نيايش در دفع مكر دشمنان و رد قهر و غلبه ى ايشان
― اى معبود من- هدايتم كردى، پس راه صلاح را بگذاشتم، و در پى خواهش دل رفتم. و پند دادى، پس سنگين دل شدم و پند تو را ننيوشيدم. و عطاى جميل بخشيدى، پس نافرمانى كردم. سپس آنچه را كه از آنم برگردانده بودى شناختم- چون تو آن را به من شناساندى- پس آمرزش طلبيدم، تا از نافرمانيم درگذشتى، پس به گناه بازگشتم و باز در پرده ى غفارى و ستاريم بپوشيدى. پس ستايش تو را- اى معبود من-
― من خويش را در واديهاى هلاك درافكنده ام، و در دره هاى تلف وارد شده ام، و در آن واديها و دره ها به مظاهر قهرت برخورده ام، و با فرود آمدن، در آن با عقوبتهايت مواجه شده ام،
― و وسيله ام به سوى تو توحيدست، و دستاويزم آنست كه چيزى را با تو شريك نساخته ام، و با تو معبودى نگرفته ام، و اكنون جان خويش را به سويت گريزانده ام، و گريزگاه شخص بدكار و پناهگاه فرد تبه روزگارى كه بهره اش را از كف داده، و بست نشين گشته ى، آستان توست.
― پس چه بسا دشمنى كه شمشير عداوتش را بر من برهنه ساخت، و دم تيغش را براى من تيز كرد، و سرنيزه اش را به قصد جان من تند ساخت، و زهره هاى جانكاهش را براى كام من در آب ريخت، و مرا آماج تيرهاى بر كمان نهاده اش قرار داد، و چشم مراقبتش از من نخفت، و در دل آورد كه گزندى به من رساند، و تلخابه ى مرارت خود را بكامم افشاند،
― پس تو- اى معبود من- ناتوانيم را از تحمل رنجهاى گران، و عجز مرا از انتقام كشيدن از كسى كه در جنگ خود آهنگ من كرده بود، و تنهاييم را در برابر بسيارى عده كسى كه با من دشمنى نموده بود، و در حين غفلت من در كمين گرفتار كردن من نشسته بود، در نظر گرفتى
― تا به ياريم آغاز كردى، و پشتم را به نيرويت محكم ساختى. آنگاه حدت او را شكستى، و پس از آنكه در حمايت گروهى انبوه بود، او را تنها ساختى، و مرا بر او پيروز گرداندى، و تيرى را كه به قصد من بر كمان نهاده بود، به سوى خودش بازگرداندى، و بدون آنكه خشمش را شفا دهد، و كينه اش را فرونشاند، او را بازگرداندى، تا به ناچار سرانگشتان خود را به دندان بگزيد، و در آن حال كه سپاهيانش و كمين هايش با او خلف كردند روى از مصاف برتافت!
― و چه بسا ستمكارى كه با مكرهاى خود درباره ى من ستم كرد، و دامهاى شكارش را بر سر راه من بگسترد، و جستجوى جاسوسى خود را بر من بگماشت، و همچون درنده اى كه به انتظار شكارش كمين كند در كمين من بنشست، در حالى كه خوشرويى چاپلوسى را برايم اظهار همى كرد، و با شدت كينه بر من همى نگريست،
― پس چون تو- اى معبود من- كه منزه و بلندبار گاهى- فساد باطن و زشتى انديشه اش را ديدى، او را با مغز در آن گودال كه براى شكار كنده بود نگونسار كردى، و در پرتگاه حفره اش درافكندى، تا پس از سركشيش دربند دامى كه ديدن مرا در آن برآورد مى كرد، به ذلت درافتاد! و حقا كه اگر رحمت تو نمى بود، نزديك بود كه آنچه به او وارد شد بر من وارد شود.
― و چه بسا حسودى كه به سبب من غصه گلوگيرش شد، و شدت خشمش در گلويش پيچيد، و با نيش زبانش مرا آزرد، و به تهمت عيوبى كه در وجود خود داشت بر من طعنه زد، و آبروى مرا آماج تيرهاى كينه ى خود ساخت، و طوق صفاتى را به گردن من نهاد كه پيوسته در وجود خودش بود، و به نيرنگ خود سينه ام را به خشم بينباشت، و با مكر خود آهنگ من كرد.
― پس من تو را ندا دادم- اى معبود من- در حالى كه از تو فريادرسى مى خواستم، و به سرعت اجابتت اطمينان داشتم، و مى دانستم كه هر كس در سايه ى حمايت تو جا گرفت ستمزده نمى شود، و هر كس به پناهگاه انتقام تو ملتجى شد نمى هراسد، پس تو مرا به قدرت خود از شدت او محفوظ داشتى!
― و چه بسا ابرهاى مكروهى كه آن را از افق زندگى من بر طرف كردى! و چه بسا ابرهاى نعمت كه بر من باراندى! و چه جويهاى رحمت كه در كشتزار زندگيم روان ساختى! و چه جامه هاى عافيت كه بر من پوشيدى! و چه چشمهاى حوادث كه به سوى من متوجه بود و تو آنها را كور ساختى! و چه پرده هاى غم كه تو آنها را از دل من برداشتى!
― و چه بسا حسن ظنى كه آن را به تحقيق پيوستى! و فقرى كه تدارك نمودى! و در افتادنى كه مرا از آن برداشتى! و مسكنتى كه يكباره آن را به انعام و تفضل از جانب خود مبدل كردى!
― همگى آن عطايا و مواهب از جانب تو ارمغان انعام و احسان بود، و در همگى اين موارد از جانب من سرسختى در نافرمانى تو همى فزود! نه بدكردارى من تو را از اتمام احسانت بازداشت، و نه آن همه احسان و تفضل مرا از ارتكاب موجبات خشم تو منع كرد! تو در كرده ى خود مسوول نيستى،
― و به جلال تو قسم كه چون از تو مسئلت شده عطا كرده اى، و در آن حال كه مورد مسئلت واقع نشده اى، خود به بخشش آغاز نموده اى، و چون فضل تو طلبيده شد، نعمت اندك نبخشيده اى. تو ابا كرده اى- اى مولاى من- مگر از احسان و اكرام و تفضل و انعام، و من ابا كرده ام، مگر از درافكندن خود در محرماتت، و تعدى از حدودت، و غفلت از تهديدت. پس ستايش تو راست- اى خداى من- كه مقتدرى هستى كه مغلوب نمى شود. و مهلت دهنده اى هستى كه شتاب نمى كنى.
― اين مقام كه من اكنون در آن بپاخاسته ام، مقام كسى است كه به فراوانى نعمتها اعتراف نموده و آن را به تقصير مقابله كرده، و درباره ى خود به تضييع احكام و سنن تو و تباه كردن عمر خويش گواهى داده.
― خدايا، پس به وسيله ى مقام رفيع محمد (صلى الله عليه و آله) و ولايت كريمه ى علوى به تو تقرب مى جويم، و به واسطه آن دو و به سويت رومى آورم، كه مرا از شر آنچه از آن به تو پناه برده مى شود پناه دهى، زيرا كه اين كار تو را در جنب توانائيت به تنگنا نمى افكند، و تو را در برابر قدرتت دچار سختى نمى سازد. و تو بر هر چيز قدرت بى پايان دارى.
― پس از رحمت و دوام توفيق خود بهره اى به من ببخش كه آن را نردبان برآمدن به سطح خشنودى تو سازم، و به وسيله ى آن از عقوبتت ايمن شوم. اى مهربانترين مهربانان.
