن در خطوط غير متناهى ضلالت است كه در وادى بيكران شر حيران و سرگردان خواهد بود، ولى آن كس كه در حمايت و حفظ او قرار گيرد از هيچ موج و طوفانى نهراسد، بلكه پيوسته دست در دست هدايت او قرار داده و به ساحل نجات ره خواهد يافت.
شب تاريك و سنگستان و مومست
قدح از دست مو افتاد و نشكست
نگهدارنده اش نيكو نگه داشت
و گرنه صد قدح نفتاده بشكست
اللهم صل على محمد و آله، و اكفنا حد نوائب الزمان، و شر مصائد الشيطان، و مراره صوله السلطان. خداوندا بر محمد و آلش درود فرست خدايا و ما را از شدايد و شدت آن و شر دام شيطان و تلخى غضب و ظلم آنكه مسلط بر انسان هاست نگهدار.
در جهانى كه ما زندگى مى كنيم، عالم ماده است و مبناى آن بر تزاحم ها، تضادها و اصطكاك هاست كه هم چون فضايى كه مالامال از سنگ هاى فضايى است، پيوسته معلق بوده و در عرصه اى وسيع در حركت و تكاپو هستند و بسيارى از آنان با اصطكاك به همديگر بحالت پودر و يا گاز و مايع در مى آيند. در عالم ما نيز ناملايمات و جريان هاى موافق و اتفاقات متناسب بسيار است كه گاهى ما از آنان به اتفاقات ياد مى كنيم گاهى چند جرعه آب كه بر زمين ريخته كافى است فردى را به زمين كوبد و براى همه عمر او را آفت زده كند و يا پوست ميوه اى فرد را بلغزاند.
آنچه را كه به عنوان مثل ذكر كرديم جزيى ترين اتفاقات است كه از دسترس و قدرت و اختيار انسان خارج است.
جنگ ها، نزاع ها و كشمكش هاى زيادى در دنيا به طور غير قابل پيش بينى در مرحله وقوع است و فقط خداى متعال مى تواند انسان را از آن همه ناملايمات حفظ كرده و نجات دهد و چاره نداريم جز اين كه پيوسته از او درخواست كنيم كه از مأموران نظام تكوينى اين عالم به دور و در امان باشيم و از عافيت لازم به يمن رحمت و مغفرت او برخوردار گرديم.
حافط مى گويد:
بركشد آينه از جيب افق، چرخ و در آن
بنمايد رخ گيتى به هزاران انواع
شاهد دنيا همه مكر است و فريب
عارفان بر سر اين رشته نجويند نزاع
وضع دوران بنگرد ساغر عشرت بر گير
كه بهرحال همين است كه بينى اوضاع
و در جمله بعد، امام عليه السلام از مصايد شيطان به خدا پناه برده است. مصايد جمع مصيده است و مصيده به معنى ابزارى است كه صيادان، به وسيله آن شكار خود را به دام مى افكنند.
شيطان نيز در كمين انسان سنگرها ساخته و از هر طرف به قصد فتنه به سوى انسان تيرى پرتاب مى كند كه شايد او را به تدريج از پاى درآورده و مقاومت را از او سلب كند تا طعمه اى آماده براى او باشد. و براى هر كس دام هاى مختلفى گسترانيده و او را از طريق خاصى صيد مى كند. يكى را در دام شهوت، غضب و خود خواهى ها اسير مى كند و پيوسته او را دستخوش فراز و نشيب هاى هوى و هوس قرار مى دهد تا عمر تباه شده را به آخر برساند. و ديگرى را در راه ريا و سالوس گرفتار كرده و در غرور خود فروشى و فرو مايگى سرگرم مى كند.
دلا دلالت خير كنم به راه نجات
مكن به فسق مباهات و زهدهم مفروش
اللهم انما يكتفى المكتفون بفضل قوتك، فصل على محمد و آله، و اكفنا، و انما يعطى المعطون من فضل جدتك، فصل على محمد و آله و أعطنا، و انما يهتدى المهتدون بنور وجهك، فصل على محمد و آله و اهدنا. خدايا آنان كه در حد كفايت از همه چيز قرار دارند، كسانى هستند كه در پناه كفايت تو به سر مى برند، پس بر محمد و آل محمد درود فرست و ما را هم كفايت بفرما و هر كس كه دست بخشنده دارد به فضل جود توست؛ پس بر محمد و آلش درود فرست و به ما هم عطا بفرما و هر كسى كه به راه مستقيم هدايت راه يافت به نور وجه تو بود، پس بر محمد و آلش درود فرست و ما را به هدايت خود در صراط مستقيم قرار ده.
