(در راوى صحيفه ى سجاديه «على منشئها الاف السلام و التحيه» كه در اول سند آن مى فرمايد: حدثنا «خبر داد ما را» اختلافست: از شيخ بهائى رحمه الله «متوفى سال هزار و سى و يك» نقل شده: گوينده ى حدثنا در اول اين سند شيخ جليل ابن السكون «ابوالحسن على ابن محمد ابن محمد ابن على الحلى متوفى در حدود سال ششصد و شش» است، و گفته اند: گوينده ى آن عميدالروساء «رضى الدين، ابومنصور، هبه الله ابن حامد الحلى متوفى سال ششصد و نه» مى باشد، و اين قول صحيح و درست است، چنانكه سيد اجل «محمد باقر ابن محمد الحسينى الاسترابادى معروف به» ميرداماد عليه الرحمه «متوفى سال يكهزار و چهل» در حواشى خود بر صحيفه ى سجاديه مى فرمايد: شيخ شهيد «اول متوفى سال هفتصد و هشتاد و شش» در نسخه ى «كتاب» خود كه آن را با نسخه ى ابن السكون مقابله نموده نوشته كه در نسخه ى ابن السكون خط و نوشته ى عميدالروساء است به اين نحو: السيد الاجل، النقيب الاوحد، العالم، جلال الدين، عمادالاسلام، ابوجعفر: القاسم ابن الحسن ابن محمد ابن الحسن ابن معيه ادام الله تعالى علوه، صحيفه را نزد من درست و آراسته خواند و من آن را از سيد بهاءالشرف، ابوالحسن: محمد ابن الحسن ابن احمد از رجال و روات او كه در متن اين نسخه است برايش روايت نمودم، و چون بر حال او آگاهى يافته از ديگران برترش ديدم روايت و نقل صحيفه را بوى اجازه دادم، و اين اجازه را در ماه ربيع الاخر از سال ششصد و سه هبه الله ابن حامد ابن احمد ابن ايوب ابن على ابن ايوب نوشته، و سپاس خدا را است. بنابراين عميد الروساء مى فرمايد:) سيد اجل، نجم الدين، بهاءالشرف، ابوالحسن: محمد ابن حسن ابن احمد ابن على ابن محمد ابن عمر ابن يحيى العلوى الحسينى- رحمه الله- ما را حديث نمود (رجال نويسان نامى از سيد نجم الدين، بهاءالشرف در كتبشان نبرده اند و احوال او معلوم نيست، ولى چون نسبت صحيفه ى شريفه به حضرت سيدالساجدين «عليه السلام» متواتره و دست به دست به ما رسيده است جهل و نادانى به احوال بعض رجال سند نقصى در صحت و درستى آن وارد نمى سازد، چون ايشان اهل اجازه هستند، نه اهل روايت، پس براى اتصال روايت به معصوم نام آنها نيز برده مى شود، و روش علماء در اجازات چنين است، خلاصه سيد نجم الدين) فرمود: خبر داد ما را شيخ سعيد، ابوعبدالله: محمد ابن احمد ابن شهريار خزانه دار آقا و پيشواى ما اميرالمومنين على ابن ابيطالب- عليه السلام- در ماه ربيع الاول از سال پانصد و شانزده در حاليكه صحيفه را بر او مى خواندند و من مى شنيدم (سيد نجم الدين) گفت شنيدم صحيفه را پيش از اين مى خواندند بر شيخ صدوق (راستگو) ابومنصور: محمد ابن محمد ابن احمد ابن عبدالعزيز عكبرى معدل- رحمه الله- (عكبرى يا عكبراء نام دهى است در ده فرسخى بغداد و در نسبت به آن عكبرى يا عكبراوى گفته مى شود، و معدل وصف شده به عدالت و آراستگى است، و گفته اند: معدل لقب شيخ ابومنصور بوده) از ابوالفضل: محمد ابن عبدالله مطلب شيبانى او گفت: حديث كرد ما را شريف، ابوعبدالله: جعفر ابن محمد ابن جعفر ابن حسن ابن جعفر ابن حسن ابن حسن ابن اميرالمومنين على ابن ابيطالب- عليهم السلام- او گفت: حديث كرد ما را عبدالله ابن عمر ابن خطاب زيات (فروشنده ى روغن زيت) سال دويست و شصت و پنج او گفت: حديث كرد مرا دائيم: على ابن نعمان اعلم (اعلم در اينجا به معنى لب بالا شكافته شده است) او