موضوع حدیث : حضرت عباس (ع)
إنَّ لِلعَبّاسِ عِندَاللهِ لَمَنزِلَهٌ يَغبِطُهُ بِها جَميعُ الشُّهَداءِ يَومَ القيِامَهِ
عباس را نزد خدا منزلتي است كه روز قيامت همه شهيدان بر آن رشك مي برند.
الخصال، ج 1، ص 68
-----------------------------------------
موضوع حدیث : نگاه به برادر مومن
.
نَظَرُ المُؤمِنِ في وَجهِ أخيهِ المُؤمِنِ لِلمَوَدَّهِ وَ المَحَبَّهِ لَهُ عِبادهُ
نگاه مومن به چهره برادر مومن خود از روي دوستي و محبت به او، عبادت ا ست.
تحف العقول، ص 282
----------------------------------------
موضوع حدیث : مزایای سکوت
المًؤمنُ يَصمُتُ لِيَسلَمَ وَ يَنطِقُ لِيَغنَمَ
مومن سكوت مي كند تا سالم ماند و سخن مي گويد تا سود برد.
الكافي، ج 2، ص 231
---------------------------------------
موضوع حدیث : قیام قائم
إذا قامَ قائِمُنا أذهَبَ اللهُ عَن شيعَتِنا العاهَهَ و جعلَ قُلوبَهُم كَزُبَرِ الحَديدِ
آن گاه كه قائم ما قيام كند، خداوند آفت را از شيعيان ما بزدايد و دل هايشان را چون پاره هاي آهن
گرداند.
الخصال. ص 541
-----------------------------
موضوع حدیث : امام حسن مجتبی (ع)
إنَّ الحَسَنَ بنَ عليٍّ (ع) كانَ أعبَدَ النّاسِ في زَمانِهِ و أزهَدَهُم و أفضَلَهُم
امام حسن (ع) در زمان خود عابدترين، زاهدترين و برترين مردم بود.
امالي صدوق، ص 150
-------------------------------------
موضوع حدیث : منفورترین مردم
ألا و إنَّ أبغَضَ النّاسِ إلي اللهِ مَن يَقتَدي بِسُنَّهِ إمامٍ و لا يَقتَدي بأَعمالِهِ
هشدار كه منفورترين مردم نزد خداوندكسي است كه سيره امامي را برگزيند، ولي از كارهاي او پيروي
نكند.
الكافي، ج 8، ص 234
----------------------------------
موضوع حدیث : سه خصلت و راحتی در قیامت
ثَلاثٌ مَنْ كُنَّ فيهِ مِنَ الْمُؤمِنينَ كانَ في كَنَفِ اللّهِ، وَأظَلَّهُ اللّهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ في ظِلِّ عَرْشِهِ، وَآمَنَهُ مِنْ فَزَعِ الْيَوْمِ الاْكْبَرِ: مَنْ أَعْطى النّاسَ مِنْ نَفْسِهِ ما هُوَ سائِلهُم لِنَفْسِهِ، ورَجُلٌ لَمْ يَقْدِمْ يَداً وَرِجْلاً حَتّى يَعْلَمَ أَنَّهُ فى طاعَةِ اللّهِ قَدِمَها أَوْ فى مَعْصِيَتِهِ، وَرَجُلٌ لَمْ يَعِبْ أخاهُ بِعَيْب حَتّى يَتْرُكَ ذلكَ الْعِيْبَ مِنْ نَفْسِهِ.
سه حالت و خصلت در هر يك از مؤمنين باشد در پناه خداوند خواهد بود و روز قيامت در سايه رحمت عرش الهى مى باشد و از سختى ها و شدايد صحراى محشر در امان است: اوّل آن كه در كارگشائى و كمك به نيازمندان و درخواست كنندگان دريغ ننمايد. دوّم آن كه قبل از هر نوع حركتى بينديشد كه كارى را كه مى خواهد انجام دهد يا هر سخنى را كه مى خواهد بگويد آيا رضايت و خوشنودى خداوند در آن است يا مورد غضب و سخط او مى باشد. سوّم قبل از عيب جوئى و بازگوئى عيب ديگران، سعى كند عيب هاى خود را برطرف نمايد.