در حد كفايت زندگى داشتن، به معنى دارايى و ثروت هنگفت و ذخيره هاى زر و زيور نيست؛ زيرا آن كه بيشتر از همه در سر خود پرورانده است كه بايد در پناه پول و زور به آسايش رسيد؛ پس از گذراندن دوره هاى سختى و رسيدن به خواسته ها مى داند كه آرامش در پناه اوهام تهى و غلط او نبوده و اگر هزاران برابر اين قدرت فيزيكى و اندوخته چنين و چنان شود، ولى امنيت روحى و آرامش دل و جان نداشته باشد، هرگز سر به بالين آسايش نخواهد گذاشت و لذا امام عليه السلام فرمود: انما يكتفى المكتفون بفضل قوتك؛ يعنى در آرامش زيستن و در پناه كفايت حضرت ربوبى بودن به همين جهت امير مؤ منان فرمود: من توكل على الله ذلت له الصعاب، و من توكل لم يهتم، و در جمله بعد حضرت ربوبى - جل و على - مى بخشد؛ زيرا در قرآن كريم آمده: يا ايها الناس انتم الفقراء الى الله و الله هو الغنى الحميد اى مردم شما نيازمند به خداوند هستيد و خداوند بى نياز و بزرگوار است.
از آنجا كه حقيقت وجودى هر شخصى از خلاق متعال عالم است و در اصل هستى خود به ديگرى وابسته مى باشد معلوم مى شود كه در مزاياى زندگى نيز به همان خداى بزرگ وابسته است.
و چه خوب است انسان بجاى آن كه چشم خود را به دست ديگران متوجه كند، اين چشم را به كرم همان كسى داشته باشد كه جمله هستى ها و همه ى نعمت ها و تمام ثروت ها از آن اوست و همان كسى كه به اين شخص ثروت مند عطا كرده مى تواند به ما هم عطا فرمايد.
و امام عليه السلام در قسمت آخر اين فراز از دعا هدايت را تماما به حق نسبت داده و مى فرمايد: جملگى آنان كه به هدايت رسيده اند از نور توست و قرآن كريم نيز به همين جهت اشاره فرموده و مى فرمايد: لولا فضل الله عليكم مازكى منكم من أحد و اگر فضل خدا بر شما نبود هيچ كدام پاكيزه نمى شديد.
مرا گداى تو بودن و سلطنت خوشتر
كه ذل جور و جفاى تو عز و جاه من است
از آن زمان كه بر اين آستان نهادم روى
فراز مسند خورشيد تكيه گاه من است
اللهم انك من و اليت لم يضرره خذلان الخاذلين، و من أعطيت لم ينقصه منع المانعين، و من هديت لم يغوه اضلال المضلين، فصل على محمد و آله، و امنعنا بعزك من عبادك، و أغننا عن غيرك بارفادك، و اسلك بنا سبيل الحق بارشادك. خدايا هر كه را تو سرپرستى كنى از خذلان ديگران در امان است و آن كس را كه تو اعطا كنى اگر همه نسبت به او مانع خير شوند، منقصتى براى او پيش نيايد و هر كس را تو هدايت كنى اضلال گمراه كنندگان او را گمراه نكند؛ پس تو بر محمد و آلش درود فرست و به عزت و جلالت ما را از شر بندگان خود محفوظ بدار و با عطاى خود بى نيازمان گردان و ما را در سبيل حق و هدايت با ارشاد خود قرار بده.
در نظام جهان بينى اسلام هيچ كس جز خدا، رسول و جانشينان او به خودى خود حق ولايت و امر و نهى بر ديگرى را ندارد. حال در اينجا دو مسأله قابل طرح است:
مسأله اول: سرپرستى در نظام اجتماعى و مديريت كه خداى متعال در اين زمينه پيامبران و امامان خود را گسيل داشته كه به دريافت وحيانى، دستورات را از خداى متعال اخذ كنند و به مردم ابلاغ نمايند و در صورت عدم حضور آنان با ابلاغ به علماى متقى، عادل و صالح هر زمان، آنان را براى تبليغ دستورات و فرمان هاى الهى نصب كند كه همانند ستون دين نگهدار گستره آيين الهى باشند و پرواضح است كه در صورت نبودن ولى منصوب از جانب خداوند متعال خيمه دين برپا نخواهد بود.