گفت: حديث كرد مرا عمير ابن متوكل ثقفى بلخى (ثقفى منسوب به ثقيف كه نام قبيله اى در طائف، و بلخى منسوب به بلخ كه شهر بزرگى از شهرهاى خراسان بوده) از پدرش: متوكل ابن هرون او گفت: يحيى ابن زيد ابن على- عليه السلام- را پس از كشته شدن پدرش هنگامى كه به خراسان مى رفت ملاقات كردم (و آن جناب در همان سفر پس از بازگشت از سرخس در جوزجان عصر روز جمعه سال يكصد و بيست و پنج در هيجده سالگى كشته شد) و بر او سلام كردم فرمود: از كجا مى آئى؟ گفتم: از حج پس، از من حال كسان و عموزادگان خود را در مدينه پرسيد و از حال جعفر ابن محمد- عليه السلام- بسيار پرسش كرد، من او را از آن حضرت و از ايشان و اندوهشان بر (كشته شدن) پدرش زيد ابن على- عليه السلام- آگاه ساختم پس از آن فرمود: عمويم محمد ابن على (امام باقر)- عليه السلام- پدرم را به جنگ نكردن (با بنى اميه) امر فرمود و پند و اندرز داد و او را آگاه نمود كه اگر قيام كند و از مدينه بيرون رود پايان كارش به كجا مى انجامد (چنانكه در كوفه روز دوشنبه دوم ماه صفر سال يكصد و بيست و يك در چهل و دو سالگى كشته و به دار كشيده شد، از بيان جناب يحيى چنين استفاده مى شود: كه عمل جناب زيد نكوهيده و مخالفت امر امام خود نموده است، ولى آنچه از اخبار به دست مى آيد ستودن آن جناب است، و خروج و جنگ او را با بنى اميه براى خونخواهى حضرت امام حسين- عليه السلام- مى دانند و اين با نهى حضرت امام باقر- عليه السلام- منافات ندارد، زيرا نهى آن حضرت يا از روى تقيه بوده يا از روى شفقت و مهربانى بر او، و اينكه گفته اند: نهى حضرت باقر- عليه السلام- به جناب زيد نهى تحريمى است جز آنكه به سبب دعاى حضرت صادق- عليه السلام-: خدا عمويم زيد را بيامرزد، و به سبب خويشاوندى او خداى تعالى وى را مى بخشد، گفتارى بجا و دور از انديشه نيست، و اما خروج مانند يحيى و محمد و ابراهيم را اشكال نموده اند براى اينكه از ايشان به امام- عليه السلام- زيان رسيده، نسال الله العفو عنهم و عنا، يحيى به متوكل ابن هرون فرمود:) آيا پسر عمويم جعفر ابن محمد- عليه السلام- را ديدار نمودى؟ گفتم: آرى گفت: از او شنيدى كه از كار من چيزى بگويد؟ گفتم: آرى گفت: درباره ى من چه فرمود؟ مرا آگاه كن، گفتم: فدايت گردم دوست ندارم روبرويت گويم آنچه از او شنيده ام گفت: مرا از مرگ مى ترسانى؟! آنچه شنيده اى بياور (بيان كن) گفتم: از آن حضرت شنيدم كه مى فرمود: تو كشته و به دار آويخته مى شوى چنانكه پدرت كشته و به دار آويخته گرديد پس رنگ رويش برگشت و گفت: يمحو الله ما يشاء و يثبت و عنده ام الكتاب (س 13 ى 39 يعنى خدا هر چه خواهد نابود و هر چه را خواهد پايدار مى كند و اصل كتاب «لوح محفوظ كه احوال آفريدگان در آن ثابت مى باشد» نزد او است) اى متوكل محققا خداى عزوجل اين كار (ترويج دين و شريعت يا خونخواهى امام حسين عليه السلام) را به وسيله ى ما تاييد نموده و دانش و شمشير را به ما داده و اين هر دو براى ما فراهم آمده، و به عموزادگان ما تنها علم داده شده گفتم: فدايت گردم من مردم را مى بينم رغبتشان به پسرعمويت جعفر- عليه السلام- از تو و پدرت بيشتر است گفت: عموى من محمد ابن على و پسرش جعفر- عليهماالسلام- مردم را به زندگى مى خوانند و ما آنان را به مرگ دعوت مى نمائيم گفتم: اى پسر رسول خدا ايشان داناترند يا شما؟ پس زمانى دراز چشم به زمين افكند (انديشه مى نمود كه مراد متوكل چيست؟ مى داند و مى پرسد تا اعتقاد يحيى را درباره ى حضرت صادق و پدرش حضرت باقر عليهماالسلام بداند، يا چون نمى داند مى پرسد، و يا استفهام و پرسش او از روى توبيخ و سرزنش است) پس از آن سربلند كرده گفت: همه ى ما را علم و دانش (به امر به معروف و نهى از منكر و سائر احكام) هست جز آنكه ايشان مى دانند آنچه را كه ما مى دانيم و ما نمى دانيم آنچه را كه آنان مى دانند (و اينكه نفرموده: آنها داناترند براى آنست كه خود را نسبت به عمو و عموزاده اش درباره ى حقائق و علوم الهيه نادان مى دانست) سپس به من گفت: چيزى از پسرعمويم ضبط كرده اى؟ گفتم: آرى گفت: به من نشان ده، پس انواعى از علم را (كه از آن حضرت يادداشت نموده بودم) به او نشان دادم، و دعائى را به وى نمودم كه حضرت صادق- عليه السلام- بر من املاء نموده (فرموده و من نوشته بودم) و به من فرموده بود كه پدرش محمد ابن على- عليهماالسلام- بر او املاء كرده و او را خبر داده بود كه آن دعاء از دعاى پدرش على ابن الحسين- عليهماالسلام- از جمله ى دعاهاى صحيفه ى كامله است (صحيفه به معنى پاره اى از پوست يا كاغذى است كه در آن چيزى بنويسند و جمع آن صحف و صحائف است، و اينكه دعاء را صحيفه ناميده اند از روى مجاز و از قبيل تسميه ى ظرف به اسم مظروف است، و اينكه آن را به كامله وصف نموده اند براى كمال و اهميت آنست) پس يحيى آن را تا پايان نگاه كرد و گفت: اجازه مى دهى آن را رونويس نمايم؟ گفتم: اى پسر رسول خدا در آنچه از خودتان است اجازه مى خواهى؟ پس فرمود: آگاه باش كه اكنون به تو نشان دهم صحيفه اى از دعاء كامل را از آنچه پدرم از پدرش (على بن الحسين عليهماالسلام) نقل نموده و مرا به نگهداشتن و جلوگيرى آن از كسى كه اهل آن نيست (منافقين، ستمكاران و نادانان) سفارش كرده عمير (ابن متوكل) گفته: پدرم گفت: پس برخاسته نزديك يحيى رفتم و سرش را بوسيدم و گفتم: سوگند به خدا اى فرزند رسول الله من خدا را با دوستى و پيروى از شما پرستش مى كنم، و اميدوارم كه مرا در زندگى و مرگ به وسيله ى ولايت و دوستى شما سعادت و نيكبختى بخشد پس صحيفه اى كه به او داده بودم به جوانى كه با او بود داد و فرمود: اين دعاء را با خط آشكار و زيبا بنويس و براى من بياور كه شايد آن را از بر نمايم، زيرا من آن را از پسرعمويم جعفر- خدايش نگهدارد- مى خواستم و نمى داد متوكل گفت: من از كرده پشيمان شدم و نمى دانستم چه كنم، و حضرت صادق- عليه السلام- هم نفرموده بود كه آن را به كسى ندهم پس از آن يحيى جامه دانى خواست و صحيفه ى قفل زده ى مهركرده اى از آن بيرون آورد و به مهر نگاه كرده آن را بوسيد و گريه كرد، سپس مهر را شكست و قفل را گشود و صحيفه را باز كرده بر چشم خود نهاد و بر رويش ماليد و فرمود: قسم به خدا اى متوكل اگر نبود آنچه از پسرعمويم بيان كردى كه كشته و به دار آويخته مى شوم اين صحيفه را به تو نمى دادم و از دادن آن بخل مى نمودم (اين بخل از جهت آن بود كه مبادا به دست نااهل افتد، يا چنين نسخه ى گرانبها و بى مانندى كه به خط پدرش زيد و املاء جدش على ابن الحسين- عليه السلام- است گمشده نابود گردد) ولى چون مى دانم كه گفتار حضرت صادق حق و درست است كه از پدرانش فراگرفته و به زودى درستى آن آشكار گردد پس ترسيدم كه چنين علمى به دست بنى اميه افتد و آن را پنهان دارند و در گنجينه ها براى