تحف العقول: ص204، بحارالأنوار: ج 75، ص 141، ح 3.
------------------------------------------
موضوع حدیث : نجات انسان درگروسه خصلت
قالَ(عليه السلام):
ثَلاثٌ مُنْجِياتٌ لِلْمُؤْمِن: كَفُّ لِسانِهِ عَنِ النّاسِ وَ اغْتِيابِهِمْ، وَ إشْغالُهُ نَفْسَهُ بِما يَنْفَعُهُ لاِخِرَتِهِ وَ دُنْياهُ، وَ طُولُ الْبُكاءِ عَلى خَطيئَتِهِ.
فرمود: سه چيز موجب نجات انسان خواهد بود: بازداشت زبان از بدگوئى و غيبت مردم، خود را مشغول به كارهائى كردن كه براى آخرت و دنيايش مفيد باشد. و هميشه بر خطاها و اشتباهات خود گريان و ناراحت باشد.
تحف العقول: ص 204، بحارالأنوار: ج 75، ص 140، ح 3.
-------------------------------------
موضوع حدیث : چهار خصلت و خشنودی خدا
قالَ(عليه السلام):
أرْبَعٌ مَنْ كُنَّ فيهِ كَمُلَ إسْلامُهُ، وَ مَحَصَتْ ذُنُوبُهُ، وَ لَقِيَ رَبَّهُ وَ هُوَ عَنْهُ راض: وِقاءٌ لِلّهِ بِما يَجْعَلُ عَلى نَفْسِهِ لِلنّاس، وَ صِدْقُ لِسانِه مَعَ النّاسِ، وَ الاْسْتحْياء مِنْ كُلِّ قَبِيح عِنْدَ اللّهِ وَ عِنْدَ النّاسِ، وَ حُسْنُ خُلْقِهِ مَعَ أهْلِهِ.
فرمود: هركس داراى چهار خصلت باشد، ايمانش كامل، گناهانش بخشوده خواهد بود، و در حالتى خداوند را ملاقات مى كند كه از او راضى و خوشنود است: 1 ـ خصلت خودنگهدارى و تقواى الهى به طورى كه بتواند بدون توقّع و چشم داشتى، نسبت به مردم خدمت نمايد. 2 ـ راست گوئى و صداقت نسبت به مردم در تمام موارد زندگى. 3 ـ حيا و پاكدامنى نسبت به تمام زشتى هاى شرعى و عرفى. 4 ـ خوش اخلاقى و خوش برخوردى با اهل و عيال خود.
مشكاة الأنوار: ص 172، بحارالأنوار: ج 66، ص 385، ح 48.
-----------------------------------
موضوع حدیث : درسعادت بودن
قالَ(عليه السلام):
يَا ابْنَ آدَم، إنَّكَ لا تَزالُ بَخَيْر ما دامَ لَكَ واعِظٌ مِنْ نَفْسِكَ، وَما كانَتِ الْمُحاسَبَةُ مِنْ هَمِّكَ، وَما كانَ الْخَوْفُ لَكَ شِعاراً.
فرمود: اى فرزند آدم، تا آن زمانى كه در درون خود واعظ و نصيحت كننده اى دلسوز داشته باشى، و در تمام امور بررسى و محاسبه كارهايت را اهميّت دهى، و در تمام حالات ـ از عذاب الهى ـ ترس و خوف داشته باشى; در خير و سعادت خواهى بود.
مشكاة الأنوار: ص 246، بحارالأنوار: ج 67، ص 64، ح 5.
---------------------------------------------
موضوع حدیث : منتظران ظهور
امام سجّاد(سلام الله علیه):
اَلمُنتَظِرونَ لِظُهورِهِ أفضَلُ أهلِ كُلِّ زَمانٍ.
منتظران ظهور امام مهدى(ع) برترينِ اهل هر زمان اند.
بحارالأنوار، ج52 - ص 122
------------------------------------------------
موضوع حدیث : منتظران ظهور
امام سجاد (ع) :
بهترین مردم هر زمان کسانی هستند که منتظر ظهور حضرت مهدی (عج) هستند.
