آن چه که از ائمّه معصومین علیهم‌السلام وارد گردیده این است که سفارش نمودند که شیعیان ما در غم و اندوه ما محزون و در شادی ما شاد باشند.
ولی باید توجّه داشت که نمک هر مجلسی روضه ائمّه معصومین علیهم‌السلام به ویژه مصیبت حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام می‌باشد چرا که ظلم و ستمی که در حق ائمّه ما روا داشتند و مظلومیتی که این بزرگواران داشتند تاریخ نمونه آن را به خود ندیده است بنابراین روضه خوانی حتّی در مجالس خوب است اما در حدّ متعارف.
اهل بیت علیهم‌السلام در مواردی شیعیان خود را چنین معرّفی می‌کنند که:
«یفْرَحُونَ لِفَرَحِنا وَیحْزَنُونَ لِحُزْنِنا»[1].
در شادی ما شاد مانَنْد و در غم ما اندوهگین.
مسلماً اگر در مجالس شادی اهل بیت به شیوه ایام عزاداری روضه خوانی شد صحیح نخواهد بود اما اگر از باب اشاره و ذکر توسّل باشد مقتضای حال مجلس و این که استفاده غیر صحیح نشود اشکال نخواهد داشت، امّا آن چه که در بعضی از مجالس جشن ائمّه علیهم‌السلام دیده می‌شود که شور گرفته و سینه می‌زنند قطعاً افراط است.
مجالس جشن و میلاد ائمّه باید به صورتی باشد که شنونده بتواند تشخیص دهد که این مجلسی که منعقد شده است مجلس شادی و سرور است و به هر روی چه در مجالس جشن و چه مجالس عزاداری ائمّه علیهم‌السلام باید جایگاه رفیع آن بزرگواران رعایت و از هر آن چه موجب وهن مذهب و مقام اهلبیت علیهم‌السلام می‌گردد اجتناب شود.
[1] بحار الانوار : 45/188 ، باب 39 ، حدیث 33 ؛ وسائل الشیعة : 2/890 ، باب 67 ، حدیث 10 .