خودشان اندوخته نمايند پس آن را بگير و به جاى من نگهدار و چشم به راه باش هرگاه خدا كار من و اين گروه (بنى اميه) را گذراند كه او است گذراننده (شنيدى كشته شدم) اين صحيفه امانت و سپرده ى من نزد تو باشد تا آن را به دو پسرعمويم: محمد و ابراهيم فرزندان عبدالله ابن حسن ابن حسن ابن على- عليهماالسلام- برسانى، زيرا هر دو در اين كار (قيام بر عليه بنى اميه) جانشينان من هستند (محمد و ابراهيم هر دو برادر در زمان ابوجعفر منصور خروج كردند و محمد در مدينه و ابراهيم در بصره كشته شدند) متوكل گفت: صحيفه را گرفتم و چون يحيى ابن زيد كشته شد به مدينه بازگشتم و خدمت حضرت صادق- عليه السلام- رسيدم و سرگذشت يحيى را براى آن بزرگوار گفتم، پس گريه كرد و بر او سخت اندوهناك شد و فرمود: خدا پسرعمويم را بيامرزد و به پدران و اجدادش برساند سوگند به خدا اى متوكل مرا از دادن دعاء به يحيى بازنداشت جز آنچه او بر صحيفه ى پدرش از آن مى ترسيد، اكنون آن صحيفه كجا است؟ گفتم: اينست آن صحيفه، پس آن را گشود و فرمود: به خدا قسم اين خط عمويم زيد و دعاء جدم على ابن الحسين- عليهماالسلام- است سپس به فرزندش اسمعيل فرمود: اى اسمعيل برخيز و دعائيكه تو را به حفظ و نگهداريش امر نمودم بياور (وفات اسمعيل در سال يكصد و سى و سه بيست سال پيش از وفات حضرت صادق- عليه السلام- است) اسمعيل برخاست و صحيفه اى بيرون آورد كه گويا همان صحيفه اى بود كه يحيى ابن زيد به من داده بود پس حضرت صادق آن را بوسيد و بر چشم خود نهاد و فرمود:
اين نوشته ى پدرم و گفته ى جدم- عليهماالسلام- است در حضور من گفتم اى فرزند رسول خدا: اجازه مى دهى آن را با صحيفه ى زيد و يحيى مقابله نمايم؟ حضرت اجازه داده فرمود: تو را براى اين كار سزاوار ديدم پس ديدم هر دو صحيفه برابر است و در آن صحيفه (كه امام عليه السلام به من داد) يك حرف نيافتم كه برخلاف آنچه در صحيفه ى ديگرى (يحيى) است باشد سپس از حضرت صادق- عليه السلام- اجازه خواستم كه صحيفه ى يحيى را (بنا به وصيت او) به فرزندان عبدالله ابن حسن بدهم، فرمود: ان الله يامركم ان تودوا الامانات الى اهلها (س 4 ى 58) يعنى خداوند امر مى كند كه امانات و سپرده ها را به صاحبانش بازدهيد. از حضرت موسى ابن جعفر- عليهماالسلام- روايت شده: اين آيه خطاب به ما است، خداوند هر امامى از ما را امر فرموده كه امامت را به امام پس از خود سپارد و او را وصى خويش گرداند، و حكم آن در سائر امانات جارى است، و پدرم مرا از پدرش حديث كرد كه على ابن الحسين- عليه السلام- به اصحاب و يارانش فرمود: امانات و سپرده ها را بازدهيد كه اگر كشنده ى حسين ابن على مرا بر شمشيرى كه با آن او را كشته امين گرداند آن شمشير را به او بازدهم) آرى آن را به ايشان بده پس چون براى ديدن آن دو برادر برخاستم فرمود: بنشين سپس كسى به طلب محمد و ابراهيم فرستاد چون آمدند فرمود: اين ارث پسرعموى شما يحيى است از پدرش (زيد) كه شما را به آن تخصيص داده نه برادرانش را (برادران يحيى ابن زيد: حسين، عيسى و محمداند، حسين روزى كه پدرش كشته شد هفت ساله بود، حضرت صادق- عليه السلام- او را تربيت و پرورش نموده علم به او آموخت، و او را بر اثر بسيار گريستنش از خوف خداى تعالى در نماز شب ذوالدمعه و ذوالعبره «صاحب اشك مى ناميدند، و در پايان زندگى نابينا شد و او را مكفوف «كور» گفتند، و در سال يكصد