عمل مومن، خیرالعمل است

به گزارش روابط عمومی موسسه دارالعرفان، استاد حسین انصاریان مفسر قرآن کریم و استاد حوزه علمیه، در مراسم دهه سوم جمادی‌الاول در حسینیه همدانی‌ها با بیان اینکه عمل مومن، خیرالعمل است چرا که این عمل از او صادر می‌شود، اظهار داشت: قلب مومن یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های اوست و باید مشخص شود که این قلب حرم چگونه مسائلی است؛ این قلب می‌بایست در کمال پاکی قرار داشته و یا از آلودگی‌هایی همچون حسد، کبر، کینه، بخل و ... پاک شده باشد.

وی با اشاره به آیات قرآن کریم، تصریح کرد: در سوره یاسین آمده که وقتی مومن در محشر قرار می‌گیرد، فرشتگان به استقبال آنها آمده و در اولین کلام می‌گویند: «سلام علیکم»! این «سلام علیکم» خبری بسیار مهم و لذت بخش برای مومنین است و به این معناست که ای بنده! تو در امنیت کامل هستی. هنگامی که موعد قیامت فرا می‌رسد، روح به بدن باز می‌گردد و بندگان به سوی پروردگار حرکت می‌کنند بدین معنا که تمام انسان‌ها در نزد دادگاه‌های پروردگار و رسیدگی به اعمال خود حاضر می‌شوند.

استاد انصاریان ادامه داد: زمانی که پیغمبر اسلام(ص) برای نخستین بار سوره واقعه را برای مردم تلاوت فرموده و از خوراندن میوه «زَقّوم» به جهنمیان سخن گفتند، یک فرد عرب به پیامبر(ص) گفت که من نمی دانم «زَقّوم» چیست، سپس حضرت فرمودند «زَقّوم» چیزی است که اگر یک قطره آن را در اقیانوس‌های زمین بریزند، تمامی موجودات آن نابود می‌شوند. امیرالمومنین(ع) می‌فرمایند اگر شعله ای از دوزخ وارد عالم ظاهر شود، بلافاصله تمام آسمان ها و زمین نابود می‌شوند، بنابر همین دلیل است که خداوند اجازه نمی‌دهد تا این شعله خود را در دنیا نشان دهد.

این استاد حوزه علمیه با بیان اینکه "مومن یعنی فردی که خود دارای امنیت است و به دیگران هم امنیت می‌بخشد"، گفت: این امنیت مومن در قیامت پاداش صبری است که نسبت به حرام‌های دنیوی پیشه کرده است. طبق آیات قرآن کریم، در روز حساب، مومن و غیر مومن از داخل جهنم عبور می‌کنند اما حتی یک مو و یا نخ لباس پرهیزکاران و مومنان سوزانده نمی‌شود و به سلامت از آن عبور می‌کنند همانگونه که در دنیا نیز حضرت ابراهیم(ع) به سلامت از درون آتش نمرود خارج شد. دین، اخلاق، عقل و عمل مومن در امان است اما بدن او در دنیا در امان نیست همانطور که وجود مبارک امام حسین(ع) در قله ایمان بودند اما در روز عاشورا بدن او را قطعه قطعه کردند.

وی تصریح کرد: امام سجاد(ع) 56 سال عمر کردند و طی این مدت حتی یکبار هم آب خوش از گلوی ایشان پایین نرفت اما در یکی از دعاهای صحیفه سجادیه می فرمایند: خداوندا! عمر مرا تا زمانی که صَرف طاعت تو شود طولانی کن و هرگاه که عمرم چراگاه شیطان شود، جانم را بگیر و به سوی خود ببر پیش از آن که دشمنی تو به سوی من شتابد یا خشم تو بر من استوار گردد.