بحارالانوار جلد 52 صفحه 122
بحارالانوار جلد 52 صفحه 122
-----------------------------------------------
موضوع حدیث : عواقب نداشتن رهنما
امام سجّاد (سلام الله علیه) :
هَلَكَ مَن لَيسَ لَهُ حَكيمٌ يُرشِدُهُ.
هلاك شد آن كه راهنماى حكيمى ندارد تا ارشادش كند.
هَلَكَ مَن لَيسَ لَهُ حَكيمٌ يُرشِدُهُ.
هلاك شد آن كه راهنماى حكيمى ندارد تا ارشادش كند.
بحارالأنوار - ج 78 - ص 159. میزان الحکمة ج4 ص259 – ح6733
-----------------------------------------------------------------------
موضوع حدیث : نسبت دادن به دیگری
امام سجّاد (سلام الله علیه) :
مَن رَمَى النّاسَ بِما فيهِم، رَمَوهُ بِما لَيسَ فيهِ.
هر كه به مردم نسبتى دهد كه در آنها هست، نسبتى به او دهند كه در او نيست.
مَن رَمَى النّاسَ بِما فيهِم، رَمَوهُ بِما لَيسَ فيهِ.
هر كه به مردم نسبتى دهد كه در آنها هست، نسبتى به او دهند كه در او نيست.
بحارالأنوار - ج 75 - ص 261 . میزان الحکمة ج 9 ص60 - ح15816
-------------------------------------------------------------------
موضوع حدیث : انتـظار فـرج
امام سجاد علیه السلام فرمود:
اِنْتِـظارُ الْفَرَجِ مِـنْ اَعْـظَمِ الْفَـرَجِ.
انتـظار فـرج از بزرگترين گشايش هاست.
بحارالأنوار، ج 52، ص 122.
اِنْتِـظارُ الْفَرَجِ مِـنْ اَعْـظَمِ الْفَـرَجِ.
انتـظار فـرج از بزرگترين گشايش هاست.
بحارالأنوار، ج 52، ص 122.
-----------------------------------------------------------------
موضوع حدیث : امام حسین علیه السلام
امام سجاد عليه السلام :
إنَّ الحَسَنَ بنَ عَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ عليهماالسلام كانَ أعبَدَ النّاسِ في زَمانِهِ و أزهَدَهُم و أفضَلَهُم، وكانَ إذا حَجَّ حَجَّ ماشِيًا و رُبَّما مَشى حافِيًا، وكانَ إذا ذَكَرَ المَوتَ بَكى، وإذا ذَكَرَ القَبرَ بَكى، وإذا ذَكَرَ البَعثَ والنُّشورَ بَكى، وإذا ذَكَرَ المَمَرَّ عَلَى الصِّراطِ بَكى، وإذا ذَكَرَ العَرضَ عَلَى اللّه ِ تَعالى ذِكرُهُ شَهَقَ شَهقَةً يُغشى عَلَيهِ مِنها، وكانَ إذا قامَ في صَلاتِهِ تَرتَعِدُ فَرائِصُهُ بَينَ يَدَي رَبِّهِ عَزَّوجَلَّ، وكانَ إذا ذَكَرَ الجَنَّةَ والنّارَ اضطَرَبَ اضطِرابَ السَّليمِ، و يَسأَلُ اللّه َ الجَنَّةَ و يَعوذُ بِهِ مِنَ النّارِ، وكانَ عليه السلام لا يَقرَأُ مِن كِتابِ اللّه ِ عَزَّوجَلَّ: «يا أيُّهَا الَّذينَ آمَنوا» إلاّ قالَ: لَبَّيكَ اللّهُمَّ لَبَّيكَ. و لَم يُرَ في شَيءٍ مِن أحوالِهِ إلاّ ذاكِرًا للّه ِِ سُبحانَهُ؛
حسن بن على بن ابى طالب عليهما السلام در زمان خود، از همه عابدتر، زاهدتر و با فضليت تر بود؛
و هرگاه حج مى رفت، پياده و چه بسا پابرهنه مى رفت؛
و هرگاه مرگ و گور را به خاطر مى آورْد مى گريست؛
و هرگاه رستاخيز و زنده شدن را از نظر مى گذراند، اشك از ديده مى ريخت؛
و هرگاه گذر از صراط را در انديشه مى آورد گريان مى شد؛
و هرگاه عرضه [اعمال] را به خداى متعال به ياد مى آورد، فريادى مى كشيد كه از آن، بى هوش مى شد؛
و هرگاه به نماز برمى خاست، گوشت تنش در برابر خداوند عزّوجل، به لرزه مى افتاد؛
و هرگاه بهشت و دوزخ را به ياد مى آورْد چونان مار گزيده، بى تابى مى كرد و از خداوند، بهشت را طلب مى كرد و از آتش دوزخ، به او پناه مى بُرد.