و سى و پنج يا يكصد و چهل از دنيا رفت، و عيسى در محرم سال يكصد و نه به دنيا آمد و در شصت سالگى در كوفه رخت بربست و نيمى از عمر خود را از ترس بنى العباس در پنهانى به سر برد و چون شيرى را كه داراى بچگان بود و سر راه بر مردم گرفته گشت ملقب به موتم الاشبال «يتيم كننده ى شيربچگان» شد، و اما محمد چهارمين و كوچكترين فرزندان زيد ابن على ابن الحسين- عليهماالسلام- است كه تاريخ ميلاد و وفاتش را نيافتم و داراى فضل و بزرگوارى بسيار بوده) و ما درباره ى آن با شما پيمان مى بنديم گفتند: خدا تو را رحمت كند بگو كه گفتارت پذيرفته است فرمود: اين صحيفه را از مدينه بيرون مبريد گفتند: چرا؟ فرمود: پسرعموى شما درباره ى صحيفه از چيزى بيم داشت كه من درباره ى شما هم آن بيم را دارم گفتند: او هنگامى درباره ى آن ترسيد كه دانست كشته مى شود حضرت صادق- عليه السلام- فرمود: شما هم آسوده نباشيد كه قسم به خدا مى دانم به زودى خروج خواهيد نمود چنانكه او خروج كرد و به زودى كشته خواهيد شد چنانكه او كشته گرديد پس برخاستند و گفتند: لا حول و لا قوه الا بالله العلى العظيم (نيست جنبش و نيروئى جز به يارى خداى برتر و بزرگ) پس چون بيرون رفتند حضرت صادق- عليه السلام- فرمود: اى متوكل چسان يحيى با تو گفت كه عمويم محمد ابن على و پسرش جعفر مردم را به زندگى خواندند و ما ايشان را به مرگ خوانديم (گفتار او چنين بود)؟ گفتم: آرى اصلحك الله (خدا كار تو را راست بياورد) پسر عمويت يحيى به من همين را گفت فرمود: خدا يحيى را بيامرزد، پدرم از پدرش از جدش از على- عليه السلام- مرا خبر داد: رسول خدا- صلى الله عليه و آله- را بالاى منبر خواب سبكى روى داد و در خواب ديد مردمى چند مانند بوزينگان به منبرش مى جهند و مردم را به قهقرى (به عقب) برمى گردانند پس رسول خدا- صلى الله عليه و آله- بيدار شد و نشست و در چهره اش اندوه نمايان بود پس جبريل (يا جبرئيل كه گفته اند به معنى عبدالله «بنده ى خدا» است) اين آيه را براى آن حضرت آورد (س 17 ى 60) و ما جعلنا الرويا التى اريناك الا فتنه للناس و الشجره الملعونه فى القرآن و نخوفهم فما يزيدهم الا طغيانا كبيرا (و خوابى را كه به تو نمايانديم و درختى را كه به لعن در قرآن ياد شده نبود جز براى آزمايش مردم، و آنان را «از كيفر خدا» مى ترسانيم ولى آنها را جز طغيان و سركشى سخت نيافزايد) و مراد از شجره ى ملعونه بنى اميه اند پيغمبر فرمود: اى جبريل ايشان در عهد و روزگار من خواهند بود؟ گفت: نه، ولى آسياى اسلام از آغاز هجرت و بيرون آمدن تو (از مكه به مدينه) مى گردد و گردش آن ده سال است (در ده سال آخر عمرت بدعتى در اسلام رخ نمى دهد و طبق دلخواه مى گذرد و بعد از اين ده سال در مدت بيست و پنج سال خلافت سه خليفه «دو سال و هفت ماه اولى و ده سال و شش ماه دومى و يازده سال و يازده ماه سومى» از گردش بازمى ماند) سپس در پايان سال سى و پنج از هجرت تو به گردش مى افتد و پنج سال به آن حال مى ماند (كه آن مدت خلافت اميرالمومنين- عليه السلام- است) آنگاه به ناچار آسياى گمراهى به گردش خواهد آمد كه بر قطب خود (ميخ آهنى در سنگ زيرين آسيا) پا برجا است (اين جمله اشاره به سلطنت بنى اميه است كه چهارده نفر «اول آنها معاويه ابن ابى سفيان و آخرشان مروان حمار» بودند) و پس از آن پادشاهى فراعنه (خودخواهان و گردنكشان) خواهد بود (اين جمله