مساله دوم: ولايت و سرپرستى در نظام خلقت، نگهدارى بندگان و روزى دادن به آن ها، رفع حاجات و برآوردن مهمات بنى آدم است كه اين سرپرستى جز از ناحيه خدا از شخص ديگرى ساخته نيست و هر كس هم دست توانايى در اين زمينه دارد از ناحيه خداوند متعال به او عنايت شده است. هيچ كس در اين جريان عظيم از خود استقلالى نداشته و نخواهد داشت، بلكه جملگى آن ها ناتوان، ضعيف و محكوم سلسله حوادثى در اين عالم هستند و فقط خداوند متعال است كه حافظ، ولى و سرپرست مى باشد و با ولايت و سرپرستى او هرگز محروميت و ناكامى باقى نخواهد ماند و كسى را توان ضرر وارد كردن نخواهد بود.
حافظ گويد:
كاروانى كه بود بدرقه اش لطف خدا
به تجمل بنشيند بجلالت برود
و هم چنين كسى را كه كرم و انعام الهى شامل گردد، اگر همه عالم دست در دست هم داده كه نعمت را از او سلب كنند هرگز نخواهند توانست، بلكه عدو شود سبب خير، اگر خدا خواهد.
پس هر چه را كه او اراده كند، اعم از سرپرستى، اعطا، هدايت، بى نيازى از غير، مسلوك سبيل حق وقوع آن قطعى بوده و هيچ كس معارض و مانع نتواند بود و كسى توان مقابله با خواست او را ندارد، بلكه هر مانع و معارضى ناخودآگاه به صورت معين و كمك در آيد.
بجان دوست كه غم پرده بر شما ندرد
گر اعتماد بر الطاف كار ساز كنيد
ميان عاشق و معشوق فرق بسيار است
چو يار ناز نمايد شما نياز كنيد
اللهم انك من و اليت لم يضرره خذلان الخاذلين، و من أعطيت لم ينقصه منع المانعين، و من هديت لم يغوه اضلال المضلين، فصل على محمد و آله، و امنعنا بعزك من عبادك، و أغننا عن غيرك بارفادك، و اسلك بنا سبيل الحق بارشادك. خدايا هر كه را تو سرپرستى كنى از خذلان ديگران در امان است و آن كس را كه تو اعطا كنى اگر همه نسبت به او مانع خير شوند، منقصتى براى او پيش نيايد و هر كس را تو هدايت كنى اضلال گمراه كنندگان او را گمراه نكند؛ پس تو بر محمد و آلش درود فرست و به عزت و جلالت ما را از شر بندگان خود محفوظ بدار و با عطاى خود بى نيازمان گردان و ما را در سبيل حق و هدايت با ارشاد خود قرار بده.
در نظام جهان بينى اسلام هيچ كس جز خدا، رسول و جانشينان او به خودى خود حق ولايت و امر و نهى بر ديگرى را ندارد. حال در اينجا دو مسأله قابل طرح است:
مسأله اول: سرپرستى در نظام اجتماعى و مديريت كه خداى متعال در اين زمينه پيامبران و امامان خود را گسيل داشته كه به دريافت وحيانى، دستورات را از خداى متعال اخذ كنند و به مردم ابلاغ نمايند و در صورت عدم حضور آنان با ابلاغ به علماى متقى، عادل و صالح هر زمان، آنان را براى تبليغ دستورات و فرمان هاى الهى نصب كند كه همانند ستون دين نگهدار گستره آيين الهى باشند و پرواضح است كه در صورت نبودن ولى منصوب از جانب خداوند متعال خيمه دين برپا نخواهد بود.
