دوست داشتن خدا، علامت و نشانه دارد

به گزارش روابط عمومی موسسه دارالعرفان، استاد حسین انصاریان، استاد حوزه و مفسر قرآن کریم طی سخنرانی در حسینیه حضرت اباالفضل(ع) به بیان نحوه محبت خداوند نسبت به انسان پرداخت و اظهار داشت: خداوند طبق آیات قرآن، روایات و دعاها، محبت ویژه‌ای به انسان دارد و محبتش را در خلقت انسان، روزی‌دادن به انسان و محافظت او از حوادث نشان داده، نشان می‌دهد و نشان خواهد داد. این جریانی است که از زمان آدم(ع) جاری شده و تا روز قیامت هم جاری خواهد بود. همان‌طور نیز، بر انسان، هم واجب اخلاقی است، هم واجب شرعی و هم واجب انسانی که متقابلاً وجود مقدس حضرت حق و دستورات و فرمان‌هایش را دوست داشته باشد؛ همچنین سعی کند که این محبت و عشق‌ورزی یک‌طرفه نباشد.

وی ادامه داد: اگر محبت یک‌طرفه باشد، یعنی فقط از طرف خدا باشد، وقتی انسان در روز قیامت موردپرسش قرار بگیرد که چرا محبت کامل دیدی و محبت نکردی، انسان جوابی ندارد و محکوم است. مسئولیت این محکومیتش هم با خود انسان است و نه با پروردگار! آدم محکوم هم، در قیامت عذاب دارد. خدا اصلاً دوست ندارد که بندگانش را عذاب کند؛ چنان‌که در قرآن می‌فرماید: «فَإِنَّ اللَّهَ غَنِی عَنْکُمْ وَ لاَ یرْضَی لِعِبَادِهِ الْکُفْرَ»؛ من روی‌گردانی شما را از خودم، دینم و احکامم نمی‌پسندم؛ برای اینکه این روی‌گردانی شما را دچار عذاب می‌کند و من عذاب شما را نمی‌خواهم. هر کس در قیامت به عذاب محکوم شود، یقیناً این محکومیت و عذاب، کار خودش و به گردن خودش است؛ مسئولیتش هم برعهدهٔ خودش است.

استاد انصاریان افزود: وقتی در قم طلبه بودم، خیلی در فشار بودم و به من سخت می‌گذشت. فرض کنید که یک بچهٔ تهران تک‌وتنها به شهری رفته، هیچ‌کس هم او را در قم نمی‌شناسد و می‌خواهد طلبه بشود. چه‌چیزی باعث شد که بمانم؟ اگر به این آیه توجه نداشتم، تقریباً سختی زندگی مرا شکست داده بود. آیه این است: «إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ یسْراً»؛ بندگان من! پس هر سختی، آسانی و رفاه است. فکر نکنید که اگر مشکلی برایتان پیش آمد، این مشکل ماندنی است. بعد از مشکل، آسانی است. این آیه مرا نگه داشت و تا حالا هم نگه داشته است. اصلاً آدم با آیات می‌تواند زندگی کند و در اوج مشکل هم خوش زندگی کند.

این استاد حوزه علمیه و مفسر قرآن کریم با اشاره به آیات قرآن کریم، اظهار داشت: خداوند به پیغمبر(ص) می‌گوید که به مردم بگو: چوب‌انداز نگویید خدا را دوست داریم. من به این محبت چوب‌انداز ارزشی نمی‌دهم! همین‌طوری وسط میدان زندگی بپری و بگویی بله، من دوستش دارم. دوست‌داشتن خدا، دوستی و محبت واقعی علامت دارد که علامتش را در این آیه می‌گوید: «قُلْ إِنْ کُنْتُمْ تُحِبُّونَ اللَّهَ فَاتَّبِعُونِی»؛ اگر واقعاً ادعای محبت به خدا را می‌کنید و واقعاً خدا را دوست دارید، علامت دوستی واقعی این است که به منِ معلم دل‌سوزتان اقتدا کنید. اگر به منِ معلم دل‌سوزتان (پیغمبر) اقتدا کردید، «یحْبِبْکُمُ اللَّهُ»؛ دوستی دو‌طرفه می‌شود. آن‌وقت خدا هم شما را دوست دارد و از برکت این محبت، کاری هم برایتان می‌کند: «وَ یغْفِرْ لَکُمْ»؛ وقتی به پیغمبر من در حجاب، کاسبی، حلال‌وحرام، خانواده و معاشرت اقتدا کردید؛ به‌خاطر این اقتدا، از گناهان شما چشم‌پوشی می‌کنم. «وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِیمٌ»؛ شما بندگانم بدانید که من بسیار آمرزنده و بسیار مهربان هستم.

وی ادامه داد: سپس پروردگار در آیهٔ بعد می‌فرماید: «قُلْ أَطِیعُوا اللَّهَ وَ الرَّسُولَ»؛ من خیلی به شما محبت کرده‌ام و جواب محبت من این است که از من و پیغمبرم در همهٔ امور زندگی اطاعت کنید. «فَإِنْ تَوَلَّوْا فَإِنَّ اللَّهَ لاَ یحِبُّ الْکَافِرِینَ»؛ اگر از من و پیغمبرم روی برگردانید و اطاعت و اقتدا نکنید (خدا چنین وقتی را نیاورد)، مارک کفر به شما می‌زنم و دیگر هم دوستتان ندارم. ما اگر از چشم رحمت خدا بیفتیم، عاقبت ما چه می‌شود؟ اگر خدا دیگر دوستمان نداشته باشد، واقعاً چه می‌شود؟