او، هرگاه عبارت «يا اَيُّها الّذينَ آمَنُوا» را از قرآن مى خوانْد مى گفت: لبّيك اللّهم لبّيك؛
و در هيچ حالى ديده نشد، مگر آن كه خداوند سبحان را ذكر مى گفت.
فلاح السائل ، ص268
إنَّ الحَسَنَ بنَ عَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ عليهماالسلام كانَ أعبَدَ النّاسِ في زَمانِهِ و أزهَدَهُم و أفضَلَهُم، وكانَ إذا حَجَّ حَجَّ ماشِيًا و رُبَّما مَشى حافِيًا، وكانَ إذا ذَكَرَ المَوتَ بَكى، وإذا ذَكَرَ القَبرَ بَكى، وإذا ذَكَرَ البَعثَ والنُّشورَ بَكى، وإذا ذَكَرَ المَمَرَّ عَلَى الصِّراطِ بَكى، وإذا ذَكَرَ العَرضَ عَلَى اللّه ِ تَعالى ذِكرُهُ شَهَقَ شَهقَةً يُغشى عَلَيهِ مِنها، وكانَ إذا قامَ في صَلاتِهِ تَرتَعِدُ فَرائِصُهُ بَينَ يَدَي رَبِّهِ عَزَّوجَلَّ، وكانَ إذا ذَكَرَ الجَنَّةَ والنّارَ اضطَرَبَ اضطِرابَ السَّليمِ، و يَسأَلُ اللّه َ الجَنَّةَ و يَعوذُ بِهِ مِنَ النّارِ، وكانَ عليه السلام لا يَقرَأُ مِن كِتابِ اللّه ِ عَزَّوجَلَّ: «يا أيُّهَا الَّذينَ آمَنوا» إلاّ قالَ: لَبَّيكَ اللّهُمَّ لَبَّيكَ. و لَم يُرَ في شَيءٍ مِن أحوالِهِ إلاّ ذاكِرًا للّه ِِ سُبحانَهُ؛
حسن بن على بن ابى طالب عليهما السلام در زمان خود، از همه عابدتر، زاهدتر و با فضليت تر بود؛
و هرگاه حج مى رفت، پياده و چه بسا پابرهنه مى رفت؛
و هرگاه مرگ و گور را به خاطر مى آورْد مى گريست؛
و هرگاه رستاخيز و زنده شدن را از نظر مى گذراند، اشك از ديده مى ريخت؛
و هرگاه گذر از صراط را در انديشه مى آورد گريان مى شد؛
و هرگاه عرضه [اعمال] را به خداى متعال به ياد مى آورد، فريادى مى كشيد كه از آن، بى هوش مى شد؛
و هرگاه به نماز برمى خاست، گوشت تنش در برابر خداوند عزّوجل، به لرزه مى افتاد؛
و هرگاه بهشت و دوزخ را به ياد مى آورْد چونان مار گزيده، بى تابى مى كرد و از خداوند، بهشت را طلب مى كرد و از آتش دوزخ، به او پناه مى بُرد.
او، هرگاه عبارت «يا اَيُّها الّذينَ آمَنُوا» را از قرآن مى خوانْد مى گفت: لبّيك اللّهم لبّيك؛
و در هيچ حالى ديده نشد، مگر آن كه خداوند سبحان را ذكر مى گفت.
فلاح السائل ، ص268
