از دعاهاى امام عليه السلام است در اصرار به (درخواست از) خداى تعالى
(و آن مستحب و پسنديده است چنانكه اصرار در سئوال از مردم مكروه و ناپسنديده است، حضرت صادق عليه السلام فرموده: خدا نمى پسندد مردم در مسئلت و درخواست به يكديگر اصرار نمايند، و آن را براى خود دوست دارد، خداى عزوجل دوست دارد آنچه را نزد او است بخواهند، و حضرت باقر عليه السلام فرموده: بنده ى مومنى كه در حاجت و خواسته ى خود به خداى عزوجل اصرار نمايد خدا حاجت او را روا مى گرداند):
― اى خدائى كه چيزى در زمين و آسمان بر او پوشيده نمى باشد (اين جمله از قرآن كريم اقتباس شده «س 3 ى 5»: ان الله لايخفى عليه شى ء فى الارض و لا فى السماء يعنى چيزى در زمين و آسمان «در آنها باشد يا جزء آنها» بر خدا پنهان نيست. و مراد از زمين و آسمان دائره ى امكان و وجود است، و تعبير از آن به زمين و آسمان براى آنست كه بيشتر مردم ممكنى جز آن دو نمى شناسند) و چگونه بر تو پنهان باشد- اى خداى من- آنچه تو خود آن را آفريده اى، و چگونه ندانى و احاطه نداشته باشى آنچه را تو خود محكم و استوار انجام داده اى، يا چگونه از تو پنهان شود آنچه تو آن را تدبير مى نمائى (به اقتضاى حكمت خويش رو به راه مى گردانى) يا چگونه مى تواند از تو بگريزد كسى كه جز به وسيله ى روزى تو حيات و زندگى براى او نيست، يا چگونه از تو رهائى يابد كسى كه در جز مملكت تو راهى براى او نمى باشد؟!
― منزه و پاكى (از آنچه لائق و سزاوار تو نيست)! ترسنده ترين آفريده شدگانت مر تو را داناترين آنها به تو است (در قرآن مجيد «س 35 ى 28» فرموده: انما يخشى الله من عباده العلموا يعنى جز اين نيست كه از خدا مى ترسند علماء و دانشمندان از بندگان او. مراد از علماء در اينجا آنانند كه گفتار و كردارشان يكسان باشد، پس عالم گناهكار در حقيقت عالم نمى باشد، و پيغمبر- صلى الله عليه و آله- فرموده: انا اخشكم لله و اتقكم لله يعنى ترس و پرهيزكارى من براى خدا از شما بيشتر است. زيرا آن حضرت داناترين خلق است به خداوند سبحان) و افتاده ترين آنان در درگاهت عمل كننده ترين ايشان است به فرمان تو، و خوارترين آنها نزد تو كسى است كه تو او را روزى مى دهى و او جز تو را مى پرستد (زيرا انسان براى عبادت و بندگى آفريده شده، چنانكه در قرآن كريم «س 51 ى 56» فرموده: و ما خلقت الجن و الانس الا ليعبدون يعنى پريان و آدميان را نيافريدم جز براى اينكه «خداى يكتاى خود را» بپرستند. پس هرگاه بنده اى روزى خداى تعالى خورد و ديگرى را بپرستد نزد او از هر كس و از چهارپايان هم خوارتر است، زيرا چهارپايان قواى خود را در آنچه براى آن آفريده شده بكار مى برند، و از اين رو است كه در قرآن مجيد «س 25 ى 77» فرموده: قل ما يعبوا بكم ربى لو لا دعاوكم؟ يعنى «اى پيغمبر ما به بندگان من» بگو: اگر عبادت و پرستش شما نبود پروردگار من به شما چه اعتنائى داشت؟)
― منزه و پاكى تو (از صفات پادشاهان دنيا)! كسى كه به تو شرك آورد (به يگانگيت نگردد) و پيغمبرانت را به دروغ نسبت دهد از پادشاهيت نمى كاهد (زيرا قدرت و تسلط او ذاتى است به خلاف پادشاهان كه قدرت و توانائيشان بر اثر بسيارى لشگر و پيروان است، پس هرگاه ايشان را مخالفت نمايند از پادشاهيشان كاسته مى شود) و كسى كه حكم تو را نپسندد توانائى ندارد كه فرمانت را بازگرداند، و كسى كه توانائيت را تكذيب نمايد نتواند خود را از تو بازدارد، و كسى كه جز تو را بپرستد از (تصرف) تو درنمى گذرد، و كسى كه ديدار (جزاى) تو را (يا بازگشت به سويت را) نپسندد، در دنيا طول عمر نمى يابد (نمى تواند هر مدتى را كه مى خواهد زيست نمايد)
― منزه و پاكى تو (از اينكه اوهام و انديشه ها كنه صفات تو را دريابند)! چه بزرگست مرتبه ى تو، و چه غالب است پادشاهى تو، و چه سخت است توانائى تو، و چه جارى و روان است فرمان تو!