مساله دوم: ولايت و سرپرستى در نظام خلقت، نگهدارى بندگان و روزى دادن به آن ها، رفع حاجات و برآوردن مهمات بنى آدم است كه اين سرپرستى جز از ناحيه خدا از شخص ديگرى ساخته نيست و هر كس هم دست توانايى در اين زمينه دارد از ناحيه خداوند متعال به او عنايت شده است. هيچ كس در اين جريان عظيم از خود استقلالى نداشته و نخواهد داشت، بلكه جملگى آن ها ناتوان، ضعيف و محكوم سلسله حوادثى در اين عالم هستند و فقط خداوند متعال است كه حافظ، ولى و سرپرست مى باشد و با ولايت و سرپرستى او هرگز محروميت و ناكامى باقى نخواهد ماند و كسى را توان ضرر وارد كردن نخواهد بود.
حافظ گويد:
كاروانى كه بود بدرقه اش لطف خدا
به تجمل بنشيند بجلالت برود
و هم چنين كسى را كه كرم و انعام الهى شامل گردد، اگر همه عالم دست در دست هم داده كه نعمت را از او سلب كنند هرگز نخواهند توانست، بلكه عدو شود سبب خير، اگر خدا خواهد.
پس هر چه را كه او اراده كند، اعم از سرپرستى، اعطا، هدايت، بى نيازى از غير، مسلوك سبيل حق وقوع آن قطعى بوده و هيچ كس معارض و مانع نتواند بود و كسى توان مقابله با خواست او را ندارد، بلكه هر مانع و معارضى ناخودآگاه به صورت معين و كمك در آيد.
بجان دوست كه غم پرده بر شما ندرد
گر اعتماد بر الطاف كار ساز كنيد
ميان عاشق و معشوق فرق بسيار است
چو يار ناز نمايد شما نياز كنيد
اللهم صل على محمد و آله، و اجعل سلامه قلوبنا فى ذكر عظمتك، و فراغ ابداننا فى شكر نعمتك، و انطلاق ألسنتنا فى وصف منتك: اللهم صل على محمد و آله، و اجعلنا من دعاتك الداعين اليك و هداتك الدالين عليك، و من خاصتك الخاصين لديك، يا أرحم الراحمين. خدايا، بر محمد و آل محمد درود فرست و سلامت قلوب ما را در يادآورى عظمت خود قرار ده و راحتى جسم و تن را در شكر نعمت خود تضمين فرما و بازگويى زبان ما را در وصف منت هاى خود قرار بده و درود بر محمد و آلش فرست و ما را از كسانى قرار بده كه خلق را به سوى تو مى خوانند و هدايت مى كنند و ما را از خاصان درگاهت قرار بده اى ارحم الراحمين
سلامت پيوسته در مقابل انحراف از خلق امرى فطرى و طبيعى است كه در زبان عموم به آن مرض مى گويند.
و سلامت هر چيز به حسب خود است. بيمارى تن خروج حرارت بيش از حد لازم است و بيمارى روح به دور افتادن از فطرت اوليه خود مى باشد؛ زيرا فطرت انسان خداپرست و فطرت توحيدى است كه هرگز باور ندارد، پديده اى بى پديد آورنده باشد و يا اثرى بدون مؤ ثر به وقوع بپيوندد.
بنابراين اگر بت پرست به دنبال پرستيدن بت معبود خود است، به دنبال هوا و هوس نيست، بلكه فقط مؤ ثر را مى خواهد، به طورى كه اگر بداند او در قضاى حاجت داراى تأثير نيست، هرگز به بتخانه نمى نگرد؛ پس بر حسب فطرت زيستن، خود سلامت دل و جان و قلب است. لذا امام عليه السلام سلامت قلب را در ياد خدا ديده و در فراغ و آسايش تن رو به شكر آورى دارد و مسلم اگر دل با خدا بود و تن فرو رفته در شكر، هرگز زبان خالى از ذكر و تهى از ورد با خالق نخواهد بود؛ زيرا هميشه زبان آن چنان چرخد كه دل بر آن حسب است.
مرا به وصول تو گر ز آنكه دسترس باشد
و گر طالع خويشم چه ملتحس باشد
اگر به هر دو جهان يك نفس زنم با دوست
مرا ز هر دو جهان حاصل آن نفس باشد
امام عليه السلام در قسمت ديگرى از اين دعا مى فرمايد: خدايا اين افتخار عظيم را نصيب ما گردان كه بتوانيم هدايت گر به سوى تو باشيم. هيچ مقامى بالاتر از مقام شخصى كه دعوت به سوى خدا مى كند نيست، آن كس كه بتواند صادقانه در راه معرفت صاحب هستى قدم مخلصانه بردارد و رابطه بين خلق و مبدئيت وجود قرار گيرد، هر متناهى محدود را به غير متناهى رساند و عالم ماده را مرتبط به مجردات كند و به بالاترين مراتب جبروتى بكشاند.