اشاره به دولت بنى العباس است كه سى و هفت نفر «اولشان عبدالله سفاح و آخرشان عبدالله مستعصم» بودند، و پانصد و بيست و چهار سال سلطنت كرده در سال ششصد و پنجاه و شش برچيده شدند) حضرت صادق (عليه السلام) فرمود: و خداى تعالى در اين باره (سلطنت بنى اميه و مدت آن) فرستاد (س 97 ى 3-2-1): انا انزلناه فى ليله القدر، و ما ادريك ما ليله القدر ليله القدر خير من الف شهر (ما قرآن را در شب قدر «يكجا به لوح محفوظ يا به خود پيغمبر اكرم پيش از بعثت» فرستاديم «پس از آن جبريل در مدت بيست و سه سال به تدريج و كم كم براى پيغمبر مى آورد» و چه مى دانى كه شب قدر چيست، شب قدر بهتر از هزار ماه است) كه بنى اميه در آن پادشاهى مى كنند، و در آن شب قدر نيست (به دست آوردن سعادت و نيكبختيها در شب قدر بهتر است از خوشگذرانيهاى هزار ماه سلطنت بنى اميه، سيد اجل سيد عليخان- رحمه الله- در شرح صحيفه ى خود مى نويسد: ابن اثير در جامع الاصول گفته: مدت سلطنت بنى اميه هزار ماه است، و مراد خداى تعالى به اينكه شب قدر بهتر از هزار ماه مى باشد همان است، و هزار ماه هشتاد و سه سال و چهار ماه است، و آغاز استقلال بنى اميه به پادشاهى هنگام صلح حسن ابن على- عليه السلام- است با معاويه ابن ابى سفيان در پايان سال چهلم از هجرت، و انقراض دولت ايشان به دست ابومسلم خراسانى در سال يكصد و سى و دو است كه نود و دو سال مى شود، و خلافت عبدالله ابن زبير كه هشت سال و هشت ماه است از آن ساقط مى شود، مى ماند هشتاد و سه سال و چهار ماه و آن هزار ماه است) حضرت صادق (عليه السلام) فرمود: پس خداى عزوجل پيغمبرش- عليه السلام- را آگاه نمود كه بنى اميه پادشاهى و سرورى اين امت را در اين مدت (هزار ماه) به دست مى گيرند پس اگر كوهها با ايشان سركشى كنند بر آن كوهها بلندى گيرند (هر كس در اين مدت با آنان درافتد شكست خورده و از بين برود) تا اينكه خداى تعالى زوال و نابودى پادشاهى آنها را بخواهد، و بنى اميه در مدت پادشاهيشان دشمنى و كينه ى ما اهلبيت را شعار و روش خويش قرار مى دهند خدا پيغمبرش را به آنچه در ايام پادشاهى بنى اميه از جانب ايشان با اهل بيت محمد (صلى الله عليه و آله) و به دوستان و پيروان آنها مى رسد خبر داده فرمود: خداى تعالى درباره ى بنى اميه فرستاده: (س 14 ى 28) الم تر الى الذين بدلوا نعمت الله كفرا و احلوا قومهم دار البوار (ى 29) جهنم يصلونها و بئس القرار (آيا نديدى كسانى «بنى مغيره و بنى اميه» كه نعمت خدا را به كفر و ناسپاسى تبديل نموده و «خود و» قوم و پيروانشان را به ديار هلاك و تباهى رهسپار كردند، و به دوزخ كه بد جايگاهى است درآيند) و نعمت خدا (در اين آيه) محمد و اهل بيت او است، دوست داشتن ايشان ايمان است كه به بهشت داخل مى گرداند (زيرا ايمان تصديق است به آنچه پيغمبر- صلى الله عليه و آله- از جانب خدا آورده، و چون لازمه ى دوستى ايشان ايمان به آن است پس دوستى آنها همان ايمان است) و دشمنى با آنها كفر و نفاق است كه به دوزخ درمى آورد (زيرا اگر دشمنى با آنها ظاهر و آشكار گردد كفر است و اگر پنهان باشد نفاق و دوروئى، و احتمال مى رود كه كفر در اينجا راجع به بغض و دشمنى با محمد- صلى الله عليه و آله- و نفاق راجع به دشمنى با اهل بيت او باشد، زيرا كسى كه حضرت رسول را دشمن دارد منكر رسالت او است و مسلمان نيست، و كسى كه اهل بيت او را دشمن دارد