در كتاب "مناقب" مي نويسد:زهري گويد:سعيد بن مسيّب گويد:در مراشم حج چنين متعارف بود كه تا امام سجاد(ع) از مكه خارج نمي شد مردم خارج نمي شدند، سالي من در خدمت حضرتش بودم امام از مكه خارج شد و من نيز به همراه آن حضرت خارج شدم. حضرت در يكي از منازل فرود آمد دو ركعت نماز خواند و در سجده به تسبيح پروردگار مشغول شد هيچ درخت و كلوخي در اطراف نماند مگر آنكه با آن حضرت تسبيح گفتند.
من از تماشاي اين صحنه وحشت كردم حضرت سراز سجده برداشت و فرمود:
اي سعيد! آيا ترسيدي؟
عرض كردم:آري اي فرزند رسول خدا
فرمود:هذا التسبيح الاعظم اين تسبيح بزرگي است.
المناقب:4/136،بحارالانوار:46/37 ح33