اين صفت از آن انبياء و كاملان بشريت مى باشد و هر كسى را در اين حريم راه نيست. فقط كسانى كه از خاصان خدا هستند و از يگانه هاى دوران مى باشند بر اين سفره ميهمان خواهند بود.
در محفلى كه خورشيد اندر شما ذره است
خود را بزرگ ديدن شرط ادب نباشد
اللهم صل على محمد و آله، و اجعل سلامه قلوبنا فى ذكر عظمتك، و فراغ ابداننا فى شكر نعمتك، و انطلاق ألسنتنا فى وصف منتك: اللهم صل على محمد و آله، و اجعلنا من دعاتك الداعين اليك و هداتك الدالين عليك، و من خاصتك الخاصين لديك، يا أرحم الراحمين. خدايا، بر محمد و آل محمد درود فرست و سلامت قلوب ما را در يادآورى عظمت خود قرار ده و راحتى جسم و تن را در شكر نعمت خود تضمين فرما و بازگويى زبان ما را در وصف منت هاى خود قرار بده و درود بر محمد و آلش فرست و ما را از كسانى قرار بده كه خلق را به سوى تو مى خوانند و هدايت مى كنند و ما را از خاصان درگاهت قرار بده اى ارحم الراحمين
سلامت پيوسته در مقابل انحراف از خلق امرى فطرى و طبيعى است كه در زبان عموم به آن مرض مى گويند.
و سلامت هر چيز به حسب خود است. بيمارى تن خروج حرارت بيش از حد لازم است و بيمارى روح به دور افتادن از فطرت اوليه خود مى باشد؛ زيرا فطرت انسان خداپرست و فطرت توحيدى است كه هرگز باور ندارد، پديده اى بى پديد آورنده باشد و يا اثرى بدون مؤ ثر به وقوع بپيوندد.
بنابراين اگر بت پرست به دنبال پرستيدن بت معبود خود است، به دنبال هوا و هوس نيست، بلكه فقط مؤ ثر را مى خواهد، به طورى كه اگر بداند او در قضاى حاجت داراى تأثير نيست، هرگز به بتخانه نمى نگرد؛ پس بر حسب فطرت زيستن، خود سلامت دل و جان و قلب است. لذا امام عليه السلام سلامت قلب را در ياد خدا ديده و در فراغ و آسايش تن رو به شكر آورى دارد و مسلم اگر دل با خدا بود و تن فرو رفته در شكر، هرگز زبان خالى از ذكر و تهى از ورد با خالق نخواهد بود؛ زيرا هميشه زبان آن چنان چرخد كه دل بر آن حسب است.
مرا به وصول تو گر ز آنكه دسترس باشد
و گر طالع خويشم چه ملتحس باشد
اگر به هر دو جهان يك نفس زنم با دوست
مرا ز هر دو جهان حاصل آن نفس باشد
امام عليه السلام در قسمت ديگرى از اين دعا مى فرمايد: خدايا اين افتخار عظيم را نصيب ما گردان كه بتوانيم هدايت گر به سوى تو باشيم. هيچ مقامى بالاتر از مقام شخصى كه دعوت به سوى خدا مى كند نيست، آن كس كه بتواند صادقانه در راه معرفت صاحب هستى قدم مخلصانه بردارد و رابطه بين خلق و مبدئيت وجود قرار گيرد، هر متناهى محدود را به غير متناهى رساند و عالم ماده را مرتبط به مجردات كند و به بالاترين مراتب جبروتى بكشاند.
اين صفت از آن انبياء و كاملان بشريت مى باشد و هر كسى را در اين حريم راه نيست. فقط كسانى كه از خاصان خدا هستند و از يگانه هاى دوران مى باشند بر اين سفره ميهمان خواهند بود.
در محفلى كه خورشيد اندر شما ذره است
خود را بزرگ ديدن شرط ادب نباشد
فارسی
.jpg)
.jpg)
.jpg)
دعا برای خود و دوستان
0
0%
(نفر
0)
نظر شما در مورد این مطلب ؟
نمی پسندم
می پسندم
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:
آخرین مطالب
بیشترین بازدید این مجموعه
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
