در ترس (از خداى تعالى)

از دعاهاى امام عليه السلام است در ترس (از خداى تعالى)

•    پروردگارا، مرا درست و كامل آفريدى و در كودكى، خود پروريدى و به كفايت روزى خورانيدى.

•    بار خدايا، در كتابت كه فروفرستاده اى و بندگانت را به آن بشارت داده اى يافته ام كه فرموده اى: «اى بندگانم كه بر خود ستم گناه روا داشته ايد، از رحمت خدا نوميد مباشيد كه بى گمان خداوند همه گناهان را مى بخشايد». خدايا، بر همه گناهان كه كرده ام آگاهى و از خودم آگاه ترى. پس واى به رسواييم از آن همه گناهانم كه طومار اعمال آن را ثبت كرده است.

•    اگر عفوت كه همه را فراگرفته است نبود و به آن اميد نمى بستم بى گمان به دست خود هلاك مى شدم خدايا، اگر كسى ياراى گريختن از آقايش داشت، من از هر كس ديگر سزاوارتر بودم كه از درگهت بگريزم. تو همانى كه رازى در زمين و آسمان از تو نهان نباشد مگر آن كه همه را گردآورى، و تويى كه از هر جزا دهنده و حسابگرى بى نيازى.

•    بار خدايا، بى گمان تو مرا مى جويى اگر بگريزم و مى يابى اگر فرار كنم اينك منم كه خوار و ذليل به پيشگاهت به خاك افتاده ام، اگر عذابم كنى سزاوار آنم و اين عين عدل تو باشد، و اگر از من درگذرى، اين را از ديرباز شامل حالم كرده اى و لباس عافيت بر قامتم پوشانده اى.

•    پس خدايا سوگند به نام هاى نهانى ات و جمال نيكويت كه پرده هايى آن را پوشانده است كه به اين جان بى تابم و استخوان هاى خرد و ناتوانم رحم آوردى. اين جان كه ياراى گرماى خورشيدت ندارد، چه سان طاقت سوزش آتشت دارد؟ اين كه تاب غرش رعد تو را ندارد، چگونه توان نهيب كيفر تو را آرد؟

•    پس خدايا، به من رحم نماى كه من شخصى خوار و بى مقدارم. خدايا، عقوبتم ذره اى بر سلطنتت نيفزايد، كه اگر چنين بود، از تو مى خواستم عقابم نمايى و بر آن شكيبايى ام دهى، و خواهان فزونى اش مى بودم. ولى خداوندا، قدرتت برتر از آن است و پادشاهى ات پاينده تر از آن كه طاعت بندگان بر آن چيزى افزايد، يا گناه گناهكاران از آن اندكى كاهد.

•    پس به من رحم آور، اى از همه مهربان تر، و از من درگذر، اى دارنده شكوه و جلال برتر، و توبه ام بپذير كه بى گمان تو بسا توبه پذيرى و بر بندگان بسى مهرورزى.