― منزه و پاكى تو! (از اينكه عقول و خردها درك كند قدرت و توانائيت را كه از آثار آن اينست كه) مرگ را بر همه ى آفريدگانت: آنكه تو را يگانه دانست و آنكه به تو كافر شد مقدر كرده اى، و همه (تلخى) مرگ را چشنده هستند (مشقت و رنج آن را دريابند) و يكسره به سوى تو بازگردند (روز قيامت براى پاداش يا كيفر برانگيخته شده گرد آيند، اشاره به قول خداى تعالى «س 29 ى 57»: كل نفس ذائقه الموت ثم الينا ترجعون يعنى هر كسى مرگ را چشنده است و پس از مرگ به سوى ما بازمى گرديد) پس تو جاويد و برترى (از اينكه در ذات و صفات و افعال مانندى داشته باشى) جز تو خدائى نيست يگانه اى كه براى تو شريكى نمى باشد
― به (وحدانيت و يگانگى) تو ايمان آوردم، و پيغمبرانت را تصديق نمودم (به آنچه ايشان از جانب تو آورده اند اعتقاد دارم) و كتابت (قرآن كريم را كه براى ارشاد و راهنمائى خلق فرستاده اى) پذيرفتم، و به هر معبود و پرستنده شده اى جز تو كافر گشتم (او را از جهت معبود بودن كه موجب كفر گردد انكار كردم) و از هر كه جز تو را پرستيد بيزار شدم
― بار خدايا من (هميشه از شب) داخل در صبح و (از روز) داخل در شب مى شوم در حالى كه عمل و كردارم (طاعت و بندگيم) را اندك مى بينم، و به گناهم اعتراف و به خطاءها و كارهاى ناروايم اقرار دارم، من به سبب افراط و تجاوز از حد بر خود (در درگاه تو) ذليل و خوارم، كردارم مرا هلاك ساخته (براى من موجب عذاب و كيفر گشته) و هواى نفس و خواهشم (در آنچه جائز و روا نيست) تباهم گردانيده، و شهوات و پذيرفتن خواهشهاى نفسم مرا (از خير و نيكى كه براى نيكوكاران است) بى بهره نموده
― پس از تو درخواست مى كنم- اى مولى و مهتر من- درخواست كسى كه بر اثر آرزوى درازش بكار بيهوده مشغول (و از آخرت دورى گزيده) و تن او از جهت آرميدن رگهايش (نگران نبودنش از عذاب و كيفر) غافل و بيخبر، و دلش به سبب بسيارى نعمت و بخشش بر او گرفتار و پيرو هوا و خواهش، و انديشه اش براى آنچه به سوى آن بازمى گردد (آخرت) اندك است
― درخواست كسى كه آرزو بر او چيره گشته، و خواهش نفس گرفتارش كرده، و دنيا (خوشيهاى نفس در اين جهان فانى) بر او تسلط يافته، و مرگ بر او سايه انداخته (نزديك شده) درخواست كسى كه گناهانش را بسيار دانسته، و به خطا و كار بيجاى خود اقرار كرده، درخواست كسى كه پروردگارى و دوستى براى او جز تو نيست، و رهاننده اى براى او از تو، و پناهگاهى براى او از تو جز به سوى تو نمى باشد
― اى خداى من به حق خودت (قسم به آنچه اختصاص به تو دارد) كه (تعظيم و بزرگ داشت آن) بر همه ى آفريدگانت واجب و لازم است، و به نام بزرگت (نام خاص است نه هر نامى از نامهاى او، زيرا همه ى نامهاى خداوند متعال عظيم و بزرگست) كه پيغمبرت را فرمان دادى تا تو را به آن نام تسبيح كند (اشاره به قول خداى تعالى «س 56 ى 96»: فسبح باسم ربك العظيم يعنى «اى پيغمبر ما» پروردگارت را به نام بزرگ تسبيح كن «او را به ذكر نام بزرگش از آنچه لائق و سزاوار نيست منزه و پاك بدان») و به حق بزرگى ذات بزرگوارت كه كهنه و دگرگون نمى شود، و تغيير حال نمى يابد و فناء و نيستى نمى پذيرد، كه بر محمد و آل محمد درود فرستى، و مرا به وسيله ى عبادت و بندگيت از هر چيز بى نياز گردانى، و بترس از خود دوستى دنيا را از من زايل نمائى (چون ترس از خداى تعالى هوا و خواهش نفس را از ميان مى برد، و بر اثر آن انسان از دنيا و كالاى آن دورى مى گزيند) و به رحمت و مهربانيت مرا به بسيارى كرامت و بخشش خود بازگردانى
― پس از اين رو به سوى تو مى گريزم، و از تو مى ترسم، و از تو فريادرسى مى طلبم، و به تو اميدوارم، و تو را مى خوانم، و به سوى تو پناه مى برم، و به تو اطمينان دارم، و از تو يارى درخواست مى نمايم، (و به وحدانيت و يگانگى) تو ايمان مى آورم، و بر تو و بر جود و بخشش تو توكل و اعتماد مى نمايم.
فارسی
از دعاهاى امام علیه السلام است در اصرار به خداى تعالى
0
0%
(نفر
0)
نظر شما در مورد این مطلب ؟
نمی پسندم
می پسندم
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:
آخرین مطالب
بیشترین بازدید این مجموعه
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
