در تضرع و زارى و خضوع و فروتنى

از دعاهاى امام عليه السلام است در تضرع و زارى و خضوع و فروتنى


•    خدايا، تو را مى ستايم و تو سزاوار ستودنى، در برابر نيكى هايت و فراوانى نعمت هايت كه ارزانى ام داشته اى، و در برابر عطاياى بسيارت، و مهربانى و رحمتت كه با آن برترم داشته اى، و بخشايش و نعمتت كه بر من سرشارش ساخته اى، خدايا، احسان و لطفتت بر من چنان است كه زبانم از گزاردن شكرش وامانده است.

•    اگر احسان تو و نعمت هاى بى شمارت نمى بود هرگز به روزى ام دست نمى يافتم، و از اصلاح نفس خويش بازمى ماندم. ولى تو با من از در احسان درآمدى و در تمامى امور به بسندگى روزى ام دادى، و رنج و گزند گرفتارى ها را از من دور ساختى و حوادث هولناك را از من بازداشتى.

•    خداى من، چه بسا بلاهاى جانكاهى كه از من بگردانيدى و چه بى شمار نعمتى كه چشمم به آن روشن نمودى، و چه بسيار احسان كريمانه ات كه ارزانى ام داشتى.

•    تويى كه در وقت بيچارگى ام دعايم مى پذيرى و به هنگام لغزش از خطايم درگذرى، و از دشمنان حقم مى ستانى.

•    خدايم، هرگاه از تو چيزى خواستم بخيلت نيافتم، و آن گاه كه آهنگ تو كردم گرفته ات نديدم. بلكه تو را براى دعايم شنونده و براى حاجاتم بخشنده ديدم. نعمت هايت بر من در هر حال و زمان فراوان و پرشمار همواره ديده ام.پس تويى آن كه نزدم به نهايت ستوده است و احسانت پيش من بس پسنديده بود.

•    خدايا، با تمام جان و زبان و خردم تو را مى ستايم؛ ستايشى كه پرمايه باشد و بر كنه شكر تو رسد؛ ستايشى كه به قلعه خشنودى ات فائق آيد.

•    اى پناه من، آن گاه كه راه ها به حيرتم اندازند مرا از آن راهى كه خشم تو در آن است رهايى ده؛ اى در گذر از لغزش هايم اگر عيب پوشى ات نبود من از رسوايان بودم؛ اى يار و ياورم، اگر يارى ات نبود من در زمره افتادگان بودم. اى كه پادشاهان در برابرش يوغ خوارى به گردن اندازند، و از خشم و سطوتش بسى ترسانند؛ اى سزاوار خشيت و هراس؛ اى كه نام هاى نيك از آن توست از تو مى خواهم كه عفوم كنى، و از من درگذرى كه نه بى گناهم تا عذرى آورم و نه قدرتى دارم، و نه گريزگاهى دارم كه بدان بگريزم.

•    از تو مى خواهم كه لغزش هايم ناديده گرفتى و از گناهانى كه مرا تباه ساخته و گرد من فراگرفته و گرفتارم كرده و هلاكم نموده، پوزش مى خواهم. خدايم، از آن گناهان به سويت با توبه گريخته ام توبه ام بپذير، پناهى مى طلبم پناهم ده، امان مى خواهم خوار و تنهايم منماى دست گدايى دارم محرومم مفرماى، به دامانت چنگ زده ام رهايم مكن، و زبان به التماس گشوده ام نوميدم مگردان.

•    خداى من، تو را مى خوانم كه درمانده و واافتاده ام، ترسان، هراسان و بيمناكم، بينوا و بيچاره آستان توام.

•    خدايا، به تو از كاهلى ام در شتافتن به سوى آنچه اوليايت وعده داده اى و از سستى ام در پرهيز از آنچه دشمنانت از آن ترسانده اى از خود شكايت مى آورم، از فراوانى اندوهم، و از وسوسه هاى نفسم گله مندم.

•    خدايم، مرا به پليدى باطنم رسوا نكردى و به گناهانم تباهم نساختى. تو را مى خوانم كه بى درنگ پاسخم گويى، هر چند هر گاه مرا مى خوانى به كندى جوابت دهم. هر حاجتى دارم تنها از تو خواهم. هر جا كه باشم تنها پيش تو راز گويم. غير از تو كسى هرگز نخوانم و به احدى جز تو اميدى نبندم.

•    به درگاه تو آيم و سر اجابت فروآرم، كه هر كس شكايت به نزد تو آورد مى شنوى، و هر كه توكل بر تو كند او را درمى يابى، و آن را كه به تو توسل جويد مى رهانى، و آن را كه به تو پناه آورد نجات دهى.

•    خدايم، به كيفر ناسپاسى ام مرا از خير دنيا و آخرت محروم مفرماى و گناهانم را كه خود مى دانى ببخشاى.

•    خدايا، اگر مرا كيفر كنى سزاى من اين است؛ چون خود به خويش ستم روا داشته ام كاهلى ورزيده ام، عمر خويش را تباه كرده ام، گناهكار و مقصرم، تباهكار و بى توجه از ارزش خويشم. پس اگر مرا ببخشايى از همه مهربان ترى.