كفر را پنهان داشته و اسلام را آشكار نموده است و بنابراين احكام مسلمين بر او جارى است چون اسلام با نفاق جمع مى شود، و اينكه نقل شده كه سيد مرتضى «عليه الرحمه» به كفر غير از شيعه ى اثنى عشرى حكم كرده، ممكن است بگوئيم: مراد از كفر، كفر باطنى، يا چيزى است كه موجب خلود و جاويد بودن در آتش دوزخ گردد) پس رسول خدا- صلى الله عليه و آله- اين راز را در پنهانى با على و اهل بيت او (عليهم السلام) فرمود متوكل گفت: سپس حضرت صادق- عليه السلام- فرمود: هيچيك از ما اهل بيت تا روز قيام قائم ما (حجه ابن الحسن العسكرى- عجل الله تعالى له الفرج-) براى جلوگيرى از ستمى يا براى بپا داشتن حقى خروج نمى كند مگر آنكه بلاء و آفتى او را از بيخ بركند، و قيام او بر اندوه ما و شيعيانمان بيافزايد متوكل ابن هرون گفت: سپس حضرت صادق- عليه السلام- دعاهاى صحيفه را به من املاء نمود (فرمود و من نوشتم) و آنها هفتاد و پنج باب (دعاء) بود، يازده باب آن از دست من رفت، و شصت و چند (چهار) باب آن را حفظ كرده نگاه داشتم (چون در نسخه هاى صحيفه بيش از پنجاه و چهار دعاء نيست، شايد ده باب ديگر هم بعد از متوكل ساقط شده باشد، و الله اعلم) و (شيخ صدوق ابومنصور: محمد ابن محمد ابن احمد ابن عبدالعزيز عكبرى معدل اين حديث را از ابوالمفضل: محمد ابن عبدالله ابن مطلب شيبانى «كه در اول سند نام هر دو برده شد» به سند ديگر نيز به اين طريق نقل مى نمايد:) حديث كرد ما را ابوالمفضل، گفت: و حديث كرد مرا محمد ابن حسن ابن روزبه ابوبكر مدائنى كاتب، ساكن رحبه (نام محله و كوى در كوفه) در خانه ى خودش گفت: حديث كرد مرا محمد ابن احمد ابن مسلم مطهرى گفت: حديث كرد مرا پدرم از عمير ابن متوكل بلخى از پدرش متوكل ابن هرون گفت: يحيى ابن زيد ابن على- عليهماالسلام- را ملاقات كردم، پس تمام حديث را تا خواب ديدن پيغمبر- صلى الله عليه و آله- كه جعفر ابن محمد از پدرانش- صلوات الله عليهم- نقل فرموده، بيان كرد و در روايت مطهرى (شماره و فهرست) ابواب ذكر شده و آن اينست:
― ستايش نمودن خداى عزوجل
― درود بر محمد و آل او
― درود بر حمله ى (نگاهدارندگان) عرش
― درود بر كسانى كه به پيغمبران ايمان آورده اند
― دعاى آن حضرت براى خود و نزديكانش
― دعاى آن حضرت هنگام بامداد و شام
― دعاى آن حضرت در مهمات و سختيها
― دعاى آن حضرت در پناه بردن به خدا
― دعاى آن حضرت در آرزو داشتن به آمرزش
― دعاى آن حضرت در التجاء به خداى تعالى
― دعاى آن حضرت در عاقبت بخيريها
― دعاى آن حضرت در اقرار به گناه
― دعاى آن حضرت در درخواست حاجتها
― دعاى آن حضرت در دادخواهى از ستمگران
― دعاى آن حضرت هنگام بيمارى
― دعاى آن حضرت در درخواست بخشش گناهان
― دعاى آن حضرت در دور كردن شيطان
― دعاى آن حضرت در دفع بلاها و سختيها
― دعاى آن حضرت در درخواست باران
― دعاى آن حضرت در درخواست اخلاق پسنديده
― دعاى آن حضرت هنگامى كه پيشامدى او را اندوهناك مى نمود
― دعاى آن حضرت در سختى و گرفتارى
― دعاى آن حضرت براى تندرستى
― دعاى آن حضرت براى پدر و مادر خود
― دعاى آن حضرت براى فرزندان خويش
― دعاى آن حضرت براى همسايگان و دوستانش
― دعاى آن حضرت براى نگهبانان مرزها
― دعاى آن حضرت در ترس از خدا
― دعاى آن حضرت هنگامى كه روزى بر او تنگ مى شد
― دعاى آن حضرت در يارى طلبيدن از خدا براى اداى قرض
― دعاى آن حضرت در توبه و بازگشت
― دعاى آن حضرت در نماز شب
― دعاى آن حضرت در درخواست خير و نيكى
― دعاى آن حضرت هنگامى كه گرفتار مى شد يا گرفتار شده ى به رسوائى گناه را مى ديد
― دعاى آن حضرت درباره ى رضا به قضاى خدا
― دعاى آن حضرت هنگام شنيدن صداى آسمانى
― دعاى آن حضرت در سپاسگزارى
― دعاى آن حضرت در عذر خواستن
― دعاى آن حضرت در درخواست عفو و بخشايش
― دعاى آن حضرت هنگام ياد از مرگ
― دعاى آن حضرت در طلب پوشيدن عيبها و محفوظ بودن از آنها
― دعاى آن حضرت هنگام ختم قرآن
― دعاى آن حضرت هنگامى كه به ماه نو نگاه مى كرد
― دعاى آن حضرت براى فرارسيدن ماه رمضان
― دعاى آن حضرت براى وداع ماه رمضان
― دعاى آن حضرت براى عيد فطر و جمعه
― دعاى آن حضرت در روز عرفه (نهم ذى الحجه)
― دعاى آن حضرت در روز اضحى (دهم ذى الحجه) و جمعه
― دعاى آن حضرت در دفع مكر دشمنان
― دعاى آن حضرت در ترس (از خدا)
― دعاى آن حضرت در تضرع و زارى (به درگاه خدا)
― دعاى آن حضرت در اصرار بر طلب
― دعاى آن حضرت در فروتنى (براى خدا)
― دعاى آن حضرت در طلب رفع اندوهها
و افزوده هاى بر ابواب (عناوين دعاها كه با اين فهرست مختصر تفاوت دارد) به لفظ ابوعبدالله حسنى- رحمه الله- است (اين عناوين از او روايت شده، و ابوعبدالله حسنى همان كسى است كه در آغاز سند صحيفه ذكر شد كه ابومفضل صحيفه را از او روايت كرده و گفت:) حديث كرد ما را ابوعبدالله جعفر ابن محمد الحسنى او گفت: حديث كرد ما را عبدالله ابن عمر ابن خطاب زيات او گفت: حديث كرد مرا دائيم على ابن نعمان اعلم او گفت: حديث كرد مرا عمير ابن متوكل ثقفى بلخى از پدرش متوكل ابن هرون او گفت: سيد و مهترم (امام) صادق ابوعبدالله جعفر ابن محمد بر من املاء نمود آن حضرت فرمود: جدم على ابن الحسين هنگامى كه من حضور داشتم بر پدرم محمد ابن على- عليهم اجمعين السلام- املاء نمود
(دعاهاى صحيفه را جدم به پدرم فرمود و او نوشت، و دعاء در لغت به معنى نداء و خواندن و در اصطلاح تضرع و زارى به درگاه خدا و طلب رحمت از او با فروتنى است، و اينكه گاهى حمد و سپاس را دعا مى نامند براى آنستكه طلب و درخواست رحمت را دربردارد، و بايد دانست كه دعاء بزرگترين ابواب عبادات و پناه از آفات و استوارترين وسيله است براى طلبيدن خيرات، خداى تعالى در قرآن كريم «س 40 ى 60» فرموده: ادعونى استجب لكم يعنى مرا بخوانيد تا درخواست شما را روا سازم، و اخبار فضل و برترى و ترغيب و كوشش بر آن از طريق سنى و شيعه دست به دست رسيده و آن از ضروريات دين است و از علامات نيكوكاران و آداب پيغمبران و مقامات خداپرستان مى باشد، و با قضا و راضى بودن به رضاى خداى تعالى منافات ندارد، ميسر ابن عبدالعزيز از حضرت صادق- عليه السلام- روايت نموده كه آن حضرت به من فرمود: اى ميسر دعا كن و نگو كار گذشته و آنچه مقدر است مى شود، زيرا نزد خدا مقامى است كه به دست نمى آيد جز با درخواست از او، و اگر بنده دهان ببندد و درخواست ننمايد چيزى به او نمى دهند پس بخواه تا به تو بدهند، اى ميسر درى زده نمى شود جز آنكه مى شود به روى زننده باز گردد).
فارسی
سند صحیفه سجادیه
0
0%
(نفر
0)
نظر شما در مورد این مطلب ؟
نمی پسندم
می پسندم
اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی:
آخرین مطالب
بیشترین بازدید این مجموعه
پر بازدید ترین مطالب سال
پر بازدید ترین مطالب ماه
پر بازدید ترین مطالب روز
